«Μπορώ να κρίνω κάποιον από αυτό με το οποίο γελάει»
Wilson Mizner, Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας.
Παγκόσμια ημέρα γέλιου σήμερα και ρωτήσαμε 8 κωμικούς, σεναριογράφους, δημοσιογράφους που προκαλούν το γέλιο να μας πουν τι είναι αυτό που τους κάνει να γελούν. Είναι άραγε μύθος ότι στην προσωπική τους ζωή είναι πολύ λιγότερο εκδηλωτικοί; Πόσο καταπιεστικό είναι να περιμένουν όλοι να τους κάνεις να γελούν συνέχεια;
Όχι. Δεν είναι μύθος. Οι κωμικοί στην προσωπική τους ζωή δεν ξεκαρδίζονται. Άλλωστε δεν ξέρω κανέναν ζαχαροπλάστη που να τρώει κανταΐφια όλη μέρα! Καμιά εταίρα που να βογκάει ηδυπαθώς όταν ξεβουλώνει τον νιπτήρα!
Ναι! Είναι μύθος ότι είμαστε αγέλαστοι. Είμαστε όπως όλοι οι άνθρωποι. Γελάμε με την ανατροπή, το αναπάντεχο, το παράδοξο, αυτό που η ζωή αναιρεί σαν βεβαιότητα.
Άλλωστε και ένας δρομέας τρέχει για να προλάβει το λεωφορείο, όχι όμως σαν να βρίσκεται σε πένταθλο. Το γέλιο, ξέρετε, δείχνει το χαρακτήρα του ανθρώπου, αλλά μόνο όταν θες έτσι να το δεις. Γιατί το γέλιο είναι σαν τον έρωτα. Πρώτα το παθαίνεις και μετά το σκέφτεσαι. Για μένα έρωτας και γέλιο δεν έχουν ηθική.
Άνθρωποι και πράγματα που με κάνουν να γελάω: οι περισσότεροι φίλοι μου, ο γαμπρός μου ο Στάθης, ο κιθαρίστας Αλέξανδρος Δανδουλάκης, ο drummer των bliss Στέφανος Στεφανίδης, τα ανέκδοτα με άλογα, ο Αρκάς, οι θλιβερές περιπέτειες του yellow boy, τα κουραφέλκυθρα, το «Ας περιμένουν οι γυναίκες», το «Παρακαλώ, γυναίκες, μην κλαίτε», οι φάρσες του Φουσέκη, όλο το “the Wire”, το arrested development, το “how to be an alien” του George mikes, το RAF Banter sketch των Monty Python, η φάτσα του Walter Matthau και εκείνο το βίντεο με το κοκοράκι του Διονύση Μακρή.
Πέτρος Νικολάου
Δημοσιογράφος, ό,τι να ναι, ΣΚΑΙ
Γελάω φοβερά με τη σάχλα. Με την πραγματική, την αυθεντική σάχλα. Όχι με την επιτηδευμένη, την τύπου «τώρα θα σας κάνω κάτι σαχλό για να με δείτε και να γελάσετε», αλλά αυτή που βγαίνει άκοπα όταν κάποιος είναι στ’ αλήθεια σαχλός. Συνήθως δε και εν αγνοία του, γεγονός που τον κάνει αυτόματα συμπαθή. Άλλωστε δύσκολα γελάς με κάποιον που δε σου είναι συμπαθής. Συμπαθής με τον όποιο τρόπο. Αλλιώς η σάχλα δημιουργεί αμηχανία (στην καλύτερη) ή εκνευρισμό (συνηθέστερα).
Επίσης γελάω με τα κοφτά και στοχευμένα αστεία. Αυτά που έχουν περήφανο και ατρόμητο θύτη και προφανές υποζύγιο (που όλο και κάποιο δικαίωμα, βεβαίως, θα έχει δώσει). Αντιθέτως δε γελάω καθόλου με τους επιδειξίες έξυπνους. Δηλαδή με τίποτα. Και εξυπνάδα να πουν, σηκώνω σημαία για οφ σάιντ. Και ας μην είναι. Όσο για το αν είναι μύθος πως οι κωμικοί στη ζωή τους είναι αγέλαστοι, απαντώ ευθέως: Ναι, είναι ένας μύθος. Φυσικά και δεν είναι όλες οι ώρες τζουμ τριαλαλό τζαμ τζουμ. Φυσικά και χρειάζονται αρκετές στιγμές που θα ξεφύγουν πλήρως από αυτό (θυμίζω το γνωστό ανέκδοτο με τους γυναικολόγους στο μπαρ που θέλουν να δουν κανένα πρόσωπο), αλλά οι κωμικοί στην προσωπική τους ζωή γελούν. Και γελούν πολύ. Αν οι κωμικοί πάψουν να γελούν στην κανονική τους ζωή, τότε είναι μαθηματικώς βέβαιο πως θα πάψουν να προκαλούν το γέλιο και στην ακανόνιστη.
Βαγγέλης Περρής
Δημοσιογράφος, Rodeo, ΣΚΑΙ
Όταν όλα γύρω σκοτεινιάζουν ή ειναι λουσμένα το φως, όταν η πραγματικότητα είναι γκρίζα ή γεμίζει χρώματα, όταν με δυο λόγια αναζητάω την απαραίτητη δόση γέλιου, τότε η λύση είναι μία: Βλέπω ξανά και ξανά το "Παρτι" με τον Πίτερ Σέλλερς. Βέβαια τον τελευταίο καιρό το έχω ως δεύτερη επιλογή γιατί με έχει κερδίσει η συνέντευξη του Τσίπρα στον Χατζηνικολάου.
