Σχόλιο για τη δολοφονία του 19χρονου Άλκη στη Θεσσαλονίκη, την εγκληματική δράση των συμμοριών και τη στάση του κράτους.
Δεν θα ακούσετε ποτέ κανέναν προπονητή που η ομάδα του έφαγε 10 και έβαλε 1 να λέει ότι οι παίκτες του έκαναν το καθήκον τους. Κανένας τερματοφύλακας που ό,τι πάει μέσα γράφει (σε άμπαλα ελληνικά όποιο σουτ πάει προς το τέρμα μπαίνει γκολ) δεν θα χειροκροτηθεί επειδή έσωσε ένα. Δεν θα δείτε κανέναν γιατρό που χάνει 100 ασθενείς και σώζει 2 από ασθένειες που θεραπεύονται να πανηγυρίζει για το κατόρθωμά του και να περιμένει συγχαρητήρια. Αντιθέτως το φαινόμενο του πολιτικού που πιστεύει ότι μια στιγμιαία επιτυχία αρκεί για να διαγράψει τις διαρκείς αποτυχίες είναι πολύ συνηθισμένο. Και επαναλήφθηκε και με τη σύλληψη του ενός ύποπτου για τη δολοφονία του 19χρονου Άλκη στη Θεσσαλονίκη (θυμίζω οι δράστες ήταν καμιά 10αριά).
Αντιλαμβάνομαι ότι στην κυβέρνηση έχουν την ανάγκη να δείξουν ότι κάνουν κάτι για την δημόσια τάξη, την ασφάλεια και την προστασία του πολίτη, ακόμα κι αν δεν κάνουν σχεδόν τίποτα (ή μάλλον ακριβώς επειδή δεν κάνουν σχεδόν τίποτα). Κατανοώ ότι ανάμεσα στο να δουλεύεις και το να κάνεις ότι δουλεύεις το δεύτερο είναι πάντα προτιμότερο. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι τα πανηγύρια για μια σύλληψη και οι καμαρωτές διαβεβαιώσεις ότι «η αστυνομία και σε αυτή την περίπτωση πράττει το καθήκον της» όταν ο 19χρονος Άλκης είναι νεκρός ακριβώς επειδή η αστυνομία και η πολιτεία γενικότερα, δεν έπραξαν το καθήκον τους, το οποίο, σύμφωνα και με το (αυτοσαρκαστικό;) όνομα του υπουργείου είναι η «προστασία του πολίτη».
Ο Άλκης δεν δολοφονήθηκε από κάποιο παλαβό που έτυχε εκείνη τη στιγμή να του γυρίσει η βίδα. Δεν δολοφονήθηκε πάνω σε ένα καυγά που ξέφυγε. Ο Άλκης δολοφονήθηκε από μέλη μιας από τις πολλές οπαδικές συμμορίες των οποίων η δράση είναι διαρκής, ανενόχλητη και κυρίως γνωστή (ο συλληφθείς π.χ. είχε ξανασυλληφθεί ως μαχαιροβγάλτης αλλά η πολιτεία έκρινε ότι μπορούσε να κυκλοφορεί ελεύθερος, αδίκαστος και χωρίς επιτήρηση). Ήταν μια δολοφονία που έγινε ακριβώς επειδή η αστυνομία και η δικαιοσύνη ΔΕΝ κάνουν το καθήκον τους και αδιαφορούν για τη δράση των συμμοριών αυτών είτε επειδή βαριούνται να ασχοληθουν, είτε γιατι υποκύπτουν στις επιθυμίες παραγόντων που προστατεύουν τις συμμορίες αυτές. Δεν είναι φυσικά η πρώτη δολοφονία οπαδικού τύπου στην Ελλάδα και επειδή ακριβώς κανείς δεν κάνει το καθήκον του δεν θα είναι και η τελευταία. Η δράση των οπαδικών συμμοριών θα συνεχιστεί με τον ίδιο τρόπο που θα συνεχιζόταν η δράση της Χρυσής της Αυγής και μετά τη σύλληψη του Ρουπακιά αν αυτή η ναζιστική συμμορία δεν είχε αντιμετωπιστεί από την πολιτεία ως εγκληματική οργάνωση.
