Δούλευε μέχρι τέλους. Σχεδίαζε πράγματα μέχρι την τελευταία μέρα. Ονειρευόταν μέχρι την τελευταία ώρα. Τρία χρόνια πάλευε με δύναμη τον καρκίνο. Μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία και την επόμενη στιγμή ήταν στο γραφείο του να οργανώνει, να κάνει συναντήσεις, να προσπαθεί να βρει λύσεις.
Παλαιότερα, όταν το ΠΑΣΟΚ ήταν στην αντιπολίτευση (2004-2009) ήταν ένας all around παίκτης. Τον σεβόνταν όλες οι τάσεις, τον εκτιμούσαν παλαιά και νέα στελέχη. Δούλευε ατελείωτες ώρες. Ήταν κινητή εγκυκλοπαίδεια. Στις εκλογές του 2007 έφευγε τελευταίος από τη Χαριλάου Τρικούπη. Ένα βράδυ ανεβοκατέβαινε τους ορόφους και άναβε τα φώτα: «Εκλογές έχουμε, να φαίνεται ότι υπάρχει κίνηση στο κτίριο» έλεγε. Έκανε στρατηγική, ήταν ένας από τους βασικούς συγγραφείς του πιο προοδευτικού καταστατικού κόμματος, μιλούσε με στελέχη από όλη την Ελλάδα. Και έδινε ευκαιρίες σε όλους, δεν ήταν απρόσιτος.
Στο υπουργείο Εσωτερικών ήταν μπροστάρης στις πιο σημαντικές μεταρρυθμίσεις. Εργάσθηκε νυχθημερόν για τον Καλλικράτη, για τη Διαύγεια, για την Ιθαγένεια, για την απογραφή των Δημοσίων Υπαλλήλων. Αλλά και για άλλα σημαντικά ζητήματα που δεν προλάβαν να ολοκληρωθούν, όπως ο Εκλογικός Νόμος και τα Οικονομικά των Κομμάτων. Ήταν στις επάλξεις από τις 7 το πρωί και μπορούσε στις 12 το βράδυ τελειώνοντας κάποια σύσκεψη στο υπουργείο Οικονομικών να περάσει από το jokers και να μας πάει πάλι στο γραφείο για ένα τελευταίο μάζεμα. Τον παραδέχονταν όλοι. Υπάλληλοι, συνεργάτες, υπουργοί, στελέχη, αντίπαλοι. Και αυτός σεβόταν και έπαιρνε το καλύτερο από τον καθένα.
Η πολιτική ήταν η ζωή του. Λίγο μετά από μια δύσκολη σύσκεψη με την Τρόικα, θα μπορούσες να τον βρεις να πίνει ποτά με κάποιο στέλεχος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και να συζητάει για ό,τι μπορείς να φανταστείς.
Η παράταξη ήταν η ζωή του. Μέχρι την τελευταία μέρα-λίγο μετά τις ευρωεκλογές του 14-αγωνιούσε για το πώς θα συνεχίσει, αν θα μπορέσει να επιβιώσει, πώς θα εξελιχθεί το ΠΑΣΟΚ.
Η Ελλάδα ήταν η ζωή του. Νομίζω ότι ήταν ο ορισμός του ευπατρίδη. Πονούσε με όλα όσα γίνονταν. Αλλά πάλευε, αγωνιζόταν και πάντα έλεγε ότι «το εύκολο είναι να μείνεις στην απ’ έξω και να κάνεις κριτική». Έδινε τον εαυτό του, εργαζόταν σκληρά, χαιρόταν όταν έμπαινε ένα ακόμα λιθαράκι για να γίνει το κράτος λίγο πιο ορθολογικό, λίγο πιο αποτελεσματικό. Νοιαζόταν πραγματικά για τον πολίτη, για τον λαό. Δεν ήταν από εκείνους που δεν τους άρεσε η λέξη «λαός» άλλωστε. Ήταν από αυτούς που προσπάθησαν να κάνουν την Ελλάδα καλύτερη.
