Wednesday: Η πρώτη σεζόν της σειράς έθεσε τον πήχη ψηλά. Η δεύτερη όμως;
Η οικογένεια Addams είναι ξεκάθαρα η πιο διάσημη τηλεοπτική οικογένεια. Dark, περίεργοι, με το νου τους να 'ναι πάντα κολλημένο στο κακό αλλά να καταλήγουν σχεδόν ψυχαναγκαστικά να κάνουν το καλό. Δεν ήταν ποτέ συμβατικοί ούτε εκφράζονταν έτσι. Όταν λοιπόν βάζεις μέσα σε αυτό το μείγμα τον Τιμ Μπάρτον, ο οποίος συνδυάζει τη goth αισθητική με το black humor και τους συμβολισμούς και καταφέρνει να δημιουργεί χαρακτήρες οι οποίοι είναι παράξενοι και ιδιότροποι μα ταυτόχρονα συμπαθείς, το mix θα είναι πετυχημένο. Η πρώτη σεζόν έθεσε τον πήχη ψηλά. Η δεύτερη όμως;
Η πρώτη ερώτηση που σου εμφανίζει το Reddit είναι «έχει ξεκινήσει κανείς τη δεύτερη σεζόν και του φαίνεται βαρετή;». Τολμώ να πω πως ήταν λίγο, παρά τη γρήγορη σκηνοθεσία. Και εξηγούμαι. Η Wednesday γυρνάει στο Nevermore Academy και να ζει τον χειρότερο εφιάλτη της: ήταν δημοφιλής. Κι εκεί κάπου ξεκινάει να θυμίζει high school δραματοκωμωδία με παρεξηγήσεις μεταξύ φίλων, ερωτικά δράματα και εφηβικά τερτίπια.
Η αρχή του πρώτου επεισοδίου βέβαια είναι πολλά υποσχόμενη και ξεκινάει με τη Wednesday δεμένη στο σπίτι ενός serial killer, που απαγάγει μικρά κορίτσια και φτιάχνει πορσελάνινα ομοιώματά τους. As creepy as it gets – το καλύτερό της δηλαδή. Η Wednesday είναι δεμένη στο σπίτι του και ενώ φαίνεται αβοήθητη καταλήγει να συλλέγει το σκαλπ του και να παίρνει εκδίκηση για όλα τα κορίτσια. Οκ, μια χαρά αρχή. Η υπόλοιπη σειρά φαινόταν σα να προσπαθεί να ακολουθήσει ασθμαίνοντας την επιτυχία του πρώτου κύκλου προσθέτοντας κι άλλους κακούς στους ήδη υπάρχοντες, κι άλλες «ατυχίες», μεγάλες γκάφες από τη μεριά της πρωταγωνίστριας και γενικά το δεύτερο μέρος φαινόταν «στουμπωμένο» με… υπόθεση. Σας έχει τύχει να πειραματίζεστε στην κουζίνα προσθέτοντας συνέχεια υλικά που πιστεύετε θα σας αναδείξουν ως τον επόμενο master chef και τελικά το μόνο που καταφέρνετε είναι να χάσει το βασικό υλικό τη γεύση του; Κάπως έτσι.
Μην παρεξηγηθώ. Δεν λέω ότι δεν μου άρεσε ή δεν πέρασα ευχάριστα την ώρα μου. Λέω μόνο πως δεν ήταν αυτό που περίμενα από μια σειρά που σκηνοθετεί ο Τιμ Μπάρτον.
Η Catherine Zeta-Jones ως αέρινη, απόκοσμη Morticia Addams της πρώτης σεζόν έδωσε τη θέση της σε έναν γήινο και λογικό χαρακτήρα πράγμα αντίθετο με τον original ο οποίος είναι χαώδης, εγωκεντρικός, ακατάληπτος πολλές φορές και αγέρωχος. Στον δεύτερο κύκλο η Morticia γίνεται κλασική μητέρα που ανησυχεί, επεμβαίνει στις περιπέτειες της κόρης της και ουσιαστικά χάνει τον κλασικό της χαρακτήρα.
Με λίγα λόγια γίνεται ανθρώπινη. Δεν είναι κακό ή πρόχειρα δοσμένο, απλώς δεν είναι η Morticia που έχουμε στο μυαλό μας.
Για παράδειγμα ποιος είναι ο εξαγριωμένος stalker της του οποίου τα μηνύματα γίνονται όλο και πιο σκοτεινά; Τι ρόλο παίζει ο νέος, wanna be cool διευθυντής Barry Dort (Steve Buscemi) ο οποίος όπως πολύ εύστοχα παρατηρεί η συγγραφέας και σεναριογράφος Sarah Dempster, θυμίζει κάπως Ned Flanders και τώρα που το είπε δεν μπορώ να το «ξε-δω»! Γιατί η Wednesday «έχασε» το χάρισμά της;
Και οι παράπλευρες ιστορίες έχουν το ενδιαφέρον τους με τον αδερφό της Wednesday, Pugsley aka Isaak Ordonez, ο οποίος πλέον παίρνει πιο ενεργό ρόλο στη σειρά ως πρωτοετής πλέον του Nevermore. Επίσης μαθαίνουμε πως ο Gomez Addams (Luis Guzmán) ανήκε στους outcasts, όχι επειδή απλά «το να είσαι απόκληρος είναι state of mind» όπως λέει η Morticia, αλλά είχε όντως δυνάμεις τις οποίες τις κληρονόμησε στον γιο του.
Παρά τα πολλά ανοιχτά μέτωπα της υπόθεσης που έχει να κλείσει ο Μπάρτον, η σειρά κλείνει χωρίς καμία απορία – σχεδόν. Η οικογένεια ενώνεται, μυστικά αποκαλύπτονται, πολλοί παίρνουν το μάθημά τους και το τέλος δημιουργεί μεγάλες προσδοκίες για τον τρίτο κύκλο και τα νέα εγκλήματα που θα κληθεί να ερευνήσει με τον δικό της μοναδικό τρόπο. Άλλωστε όπως λέει και η ίδια ια την επιστροφή της:
14°
