# Μένουμε σπίτι με την Athens Voice: Ο Γιώργος Πιέρρος κάθε ΠΣΚ σκέφτεται, πόσο καιρό έχεις να μείνεις με τον εαυτό σου;
Μία βδομάδα πριν την καραντίνα γεύμα με φίλους, πρώτες μπουκιές από ένα υπέροχο σπιτικό ριζότο και λίγο μετά ένα συμπέρασμα «δεν θα σταματήσουμε, πρέπει να ενημερώνουμε, θα πάρουμε όλα τα μέτρα και θα τα καταφέρουμε».
Είναι σημαντικό να δουλεύεις με φίλους, να εμπιστεύεσαι, να ξέρεις ότι στο ζόρι δεν είσαι μόνος και ας μην μπορείς πια να φας μαζί τους, βλέποντάς τους στο δουλειά-σπίτι και αντίστροφα.
Για εμάς οι καθημερινές δεν έχουν «Μένουμε Σπίτι», μάθαμε να προετοιμάζουμε τα πάντα με συσκέψεις από το zoom (ναι εγώ περίμενα τον κορωνοϊό για να το εκτιμήσω), μάθαμε να συντονίζουμε όλους τους καλεσμένους μας με skype και να πηγαίνουμε στο Action 24 έτοιμοι να βγούμε στον αέρα. Δύο εβδομάδες τώρα, με τη νέα πραγματικότητα τα έχουμε καταφέρει, είμαστε καλά και ενημερώνουμε κάθε βράδυ. Νιώθεις ότι αυτός που σε βλέπει από τον καναπέ του καταλαβαίνει, το εκτιμά και έτσι είναι μαζί μας με τον τρόπο του.
Αυτά μέχρι την Πέμπτη, το ΠΣΚ έχει «Μένουμε Σπίτι», τις Παρασκευές πηγαίνω σούπερ μαρκετ, έχω μάθει να ξέρω από πριν τι θέλω ώστε να τελειώνω γρήγορα. Σκέφτομαι στον δρόμο να μην ξεχάσω να πω σε όλους ευχαριστώ μετά από κάθε συναλλαγή, στον ταμία, στην κοπέλα στα αλλαντικά, στον κούριερ που μου έφερε το ηλεκτρονικό μου τσιγάρο και δεν βήχω πια από τα κανονικά (ναι, δεν την παλεύω χωρίς αυτό με τόση ένταση, άσε που δεν με περνάνε για φορέα του ιού).
Ψωνίζω και για τη μάνα μου που με καλεί για να την ενημερώσω πώς είμαι, χαίρομαι που έτσι δεν αναγκάζεται να πάει εκείνη, παίρνω με χαρά λιχουδιές στον σκύλο. Βάζω στο πρόγραμμά μου να περπατήσω στη Μαρίνα, μιλώ με τους φίλους μου, βλέπω ταινίες μέχρι το ξημέρωμα και ξυπνώ αργά. Έχω χρόνια να το κάνω. Παρατηρώ το σπίτι, το αδειάζω από τα περιττά, επισκέπτομαι συχνά το ψυγείο, φροντίζω να έχω αυτά που μου αρέσουν, νιώθω απενοχοποιημένος που αράζω.
Αυτό το τριήμερο που μένω σπίτι νιώθω υπέροχα, μου λείπουν πολλά, μου λείπει το έξω, μου λείπουν άνθρωποι, αλλά σκέφτομαι πόσο καιρό έχεις να μείνεις με τον εαυτό σου, να κυκλοφορείς με τη φόρμα, να λιώσεις στον καναπέ, να ακούς μουσική, να διαβάζεις ό,τι θες. Δεν θυμάμαι... Προφανώς δουλεύω πολύ υπό κανονικές συνθήκες και συνειδητοποιώ ότι κάνω πολλές άσκοπες εξόδους με συνέπεια να μην ξεκουράζομαι όσο χρειάζομαι.
Διαρκώς ανακαλύπτω πράγματα, καταλαβαίνω με ποιους αυθόρμητα θέλω να επικοινωνώ, τι μου φαίνεται τοξικό, ότι δεν θέλω μαυρίλα, αγχώνομαι και μόνος μου, ότι εκτιμώ αυτούς που είναι στην πρώτη γραμμή, όλους, από τους γιατρούς στις κλινικές και τις πωλήτριες μέχρι τον Τσιόδρα που μάθαμε όλοι, δεν ξέρω πώς νιώθει ο ίδιος, ξέρω ότι πολλοί νιώθουμε καλά που έχει το τιμόνι.
Τρεις μέρες από τις εφτά ζω το «Μένουμε Σπίτι», αυτές νιώθω ασφαλής, ξέρω ότι δεν θα κολλήσω κανέναν και είναι λιγότερες οι πιθανότητες να με κολλήσουν. Δεν κρύβω ότι φοβάμαι, είμαι αισιόδοξος, θέλω να μην κάνω πίσω σε τίποτα, θέλω να ενημερώνω αλλά τις περιμένω πώς και πώς αυτές τις τρεις μέρες.
Έρχομαι άμεσα ή έμμεσα κοντά με τους ανθρώπους που αγαπώ, ανακαλύπτω εμένα, το σπίτι μου, που μάλλον μέχρι τώρα το είχα για έναν ύπνο, και μου αρέσει πολύ.
Δεν ξέρω πού θα βγει όλο αυτό, είμαι 31 πια, έχω δουλέψει μόνο σε συνθήκες κρίσης. Περίμενα να τελειώσει και τώρα ήρθε αυτό. Αλλά ήρθε για όλους μας, μάλλον γινόμαστε πιο ουσιαστικοί, όμως, όλοι θέλουμε να τελειώσει και να είμαστε καλά.
Θα κάνουμε καιρό να τα πούμε στο ραδιόφωνο της Athens Voice, μέχρι τότε να προσέχεις και να εκτιμάς το «Μένουμε Σπίτι», αυτή η μάχη έχει νόημα και από τον καναπέ...
