Η Αthens Voice και το COCIO διψάνε για vintage ζαχαρένιες ιστορίες από τη χρονοκαψούλα του 1951, τη χρονιά που γεννήθηκε η μαγική συνταγή του διάσημου σοκολατούχου γάλακτος και η Αμερική υποκλίθηκε, ξεκαρδίστηκε και συντονίστηκε με τη χιουμοριστική σειρά «I love Lucy».
Ακόμα και σήμερα, και να είναι καλά τα κανάλια του Youtube και οι ορκισμένοι φαν που με τόση υπομονή συλλέγουν και ανταλλάσσουν και ανεβάζουν επεισόδια, ο κόσμος γελά και ξεκαρδίζεται με τη Λούσι Ρικάρντο! Γιατί παρότι η κωμική σειρά «I love Lucy», που ντεμπούταρε στο CBS το 1951 και αδιάκοπα έως και το 1957 χάρισε στην Αμερική χαρά έως δακρύων, να τελείωσε, όμως ακόμα εκεί έξω υπάρχουν βίντατζ εραστές της μυθικής ασπρόμαυρης τηλεκωμικής θεάς, που δεν χορταίνουν να τη βλέπουν ξανά και ξανά, τη Λούσι και τον Ρίκι, όπως έλεγαν τον σύζυγό της, να ανατινάζουν κάθε σύμβαση και να δημιουργούν ένα γλυκό χάος, φτιαγμένο από γκάφες και τηγανίτες!
Το ασπρόμαυρο τηλεοπτικό σόου, που απολαύσαμε κι εμείς στην τότε Ελλάδα της 70s ΥΕΝΕΔ, πέρα από την έξοχη πρωταγωνίστρια Λούσι Μπολ, με το νευρικό, σκερτσώδες και απίστευτο χιούμορ-γκαγκ που μπορούσε να διαλύσει κάθε ίχνος σοβαροφάνειας, πέρα από σενάριο, ερμηνείες και θεοπάλαβα συμβάντα της οικογενειακής ζωής που σατίριζε, είχε και μιαν άλλη πρωτότυπη και τολμηρή καινοτομία. Γιατί σε αντίθεση με τα έως τότε σίτκομς, όπου τα γέλια των (δήθεν) θεατών έμπαιναν προηχογραφημένα, η Λούσι Μπολ ανατίναξε τη φόρμα, προσκαλώντας ζωντανά το κοινό να παρακολουθήσει το σόου της. Ενώπιος ενωπίω και άφοβα, ατρόμητα και αμάσητα, μιας και ήταν τόσο μεγάλο το ταλέντο της, που ήταν αδύνατον να μην της υποκλιθείς, κάθε επεισόδιο του «I love Lucy» άφηνε άφωνους τους παριστάμενους ή καλύτερα τους κατέπληττε φέρνοντάς τους σε σημείο υστερίας από τα γέλια. Ναι, αυτό που ακούς να ουρλιάζει στα επεισόδια, είναι ένα αληθινό κοινό και όχι μια πονηρά και εντέχνως μονταζιά προηχογραφημένης «χαράς».
Οι γείτονες, τα ευτράπελα της συμβίωσης με το σόι του άντρα, οι κοκέτες φιλενάδες και οι πονηρές ξελογιάστρες αντίζηλες, η ζάχαρη που τελείωσε από το ράφι και το γάλα ή η σοκολάτα από το ψυγείο και «να πάω εγώ ή να πας εσύ και γιατί να πάω εγώ, άρα πήγαινε εσύ» ήταν ο κόσμος της Λούσι Μπολ. Ένας κόσμος αναρχικού χιούμορ και απρόβλεπτης κατάληξης, αν και σε κάθε τέλος επεισοδίου η Αμερική έβλεπε τη Λούσι και τον Ρίκι αγκαλιασμένους έως την επόμενη εβδομάδα, που θα ξαναχτυπούσαν.
Το 1951 η ζωή ήταν απλή: αγάπη, σοκολάτα, ζάχαρη, γάλα και τηλεόραση ήταν τα πιο γλυκά, εύγευστα και απαραίτητα συστατικά της. Α, ήταν υπέροχα χρόνια και γι’ αυτό εν είδει γλυκιάς νοσταλγίας η χίπστερ κοινότητα του σήμερα βινταζολοβάρει ξανά -εκ του vintage + love- και την αναπολεί. Εσύ;
Η σκηνοθέτρια μας μιλάει για την πορεία της, τη νέα της ταινία «Maysoon» και την ηθοποιό Σαμπρίνα Αμάλι, που κέρδισε το βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού στο 66ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Η ελευθερία είναι ευάλωτη. Ζει μόνο εκεί όπου οι πολίτες μπορούν να αμφισβητούν, να κρίνουν, να διορθώνουν. Και πεθαίνει όταν κάποιος αποφασίζει ότι «ξέρει καλύτερα για όλους».
9°
