● ● ● Η Αθήνα είναι τόσο ισοπεδωτική στην επίδρασή της σε όσους «τη ζουν», που δημιουργεί μία τρυφερή αίσθηση συντροφικότητας (μέσα μου), παράξενο συναίσθημα, σαν κρυμμένο, κοινό μυστικό. Σαν να βλέπουμε όλοι, σιωπηλά, την ίδια αφίσα και να την αφήνουμε για πάντα ασχολίαστη.
● ● ● Ε, όχι και ασχολίαστη.
● ● ● Την είδατε τη Λοτσάρη; Συνταρακτικό time travel, συγκλονιστική κοτρόνα, αποπνέει την ερμηνευτική μέθοδο σβαρόφσκι – εθνική μας πέτρα, άλλωστε. Ένα μεταπολεμικό Ακροπόλ-αεράκι φύσηξε από τα νότια (από το Σουντάν συγκεκριμένα) και πλημμύρισε την απόγνωσή μας, των Αθηναίων, εξαιρετικό blend με τα βουνά των σκουπιδιών, τα ελπιδοφόρια Καμίνια σουαρέ, τα ρεσό με άρωμα κανέλα, τα ελαφρώς καμένα οδοφράγματα και το pacman του κέντρου της πόλης: παίζεται καθημερινά σε άλλη πίστα, Νίνα μου, ανάλογα ποιοι δρόμοι έχουν κλείσει. Στρίβεις σε στενά, σε αδιέξοδα, πέφτεις σε τραπεζάκια έξω, σε γραμματείς που βγήκαν στο θυροτηλέφωνο να καπνίσουν, το τέρμα είναι η στάση των λεωφορείων, φτάνεις και πέφτεις στην τεράστια, να τη βλέπει και ο οδηγός που περνάει, αφίσα σου.
● ● ● Κάτω από το βλέμμα της Μάτα Χάρι είμαστε όλοι ίσοι. Οι μουσικοί της πόλης μου με συγκινούν, σαν να είμαστε συνένοχοι στο ίδιο έγκλημα, και τι; – επειδή αναπνέουμε την ίδια, ψεκασμένη ατμόσφαιρα. Στη γειτονιά μου, ο Ελληνο-ιορδανός Tareq ακούει τον ίδιο αέρα με μένα, να κατεβαίνει από τον ξερό μας λόφο, σκόνη Λυκαβηττού με λίγη μουσική από τις προ-παρελθούσες καλοκαιρινές συναυλίες στο θέατρο και μυστικά των Αγίων Ισιδώρων από λίγο πιο κάτω. Αν κάναμε παρκούρ θα μπορούσαμε να πηδάμε ο ένας στην ταράτσα του άλλου με τρία άλματα. Αλλά, όπως όλοι οι τρυφεροί συνένοχοι, δεν βγαίνει κανείς από το cocoon του. Μένουμε προφυλαγμένοι στην ηλεκτρική μας θαλπωρή.
● ● ● Από αυτή την άποψη λοιπόν, το πρώτο cd που κυκλοφόρησε ο Tareq (στην Undo), με τον τίτλο “Cocoon”, είναι ένα electro-pop προσευχητάρι που προσπαθεί να είναι ψυχρό και σκοτεινό, αλλά δεν μπορεί να κρύψει τη ζεστή καρδιά που κρύβει στο κουκούλι του. Πρώτο track: “Cold”. Διστακτικό, κομψό, με «ευγενική», αγορίστικη φωνή, Dave-Gahan-on-a-hot-cocoa-night. Επόμενο: “Feel me” μαζί με τη Νατάσσα Μποφίλιου. Θα κάνουμε ότι είμαστε αποδημητικά πουλιά και όλα συμβαίνουν μακριά μας, κάτω, στο βάθος. Εξευγενισμένη ανάμνηση 80s. Το “Playboy” (με τις Marsheaux) είναι σαν να βλέπω τους Human League στον Λυκαβηττό, τα κορίτσια να του τραγουδάνε “don’t you know you’re the lovetoy” κι ο Tareq να κοιτάζει τα σύννεφα. Στη διασκευή του “Need you tonight” των INXS συμβαίνει μία απολαυστικά robo-pop αποδόμηση με την οποία έπαθα κόλλημα, την ακούω 258 φορές τη μέρα. Το “Waiting in the rain” είναι μία θαυμάσια, σκοτεινή ραψωδία σε πιάνο με στιγμές τονικής εμμονής, αδιόρατης παράνοιας, τρυφερότητας και θεατρικού drama ταμπεραμέντου. Θα λάτρευε να το τραγουδήσει ένας ηθοποιός· για την ακρίβεια το τραγουδάει: ο Χάρης Αττώνης, συγκάτοικος και αυτός στο “Cocoon” του Tareq. Τελευταία απόδειξη της ζεστής, γούνινης καρδιάς του Tareq είναι το “Alone”, ένα σαλονάτο, μοναχικό φυσικά, αυτάρεσκο και νυχτερινό SMS επάνω στο ηλεκτρικό του πιάνο.
● ● ● Ακόμα και η συσκευασία του cd είναι ένα ζεστό στην αφή του, χνουδωτό, χοντρουλό χαρτόνι στο μπεζοροδογκρί χρώμα της βανίλιας, σταμπωτό με θερμά, arial fonts σε εξωτικό, φλασάτο πορτοκαλί.
● ● ● Απέναντι από μας, σε μία συμβολική διάμετρο, είναι το νέο αστεράκι της πόλης, ο Leόn και η κομμούνα του, μια μεγάλη παρέα κάτω από τη φτερούγα του Αρχάγγελου, που μόλις κυκλοφόρησε το “Futrue”: ό,τι πιο εξωστρεφές και feelgood θα μπορούσε να βγει από καρδιά Αθηναίων. Ένα «ανησυχητικά καλιφορνέζικο», ηλιόλουστο άλμπουμ της τάβλας, χορωδιακή pop-folk για γιορτές, συναυλίες, σχολικές συναντήσεις, εκδρομικό, μακάρι να το τραγουδάνε στα γήπεδα οι αφρισμένοι οπαδοί με δικούς τους μεταποιημένους στίχους. Θα το βάζουμε σε γενέθλια, σε συγκεντρώσεις, θα χαλαρώνει η Ντόρα και θα κατεβαίνει από το πόντιουμ με λυτά τα μαλλιά της, θα λύνονται γραβάτες και ζωνάρια, θα σκάνε τα κουκούλια και θα βγαίνουν αρκούδια, θα βρέχει κεράσια και σταγόνες μανταρίνια. Ο Leόn και οι λέοντές του θα πρέπει υποχρεωτικά να περιοδεύουν στα πεζοδρόμια της Αθήνας, να τους προσλάβει ο κύριος Καμίνης να πασπαλίσουν νεο-χιπισμό πάνω από την Αθήνα.
● ● ● Ανοίγω τις μπαλκονόπορτες. Έτσι κι αλλιώς δεν θα ξανακάνει ποτέ χειμώνα σε αυτή την κωλοπόλη.
Μια συζήτηση για το έργο «Ολική Άμεση Συλλογική Επικείμενη Επίγεια Σωτηρία», τις υπαρξιακές και κοινωνικές αφετηρίες που τροφοδοτούν το καλλιτεχνικό του όραμα, το θέατρο και την κοινωνία
13°
