#menoumespiti με την Athens Voice: Ο Γιώργος Κουβαράς περιγράφει μία μέρα στο σπίτι, εν μέσω πανδημίας κορωνοϊού.
Χτες το απόγευμα πήρα στο e-mail μου μια επιστολή του Φώτη Γεωργελέ. Αφού εξηγούσε τι κάναμε μέχρι σήμερα στην Athens Voice και τι θα συνεχίσουμε να κάνουμε για να μείνουμε όλοι μαζί, ασφαλείς, μέχρι να βγούμε από αυτή την περιπέτεια, κατέληγε: «Στις δύσκολες εποχές αυτό που μετράει είναι η συναδελφική αλληλεγγύη και η ποιότητα της ομάδας».
Μήπως και στις εύκολες εποχές το ίδιο δεν είναι που κάνει τη διαφορά; Ο Φώτης το ξέρει, γιατί δεν περίμενε τον κορωνοϊό για να το μάθει. Κάθε Σάββατο που πηγαίναμε με τον Γιώργο Πιέρρο στο ραδιοφωνικό στούντιο της Athens Voice –πριν κλείσει λόγω κορωνοϊού– νιώθαμε μια αίσθηση οικειότητας, παράξενη για κάποιους «επισκέπτες» που περνάνε δύο ώρες την εβδομάδα και φεύγουν. Αυτή η αίσθηση οικειότητας, όμως, η «ποιότητα της ομάδας» όπως τη λέει ο Φώτης, είναι που μας έφερε στην Athens Voice. Η ιδέα να ενώσουμε με ένα συμβολικό τρόπο τη δική μας ομάδα, του Action 24, με την ομάδα της Athens Voice.
Το να ανήκεις σε μια ομάδα είναι μεγάλη υπόθεση. Όλοι μας είμαστε μόνοι σε αυτή τη ζωή αλλά υπάρχουμε σε μεγάλο βαθμό και μέσα από τη σχέση μας με τους άλλους. Τέτοιες στιγμές, αράζοντας στην πολυθρόνα, σερφάροντας στο διαδίκτυο ή ακόμη και περπατώντας πάνω-κάτω μέσα στο σαλόνι, καταλαβαίνεις πολλά και για σένα και για τους άλλους. Ακόμη κι όταν περπατάς στην άδεια Αθήνα –έχοντας επιλέξει το νούμερο 6 της γνωστής βεβαίωσης εξόδου– συνειδητοποιείς τι πραγματικά σου λείπει και θες να πάρεις πίσω μόλις τελειώσει αυτή η περιπέτεια και τι περιττεύει, γιατί περίσσευε και χθες αλλά δεν το είχες καταλάβει. Η αλληλεγγύη –κάθε μορφής, όχι μόνο συναδελφική– δεν περίσσευε ποτέ. Και η ποιότητα της ομάδας, επίσης.
Θα την περάσουμε αυτή την περιπέτεια, είναι σίγουρο. Κι επειδή θα την περάσουμε όλοι μαζί –ή τουλάχιστον όσοι θέλουμε πραγματικά να είμαστε και να μείνουμε μαζί– θα μας βρει ακόμη πιο ενωμένους η επόμενη μέρα. Και λίγο πιο ειλικρινείς. Με τους εαυτούς μας και με τους άλλους. Και μέσα κι έξω από το σπίτι.
Προσωπικά, αν και ανήκω σε αυτούς που είναι διαρκώς έξω, κρύβω μέσα μου έναν αεικίνητο σπιτόγατο. Όχι απλώς δεν πλήττω στο σπίτι, αλλά έχω τόσα πολλά σχέδια κάθε μέρα για το τι θέλω να κάνω που πέφτω στο τέλος για ύπνο με αίσθημα ενοχής ότι δεν τα κατάφερα.
Τώρα συνειδητοποιώ και την αξία του να διανύει κανείς την πέμπτη δεκαετία της ζωής του. Στο σπίτι υπάρχουν αντικείμενα και αναμνήσεις τουλάχιστον ενός αιώνα –γιατί όλοι είχαμε γονείς και παππούδες– που σε κάνουν πολύ πλουσιότερο από ό,τι μπορεί να σε κάνει ο τραπεζικός σου λογαριασμός.
Πλούσιο επίσης σε κάνει αυτές τις ώρες η οικογένειά σου και οι καλοί, οι πραγματικοί σου φίλοι.
Και last but not least, που λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι που υποφέρουν και λόγω Τζόνσον: Πάντα έλεγα –αν και δεν το πολυπίστευα– ότι έχω φάει χρόνια τώρα όλα μου τα λεφτά σε ταξίδια. Τώρα που δεν μπορώ να ταξιδέψω, λέω... ευτυχώς που τα έφαγα στα ταξίδια. Εκεί θα φάω και τα υπόλοιπα όταν τελειώσει για όλο τον κόσμο αυτή η περιπέτεια.
16°
