«Humanity»: Ένας σκύλος ηγείται της ανθρωπότητας σε αυτό το πνευματώδες puzzle-platformer.
Στο «Humanity» είμαστε ένας σκύλος που πρέπει να οδηγήσει την Ανθρωπότητα προς το φως. Με το γάβγισμά μας δίνουμε εντολές σε μια άβουλη μάζα ανθρώπων. Ξεκινάμε με προστάγματα τύπου «Στρίψε» (προς την κατεύθυνση που ορίζουμε με το μοχλό) και «Πήδα», και σταδιακά ξεκλειδώνουμε όλο και περισσότερα είδη εντολών. Από πίστα σε πίστα, οι διαθέσιμες εντολές και οι προκλήσεις αλλάζουν συνεχώς και δραματικά, αλλά ο βασικός μας στόχος δεν μεταβάλλεται ποτέ. Στο πλέγμα κάθε πίστας υπάρχει ένα ή περισσότερα τετράγωνα-τέρματα στα οποία πρέπει να οδηγήσουμε το φιδάκι της Ανθρωπότητας.
Για σημείο αναφοράς, σκεφτείτε ένα πολύ πιο αφηρημένο Lemmings (3D). Το «Humanity» είναι τυπικά ένα puzzle-platformer, αλλά η επιδιωκόμενη εμπειρία δεν είναι απλώς η σπαζοκεφαλιά. Το Humanity έχει κάτι να πει. Ως σύνολο, σκιαγραφεί κάποια θεώρηση της ανθρώπινης κατάστασης. Δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι μου είπε και δεν έχω την πρόθεση να αναλύσω εξονυχιστικά το συμβολισμό του. Ξέρω, απλώς, ότι απόλαυσα τις εικονολεκτικές του χορογραφίες.
Το καλό με τα games που δεν είναι «generic» είναι ότι μπορούν να αγαπηθούν κι από άτομα που, κατά τα άλλα, δεν παίζουν παρόμοια games. Όλοι έχουμε πει για κάποιο genre ότι «δεν έπαιζα τέτοια games μέχρι που έπαιξα το τάδε». Διευρύνουμε την παλέτα μας, κι αυτό είναι όμορφο. Όταν αποκαλούμε ένα game «generic», «της σειράς», «άλλο ένα από δαύτα», υπονοείται ότι το genre έχει πάρει συμπαγή χαρακτηριστικά και το εν λόγω game τα φέρει τόσο πιστά, που μοιάζει περισσότερο με το είδος του απ’ όσο μοιάζει με τον εαυτό του. Τι είναι, όμως, ο «εαυτός του» αν το ίδιο δεν είναι ο εαυτός του; Απ’ ό,τι φαίνεται, προκειμένου κάτι (πχ. ένα game) να δικαιούται «εαυτό», πρέπει κατ' αρχήν να διακρίνεται. Να έχει, δηλαδή, μοναδικότητα. Μοναδικότητα σημαίνει διαφορά και διαφορά σημαίνει αντίθεση, σπάσιμο του μοτίβου, ανομοιομορφία, ασυνέχεια, μπλα μπλα.
Θέλουμε δηλαδή και στα games το ίδιο που θέλουμε στα πάντα. Το ίδιο, αλλά άλλο. Γνώριμο, αλλά καινούργιο. Προβλέψιμο, αλλά όχι υπερβολικά. Το ενδιαφέρον μας παραμένει ζωντανό όταν μπορούμε να ακολουθήσουμε το μοτίβο, έχοντας ένα καλό λόγο να ανησυχούμε ότι ανά πάσα στιγμή θα αλλάξει. Έχετε παίξει ποτέ rhythm game που βαράει ένα ρυθμό ασταμάτητα; Κι εκεί παίζει να κάνεις λάθος, αλλά είναι βαρετό.
Ως puzzle game, το συγκεκριμένο είναι εφευρετικότατο και, πρωτίστως, συνεχώς εφευρετικό. Το «Humanity» εισάγει νέα στοιχεία μέχρι και την τελευταία δοκιμασία. Τα puzzle games συνήθως μας μαθαίνουν κάποιους βασικούς κανόνες και στη συνέχεια παρουσιάζουν παραλλαγές αυξανόμενης περιπλοκότητας, προσθέτοντας κάποιον παράγοντα κάθε τόσο. Αυτό συμβαίνει και στο «Humanity», αλλά στην περίπτωσή του οι «μεταλλάξεις» της φόρμουλας είναι σε σημεία ριζικές. Καθώς προχωράμε, το «Humanity» πραγματικά επαναπροσδιορίζει ουσιαστικά το πώς παίζουμε. Αυτή η ποιότητά του δεν έχει μόνο «παικτικά», αλλά και καλλιτεχνικά οφέλη. Το Humanity στοχεύει σε ενός είδους πνευματικό ταξίδι, πλάθοντας το υλικό του σε πολλές διαφορετικές μορφές, που αντανακλούν το στάδιο στο οποίο βρισκόμαστε.
Αυτή η αντανάκλαση των θεματικών στους μηχανισμούς, είναι μια επιτυχία του narrative design που εξυψώνει το «Humanity». Η ΤΗΑ Limited εργαλειοποιεί αφηγηματικά τα μηχανικά στοιχεία του puzzle gameplay και ως εκ τούτου, αξιοποιεί μηχανικά τις αφηγηματικές τις προθέσεις. Τη συνολική «ισχύ» της εμπειρίας έρχεται να ενδυναμώσει η εικαστική της κατεύθυνση και υλοποίηση. To βασικό «υλικό» είναι η ίδια η Ανθρωπότητα, ως μορφή.
Οδηγώντας την προς τη λύση κάθε πίστας, δημιουργούνται κινούμενα σχήματα πάνω στο πλέγμα από το οποίο αποτελούνται όλοι οι χώροι. Όταν τραβάμε την κάμερα μακριά, πράγμα που κάνουμε συνεχώς για να έχουμε καλύτερη εποπτεία του puzzle, τα άτομα εξαφανίζονται και μαζί εξαφανίζονται και τα πρόσωπα. Η Ανθρωπότητα γίνεται απλά ένα σχήμα, μια συχνότητα, μια αφηρημένη μορφή. Η συμπεριφορά της εκφράζεται σε διατάξεις σωματιδίων που συντηρούνται από μια ασταμάτητη ροή ύπαρξης.
Όταν δεν σου σπάει τα νεύρα με τις περιστασιακές του «αδικίες» κι όταν δεν σε συναρπάζει με την εφευρετικότητά του, το «Humanity» μπορεί να είναι μια πραγματικά ποιητική εμπειρία.
Μιλούν στην Athens Voice ο υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης Δημήτρης Παπαστεργίου, η υπουργός Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας Σοφία Ζαχαράκη, και η υφυπουργός Εσωτερικών Βιβή Χαραλαμπογιάννη
12°
