Hades: Οι εντυπώσεις από το videogame το οποίο βασίστηκε στην αρχαία ελληνική μυθολογία και στο οποίο πρωταγωνιστεί η οικογένεια.
Το «Hades», σε πετάει αμέσως στο gameplay. O Ζαγρέας προσγειώνεται θορυβωδώς στο έδαφος με τη γροθιά του σε super hero πόζα, αφήνοντας το μάρμαρο ραγισμένο στο πέρασμά του. Αμέσως μονολογεί: «Αντίο πατέρα» και προσθέτει «to hell with this place»(ελληνική μετάφραση: «άντε μου στο διάολο») καθιστώντας κατανοητό ότι: 1) δε θέλει να βρίσκεται εδώ 2) έχει «beef» με τον πατέρα του και 3) δε θα λείψουν τα λογοπαίγνια κατά τη διάρκεια του «Hades». Η επιγραφή «ΤΑΡΤΑΡΑ» εμφανίζεται στο πάνω μέρος της οθόνης και ήδη όλα τα βασικά ερωτήματα έχουν λυθεί: Είμαι στον Άδη, στα Τάρταρα για την ακρίβεια και θέλω να φύγω από εδώ. Η μόνη δυνατή κατεύθυνση για τον παίκτη είναι βορειοανατολικά. Πρέπει να ανέβω.
Το πρόσωπο του πατέρα σου είναι χαραγμένο στην πύλη που εμποδίζει την επιστροφή σου και δε δείχνει πολύ χαρούμενος. Το πρώτο δωμάτιο είναι ένας απλός διάδρομος. Απλός ως προς την πλοήγησή μας δηλαδή, αλλά μαγευτικός στα χρώματα, την αρχιτεκτονική και το στολισμό του. Οπτικά γίνεται αμέσως ξεκάθαρο ότι το «Hades» είναι εμποτισμένο με ζωηρότητα και ένταση, σχεδιασμένο με μια απελευθερωμένη λεπτότητα. Αυτή η εκδοχή της κόλασης είναι σαγηνευτικά πλούσια σε χρώμα και έκφραση. Ο Άδης δεν εμπνέει τρόμο αλλά κύρος.
Ο πρίγκιπας του Κάτω Κόσμου δεν ακούγεται και τόσο βέβαιος. Ο ξερόβηχάς του προδίδει την αμηχανία του, όταν έρχεται αντιμέτωπος με ένα μήνυμα από τον Όλυμπο. Νιώθει λίγο φοβισμένος. Αποστολέας είναι η θεά Αθηνά, ξαδέρφη του. Φαίνεται, ότι οι θεοί θέλουν να βοηθήσουν τον Ζαγρέα να ξεφύγει από τον Άδη για να ζήσει μαζί τους στον Όλυμπο.
To «Hades» δεν είναι το μόνο videogame βασισμένο στην ελληνική μυθολογία. Το γνωστότερο στη λίστα, θα ήταν μάλλον η σειρά «God of War» (που από το 2018 και ύστερα μετοίκησε στον κόσμο των Σκανδιναβικών μύθων). Το «Hades» παρουσιάζει, όμως, απείρως μεγαλύτερο ενδιαφέρον στον τρόπο με τον οποίο διαχειρίζεται το απύθμενο υλικό της μυθολογίας μας. Αντί για την ιστορία ενός εξοργισμένου ημίθεου, στο ρόλο του οποίου καλούμαστε να δολοφονήσουμε το δωδεκάθεο, λέει την ιστορία ενός πρίγκιπα, που προσπαθεί να δραπετεύσει από το βασίλειο του πατέρα του, για επανασυνδεθεί με τη χαμένη του μητέρα. Απλώς, ο πατέρας του τυγχάνει να είναι ο Άδης και επικράτειά του, η μετά θάνατον ζωή.
