Ο απόφοιτος Οικονομικών του University Of Southampton και στιχουργός Χάρης Σαβαλάνος γράφει για το τι θα θυμάται από το 2020 και τι περιμένει από το 2021
Όσο περίεργο κι αν ακούγεται θέλω να το θυμάμαι το 2020, δεν με παίρνει να το ξεχάσω. Για μένα η αρχή της πανδημίας συνέπεσε με την επιστροφή μου στην Ελλάδα μετά από κάποια χρόνια διαμονής στο εξωτερικό. Δεν πέρασε ούτε εβδομάδα από την πρώτη μέρα ως μόνιμος κάτοικος στην χώρα μου και τα ρολά κατέβηκαν. Πρωτόγνωρη εμπειρία, απρόσμενη και ξένη για όλους μας. Τόσο ξένη που η κοινωνία δεν ήξερε τι να νιώσει, πως να την αποκωδικοποιήσει. Άλλοι με τρόμο, άλλοι με χιούμορ, κάποιοι με αμφισβήτηση και κάποιοι άλλοι απλά αδιαφορώντας. Όπως μπόρεσε αντέδρασε ο καθένας, σε μια κατάσταση που ανέτρεψε συνήθειες τόσο βαθιά ριζωμένες μέσα μας που ξεχάσαμε να τις εκτιμάμε.
Οι διαφορετικές αντιδράσεις επόμενο είναι να φέρουν συγκρούσεις, από τα σχόλια του Facebook μέχρι το βήμα της Βουλής. Λογική όμως η αναστάτωση όταν μέσα σε λίγες μέρες έπρεπε να μάθουμε να μην αγκαλιαζόμαστε, να μην γιορτάζουμε, να μην κάνουμε όλα αυτά που μέχρι χθες τα κάναμε στον αυτόματο.
Η δίκη μου αντίδραση ήταν η ίδια που πάντα είχα. Γράφω στίχους. Είναι ο πιο εύκολος τρόπος για μένα να τακτοποιήσω τα «μέσα» μου, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου. Έτσι έκανα και στην πανδημία. Για πρώτη μου φορά όμως αποφάσισα να δημοσιοποιήσω αυτό που έγραψα, να το βγάλω έξω από το στενό μου κύκλο. Εκ του αποτελέσματος καλώς το έκανα. Αυτό που δυο φίλοι μου κι εγώ φτιάξαμε σε ένα υπόγειο με στρώματα και κουβέρτες για στούντιο και με τόσους περιορισμούς φάνηκε πως ακούμπησε κάποιους ανθρώπους. Το τραγούδι στΑγώνες περιέγραφε αυτά που όλοι ζούσαμε αλλά ταυτόχρονα έλεγε κι ένα μεγάλο μπράβο. Απέδιδε τα εύσημα στο σύνολο της κοινωνίας η οποία αρχικά αντιμετώπισε με σύνεση και αίσθημα ευθύνης την πανδημία. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τη διεθνή κοινότητα να υποκλίνεται στη χώρα μου. Η Ελλάδα, που πάντα ήταν το μαύρο πρόβατο τώρα ήταν παράδειγμα προς μίμηση κι αυτό είναι σίγουρα κάτι που θα θυμάμαι από 2020. Δεν το είχα ξαναζήσει.
Μέσα λοιπόν από αυτό το τραγούδι κατάφερα να ξεπεράσω την οποιαδήποτε συστολή και να μοιραστώ, με όποιον έχει όρεξη, το μεράκι μου. Αυτή η αυστηρή «φυλακή», εμένα με απελευθέρωσε. Ούτε αυτό θα το ξεχάσω.
Πλέον συμπληρώνουμε 9 μήνες με τον ιό. Αυτοί οι μήνες μας χάρισαν το πιο ακριβό αγαθό, χρόνο. Μέχρι να κλειδαμπαρωθούμε στα σπίτια μας δεν είχαμε ποτέ χρόνο, όλο τρέχαμε να προλάβουμε, όλο βιαζόσασταν να τελειώσουμε. Στη καραντίνα είχαμε χρόνο!
Όπου έκρινε ο καθένας τον επένδυσε. Στον εαυτό του, στη δημιουργία, στην ξεκούραση, την γνώση, οπουδήποτε. Εγώ πέρασα χρόνο με τους γονείς μου. Τους γνώρισα βαθύτερα, έπαιξα μαζί τους παιχνίδια, τους άκουσα, τους κατάλαβα. Αυτό κι αν θα το θυμάμαι από αυτή την χρόνια.
Κι αλλά πολλά έχω να θυμάμαι όπως κάθε χρόνια. Ναι, ήταν δύσκολο το 2020 αλλά νομίζω πως πρέπει όλοι να το θυμόμαστε όσο καλύτερα μπορούμε. Δυστυχώς ήδη νομίζω ότι το ξεχνάμε σιγά σιγά. Ας μην ξεχάσουμε τι σήμαινε να θες να αγκαλιάσεις την κοπέλα σου και να φοβάσαι, να θες να παίξεις μπάλα με τους φίλους σου και να μην μπορείς, να πρέπει να πεις αντίο σε κάποιον που αγαπάς και να το κανείς μέσα από μια οθόνη. Ας τα θυμόμαστε αυτά.
Παρότι η χρόνια που τώρα δύει μας βροντοφώναξε το ποσό εύθραυστα είναι τα σχέδιά μας, έχω κάποια για το 2021. Θέλω να συνεχίσω να δημιουργώ, όχι απλά να γράφω τραγούδια αλλά και να τα μοιράζομαι με φίλους και ξένους. Θέλω να μείνω στην Ελλάδα, την αγαπώ την χώρα μου και πιστεύω σε αυτή. Πιστεύω στις γενιές του ‘90 που τώρα ετοιμάζονται να γίνουν οι Άτλαντες της οικονομίας. Είμαστε γενιές για τις οποίες η μη κανονικότητα είναι κανόνας. Συνηθίσαμε όλα να αλλάζουν με ξέφρενους ρυθμούς. Οικονομικές κρίσεις, τεχνολογίες που αλλάζουν τον επαγγελματικό χάρτη ή ακόμα και ένας «αόρατος εχθρός». Όλα ανατρέπονται. Μπορεί να μην είχαμε την ευκαιρία να βρούμε τον επαγγελματικό μας λιμάνι όσο γρήγορα το έκαναν οι γονείς μας, αλλά μάθαμε να ταξιδεύουμε σε κάθε είδους θάλασσα. Αυτή λοιπόν η σοδειά φιλόδοξων, ικανών και μπαρουτοκαπνισμένων καπετάνιων με γεμίζει αισιοδοξία για το 2021.
16°