«Μα καλά, ρε Βουλαρίνε, δεν είναι καλό που έγινε μια σύλληψη;» θα ρωτήσετε και θα σας απαντήσω πως φυσικά και είναι καλό. Αλλά δεν αρκεί. Πρόκειται για μια στιγμιαία επιτυχία σε έναν ωκεανό αποτυχιών. Και ακριβώς επειδή είναι μια στιγμιαία επιτυχία σε έναν ωκεανό αποτυχίων (αποτυχιών που σκοτώνουν), δεν είναι δυνατόν να γίνεται αφορμή για πανηγυρισμούς και καμάρι. Φυσικά αν κάποιος θέλει, μπορεί να επικεντρωθεί στη στιγμή αλλά η γενική εικόνα μόνο κολακευτική δεν είναι για την πολιτεία, την κυβέρνηση, τη δικαιοσύνη και την αστυνομία. Για να καταλάβετε πόσο άνετα δρουν οι οπαδικές συμμορίες, μια μέρα μετά τη δολοφονία του Άλκη, πάλι στη Θεσσαλονίκη, τα μέλη μιας (μπορεί και της ίδιας) οπαδικής συμμορίας έστειλαν έναν δεκατετράχρονο στο νοσοκομείο. Ακόμα και τις μέρες που ήξεραν ότι η αστυνομία ψάχνει, αυτοί έδρασαν. Τόσο άνετοι αισθάνονται και τόσο άνετοι είναι. Και φυσικά θα συνεχίσουν να δρουν. Θα καταστρέφουν, θα απειλούν και θα στέλνουν στο νοσοκομείο και, όπως συμβαίνει με όσους καταστρέφουν, απειλούν και στέλνουν στο νοσοκομείο ανενόχλητοι, θα ξανασκοτώσουν. Το μαχαίρι θα πάει λίγο πιο βαθιά, το λοστάρι θα πέσει με λίγη περισσότερη δύναμη, οι υποκριτές θα κάνουν τους έκπληκτους και τους συγκλονισμένους και η κυβέρνηση θα πιέσει την αστυνομία να κάνει μια σύλληψη για να καμαρώσουν οι υπουργοί που «η αστυνομία και σε αυτή την περίπτωση πράττει το καθήκον της».
Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, οι οπαδικές συμμορίες είναι γνωστές όπως και η δράση τους. Πιθανόν να είναι γνωστοί και οι προστάτες τους. Το να κόβεις ένα από τα εκατοντάδες πλοκάμια και να αφήνεις το τέρας ανενόχλητο δεν συνιστά επιτυχία. Συνιστά έναν μικρό, σχεδόν διάφανο, φερετζέ της αποτυχίας και της απροθυμίας σου να τα βάλεις με τις συμμορίες και τους προστάτες τους. Και κάπως έτσι και αυτός ο φόνος θα ξεχαστεί έτσι ώστε να μπορούμε ξανά να σοκαριστούμε στον επόμενο. Και μπράβο μας.
ΥΓ: Το ότι κάποιοι αισθάνονται την ανάγκη να πουν «μπράβο» στην αστυνομία όταν κάνει τη δουλειά της δείχνει απλώς πόσο σπάνια την κάνει. Κανείς δεν δίνει συγχαρητήρια για το σύνηθες.
ΥΓ2: Η αστυνομία της Θεσσαλονίκης έκανε έλεγχο σε ένα χώρο οργανωμένων οπαδών και βρήκε διάφορα εργαλία που ενώ δεν ειναι όπλα είναι ό,τι πρέπει για να στειλεις στο νοσκομείο ή να σκοτώσεις (φτυάρια, δικράνια κλπ). Αν αυτοί οι έλεγχοι γίνονταν τακτικά, αν η αστυνομία ασκούσε πίεση σ’ αυτόν τον υπόκοσμο, ο Άλκης μπορεί να ζούσε. Αλλα φαίνεται κανείς δεν θέλει να ενοχλεί «τα παιδιά».
ΥΓ3: Φυσικά δεν πρέπει να ξεχνάμε και τους δημοσιογράφους που γράφουν και λένε για το πόσο ωραία ατμόσφαιρα δημιουργεί στα γήπεδα ο υπόκοσμος που ρίχνει φωτοβολίδες, δέρνει, καταστρέφει και κραυγάζει «εδώ θα γίνει ο τάφος σας» και μετά συγκλονίζονται που η απειλή γίνεται πράξη. Τους παρηγορουμε και σκουπίζουμε το (ψεύτικο, από κολλύριο μάλλον) δάκρυ τους.
22°
