Σχόλιο για τη σύρραξη στα ρωσοουκρανικά σύνορα και τα κριτήρια προσδιορισμού και απόδοσης ταυτότητας στους Ουκρανούς.
Το πρώτο που μπορεί να σκεφτεί κανείς για την «εικονιστική σύρραξη» στα ρωσοουκρανικά σύνορα είναι το πειραγμένο ρητό «αν θέλεις ειρήνη, μίλα συνεχώς για πόλεμο»! Το άλλο είναι η φαντασίωση της εδραίωσης του ΝΑΤΟ στο υπογάστριο της Ρωσίας. Και το τελευταίο, η αδικαιολόγητα «γενναία» στάση της ΕΕ απέναντι σε μία χώρα η οποία, αν κλείσει τις στρόφιγγες του φυσικού αερίου, θα παγώσει το κτίριο της Κομισιόν στις Βρυξέλλες.
Πέρα όμως από τις γεωπολιτικές αναλύσεις, το μεγαλύτερο ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: Είναι οι Ουκρανοί Ευρωπαίοι ή Ρώσοι; Ποια είναι τελικά τα κριτήρια προσδιορισμού και απόδοσης ταυτότητας σε αυτή τη χώρα; Εθνικά, πολιτιστικά, γεωγραφικά, οικονομικά, κοινωνικά, στρατηγικά;
Όλα τα παραπάνω δεν θα μας ενδιέφεραν αν η Ουκρανία ήταν μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αν υπήρχε ευρωπαϊκή άμυνα, ενεργειακή αυτονομία και κοινή ευρωπαϊκή συνείδηση.
Με λίγα λόγια, αν στο Ντόνετσκ βρίσκονταν τα ευρωπαϊκά σύνορα και όχι τα ουκρανικά, οι Ουκρανοί θα ήταν Ευρωπαίοι. Και χωρίς τη συνδρομή του ΝΑΤΟ, ο ευρωπαϊκός στρατός θα είχε κάθε νόμιμο δικαίωμα να αναπτύσσει τις δυνάμεις σε όποιο σημείο του ευρωπαϊκού εδάφους επιθυμούσε. Κάνοντας τον Πούτιν να φαίνεται παράφρων για τυχόν ενστάσεις του.
Τώρα, όμως, που οι συνθήκες δεν επιτρέπουν την εκπόνηση οποιασδήποτε στρατηγικής βούλησης, οι Ευρωπαίοι παρακολουθούν ανήσυχοι τις εξελίξεις. Και σπεύδουν «ικέτες» στη Μόσχα, εκλιπαρώντας τον Πούτιν να φανεί λογικός μαζί τους.
Και όσο οι εξελίξεις ξεδιπλώνουν σενάρια «ναπολεόντειων πολέμων» στη φασματική σφαίρα του Τολστόι, αναρωτιέται κανείς μήπως τελικά οι Αμερικανοί κάνουν τα πάντα για να μετατρέψουν τους Ουκρανούς σε Ρώσους. Ή τουλάχιστον τους μισούς από αυτούς… Γιατί η διαχρονική πλέον προσπάθεια να εγκαταστήσουν το ΝΑΤΟ μερικές ώρες έξω από τη Μόσχα, το μόνο που θα καταφέρει θα είναι ο μελλοντικός διαμελισμός της Ουκρανίας!
Το Ουκρανικό είναι μόνο ένα από τα πολλά προβλήματα που προκαλεί στους Ευρωπαίους η ουτοπική πια προοπτική της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Δυστυχώς όμως, ο μέσος Ευρωπαίος δεν μπορεί ακόμα να επιρρίψει τις πραγματικές ευθύνες στην φεντεραλιστική αδυναμία των Βρυξελλών. Και αποδίδει τα πάντα (ενεργειακή κρίση, ακρίβεια, προσφυγικό, ανεργία κ.τ.λ.) στο πολιτικό έλλειμμα των εθνικών κυβερνήσεων.
Κι όμως, μία κοινή ευρωπαϊκή πολιτική στρατηγικής αυτονομίας θα πολλαπλασίαζε τους δείκτες ασφάλειας, ευημερίας, ανεξαρτησίας και δυναμικής των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Κάτι που μέχρι στιγμής δοκιμάζεται από τις ψευδαισθήσεις του «παραγωγικού» βορά και του κρατικοδίαιτου νότου.
Τελικά, ούτε ο Τραμπ παλαιότερα ούτε και ο Πούτιν τώρα μπορούν να ενώσουν την Ευρώπη. Δεν είναι απ' ό,τι φαίνεται αρκετός ο κοινός «αντίπαλος» για να λειτουργήσει το συλλογικό ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Γιατί το όραμα της ανταγωνιστικής υπεροχής διαλύεται στις «μεγαλοπρεπείς» εθνικές αναζητήσεις της μιζέριας και της συγκεκαλυμμένης υποτέλειας.
Είμαστε μόνο 450 εκατομμύρια μπροστά στα δισεκατομμύρια της Κίνας και της Ινδίας. Έχουμε μπροστά μας τη ραγδαία αύξηση του πληθυσμού στην Αφρική. Η Ασία θα μας στέλνει συνέχεια πρόσφυγες. Και οι Ρώσοι μπορεί να μην μας δίνουν πάντα σε λογικές τιμές το αέριο.
Θα συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι, επειδή παράγουμε αυτοκίνητα, φτιάχνουμε πίτσες και έχουμε ωραίες παραλίες, θα εξαγοράζουμε πάντα ασφάλεια, ειρήνη και ποιότητα ζωής; Δύσκολο να μας τα εξασφαλίζει όλα αυτά στο μέλλον μόνο η παρουσία του ΝΑΤΟ...
