Η προσβολή στη Δημοκρατία και αυτοί που εκφράζουν την υποστήριξή τους στον αρχιδολοφόνο Κουφοντίνα και εκδηλώνουν τον θαυμασμό τους για το «ιδεώδες» της 17Ν.
Πριν αρκετά χρόνια, θα ήταν γύρω στο 2000, πριν ακόμα από την εξάρθρωση της τρομοκρατικής 17Ν, αποφάσισα να πάω σε μια συγκέντρωση κατά της τρομοκρατίας που οργάνωνε το κίνημα «ως εδώ» των οικογενειών των θυμάτων της εγκληματικής οργάνωσης. Μου είχε κάνει εντύπωση ότι, πέρα από την έκφραση ενός γενικού αποτροπιασμού, κανένας κοινωνικός ή πολιτικός φορέας δεν καλούσε τα μέλη του και τον κόσμο να κινητοποιηθεί. Κι αυτό, την ώρα που σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες με ανάλογο πρόβλημα, οι δρόμοι πλημμύριζαν συχνά με αντιτρομοκρατικές λαοθάλασσες. Η συμμετοχή στην εκδήλωση ήταν απογοητευτική, θυμάμαι σχεδόν έναν-έναν τους συμμετέχοντες. Ήταν η πρώτη φορά, μετά την πτώση της χούντας, που ένιωσα ντροπή. Δεν επρόκειτο μόνο για προσβολή προς στη μνήμη των δολοφονημένων. Ήταν μια ευθεία προσβολή προς τον αντιδικτατορικό αγώνα και τη δημοκρατία.
Τέτοιες μνήμες ξύπνησε η αντιπαράθεση των τελευταίων ημερών για το αίτημα του Δημήτρη Κουφοντίνα να μεταφερθεί στον Κορυδαλλό, κι ας επιχείρησαν κάποιοι να δώσουν στη συζήτηση νομικίστικο χαρακτήρα. Έχουν αποδείξει, όλα αυτά τα χρόνια, ότι δεν έχουν ανάγκη από τα ΦΕΚ για να εκφράσουν την υποστήριξή τους στον αρχιδολοφόνο και να εκδηλώσουν τον θαυμασμό τους για το «ιδεώδες» της 17Ν. Η συμπαράσταση σε προσχηματικά αιτήματα των τρομοκρατών, αποσκοπεί στην εξοικείωση της κοινής γνώμης με τις απάνθρωπες συμπεριφορές και στην απάλειψη από τη συλλογική μνήμη των τραγικών συνεπειών της εγκληματικής τους δραστηριότητας.
Η «συζήτηση» που άνοιξε στον ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή την υπογραφή του κειμένου υποστήριξης του αιτήματος Κουφοντίνα, από πολιτικά του στελέχη, αποτελεί την σοβαρότερη ίσως, από καιρό, εσωκομματική αντιπαράθεση που ξεπερνάει κατά πολύ τις διαμάχες μεταξύ των τάσεων. Είναι φανερό ότι ένα μέρος των στελεχών του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά και των συνεργαζομένων με αυτό στελεχών της κεντροαριστεράς, αντέδρασε στη θρασύτατη πρόκληση, τη στιγμή που η ηγεσία απαντούσε αμήχανα και υπό πίεση. Είναι πολύ σημαντικό να αποφασίσει ο ΣΥΡΙΖΑ αν, το κοινοβουλευτικό κόμμα που κυβέρνησε τη χώρα και διεκδικεί να την ξανακυβερνήσει, εξακολουθεί να ανέχεται στις γραμμές του δυνάμεις που λειτουργούν στην πράξη με τη λογική του πολιτικού βραχίονα μιας τρομοκρατικής οργάνωσης.
Αρνητική εντύπωση, όχι και έκπληξη δυστυχώς, προκάλεσε και η υπογραφή ανάλογου κειμένου υποστήριξης του αιτήματος του αρχηγού της 17Ν από 68 «πανεπιστημιακούς δασκάλους» της χώρας. Η επίκληση του κράτους δικαίου στη συγκεκριμένη περίπτωση δημιουργεί εύλογες απορίες για ακαδημαϊκούς πολίτες που βίωσαν τις μεταπολιτευτικές περιπέτειες στον χώρο της παιδείας. Πρόκειται για πανεπιστημιακούς που είδαν τα εκπαιδευτικά τους ιδρύματα να βανδαλίζονται και να καίγονται, που διαπιστώνουν καθημερινά ότι το ακαδημαϊκό άσυλο αλώνεται από τους φανατικούς εχθρούς της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, που ένιωσαν ντροπή βλέποντας τον Πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου να διαπομπεύεται δημόσια πέρα από κάθε έννοια κράτους δικαίου.
Η δημοκρατική πολιτεία έχει υποχρέωση να σέβεται, με βάση τους νόμους, τα ανθρώπινα δικαιώματα ακόμα και των απάνθρωπων εχθρών της. Ο σεβασμός αυτός δεν μπορεί να θεωρηθεί ως ανοχή ούτε, πολύ περισσότερο, ως κατανόηση των πράξεών τους. Κάτι τέτοιο θα συνιστούσε ιταμή προσβολή προς τη φιλελεύθερη δημοκρατία.