Ελένη Ράντου
Ηθοποιός, θεατρική συγγραφέας
Τι με κάνει να γελάω; Οι άνθρωποι. Ο εαυτός μου σε πολλές στιγμές. Γελάω πάντα όταν κάτι πονάει πολύ. Γελάω όταν μου επιβάλλεις να είμαι σοβαρή. Γελάω στις πιο απροσδόκητες στιγμές. Γελάω σε κηδείες, γελάω όταν ζορίζομαι. Γελάω πολλές φορές για να μην κλάψω. Γελάω με τα χάλια μου. Παγώνει το γέλιο μου με την κοροϊδία. Τον κανιβαλισμό. Μ’ αρέσει το γέλιο που θεραπεύει τις πληγές. Το γέλιο που είναι άμυνα.
Το να κάνεις τους άλλους να γελούν μέσα από τη δουλειά σου δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι θα κάνεις τους γύρω να γελούν και στη ζωή σου. Η εξωστρέφεια του γέλιου μπερδεύει πολλές φορές τον κόσμο που περιμένει από τον κωμικό να’ χει πάντα κάτι αστείο να πει. Ας αρκεστούμε στο σκηνικό τους αποτέλεσμα. Το υπόλοιπο είναι απάνθρωπο.
Μιχάλης Ρέππας
Ηθοποιός, σεναριογράφος
Ημέρα της γυναίκας, ημέρα για τους gay, ημερα για το aids, ημέρα για το βιβλίο. Τώρα ημέρα και για το γέλιο. Πιστεύω ότι όταν θεσπίζεις ΜΙΑ ημέρα για κάποια κοινωνική ομάδα, περισσότερο υπογραμίζεις την
διαφορετικότητα της ομάδας, την περιθωριοποιείς και ουσιαστικά την υποβαθμίζεις. Τι είναι οι γυναίκες ή οι ομοφυλόφιλοι; Απειλούμενα ανυπεράσπιστα ζωάκια σαν την Καρέτα-Καρέτα για να τους προστατέψουμε; Γιατί δεν έχουμε «Ημέρα του ετεροφυλόφιλου άντρα»; Γιατί ασυνείδητα αναγνωρίζουμε την υπεροχή του. Σήμερα μια ημέρα των gay η μια ημέρα της γυναίκας, ίσως είχε κάποιο νόημα σε μουσουλμανικές χώρες. Στον δυτικό κόσμο τι νόημα έχουν; Πιστεύω ότι απλώς μας υπενθυμίζουν τις εποχές της «κατωτερότητας».
Και ξαφνικά ακούω ότι έχουμε και ημέρα του γέλιου. Έχοντας ζήσει στο πετσί μου τον ρατσισμό της κοινωνίας απέναντι στο γέλιο και τους ανθρώπους του, αρνούμαι να τη γιορτάσω. Από τον Αριστοτέλη, που μπήκε
στον κόπο να γράψει ορισμό μόνο για την τραγωδία, μέχρι τα Όσκαρ, που σπανιότατα βραβεύουν κωμικούς ηθοποιούς ή κωμικές ταινίες, η υποτίμηση της δουλειάς μας είναι συστηματική και διαχρονική. Εμείς οι άνθρωποι της κωμωδίας είμαστε το περιθώριο της πολιτιστικής ζωής. Ποτέ η κοινωνία δεν αναγνωρίζει και δεν βάζει τους κωμικούς στο ίδιο βάθρο με τους «σοβαρούς» καλλιτέχνες. Επειδή, λοιπόν, θεωρώ το γέλιο
τόσο ιερό και απαραίτητο όσο και το δάκρυ αρνούμαι να το γιορτάσω. Όπως δεν γιορτάζω το κλάμα, το δέος και το έλεος.
Πάνος Σακκάς
Δημοσιογράφος, ό,τι να ναι, ΣΚΑΙ
Ο ανώνυμος τάφος στο Α’ νεκροταφείο που γράφει «προσδοκώ ανάσταση νεκρών». Τα σχέδια που έκανα στα 18 μου. Τα σχέδια που κάνω στα 32 μου. Ο Douglas Adams που γύρισε με οτοστόπ τον Γαλαξία κι ο Louis C.K που δεν πήγε πουθενά. Η εμπιστοσύνη στην ελληνική Δικαιοσύνη. Οι όρκοι αιώνιας αγάπης. Η γάτα μου όταν αποφασίζει να επιτεθεί στην κουρτίνα. Εμείς όταν αποφασίζουμε να επιτεθούμε στην κουρτίνα. Το γεγονός ότι όλα τα πράγματα είναι πιθανότατα κουρτίνες.
Λάμπρος Φισφής
Stand-up comedian
Γενικά θα ελεγα ότι σαν άνθρωπος γελάω σχετικά εύκολα. Κάτι το οποίο με κάνει να γελάω πάντα και νιώθω λίγο άσχημα για αυτό είναι όταν κάποιος πέφτει. Η πρώτη μου αντίδραση είναι το γέλιο και η δεύτερη το να δω αν αυτός που έπεσε είναι καλά. Η κωμωδία λένε έχει πόνο και το να σωριάζεται κάποιος κάτω είναι ο ορισμός αυτού. Είναι σαν το κλασικό αστείο όπου κάποιος πατάει μια μπανανοφλουδα και πέφτει.
10°