Ο πρωταγωνιστής μας κάνει μια ηρωική εμφάνιση. Το design του, που έχουμε ήδη δει σε λεπτομέρεια στο αρχικού μενού και ξαναβλέπουμε όταν αλληλεπιδρούμε με το μήνυμα του Ολύμπου, εκπέμπει αυτοπεποίθηση. Το Απολλώνιο κορμί του, τα κρανία στους ώμους και στη ζώνη του, το βαθύ κόκκινο χρώμα του ενδύματός του. Όλα του τα χαρακτηριστικά του υπονοούν δύναμη, αλλά ο Ζαγρέας δεν είναι ο κλασικός εξυπνάκιας κομμένος ήρωας με την ενοχλητικά αδιάσειστη αυτοπεποίθηση. Πίσω από το μάτσο παρουσιαστικό του κρύβεται μια μετριοπάθεια, ενώ ο τρόπος του προδίδει μια αμυδρή αβεβαιότητα που τον φέρνει λίγο πιο κοντά σε εμάς. Η φωνή του (Darren Korb) αποκρυσταλλώνει τέλεια αυτή την ισορροπία. Υπάρχει μια ευχάριστη θηλυπρέπεια στον τρόπο που προφέρονται οι λέξεις μέσα στην κατά τα άλλα αρρενωπή χροιά του.
Μέσα στη σχέση του Ζαγρέα με τον αυταρχικό του πατέρα, το «Hades» εξετάζει με χάρη το ζήτημα της αρρενωπότητας και της σχέσης μεταξύ ανδρών, ένα ζήτημα που αφορά βαθύτατα την ελληνική κουλτούρα και την πατριαρχική δομή της οικογένειάς της. Δεν ασκεί κάποια πρωτότυπη κριτική στο θέμα – ούτε στοχεύει να το κάνει – αλλά το παρουσιάζει με ανθρωπιά μέσα από τις σχέσεις των μυθολογικών φιγούρων. Η αδυναμία τους να ακούσουν πραγματικά ο ένας τον άλλο, η επιθυμία του πατέρα να δει τον γιο να ανεξαρτητοποιείται σε σύγκρουση με την εμμονή του να του ασκεί έλεγχο, οι άτσαλες προσπάθειές του να τον φροντίσει χωρίς να «μαλακώνει». Είναι πραγματικά ταιριαστό που στο «Hades» πρέπει να ανέβεις τους «ορόφους» του Κάτω Κόσμου, για να δραπετεύσεις: Η φυλακή σου είναι μια μυθική, οικογενειακή πολυκατοικία. «Δεν έχεις ιδέα για το τι είναι πραγματικά η ζωή», λέει ο πατέρας. «Η ζωή μου δε θα ‘χει καμία σχέση με τη δική σου», απαντά ο γιος. Ο Ζαγρέας είναι ένας διαφορετικός άνθρωπος μακριά από τη σκιά του πατέρα του. Ο Όλυμπος, εντωμεταξύ, παίζει συλλογικά το ρόλο ενός «κουλ θείου». Οι θεοί παρακάμπτουν τη δικαιοδοσία του αδελφού τους, Άδη, και προσφέρουν δύναμη στον Ζαγρέα, για να φέρει εις πέρας την ανάβασή του.
Το σόι φαίνεται καλοσυνάτο κι μικρός δεν καταλαβαίνει το πρόβλημα του πατέρα του μαζί τους. Ο Άδης, βέβαια, έχει καλούς λόγους να τους κοιτάζει με μισό μάτι. Το πρόβλημα είναι ότι αρνείται να μοιραστεί τις ανησυχίες του με οποιονδήποτε. Έχει μάθει έναν τρόπο να επιβιώνει και η μέθοδός του τον δυναστεύει. Μόνος, ισχυρός, αβοήθητος. Αν ο Ζαγρέας κατανοούσε το βάρος που κουβαλάει ο πατέρας του, ίσως να τον έβλεπε με διαφορετικό μάτι. Ο Άδης, όμως, όπως κάθε παραδοσιακός Έλληνας πατέρας, δεν πρόκειται ποτέ να μοιραστεί τις αδυναμίες του με αυτούς που πρέπει να προστατεύει. Ο Ζαγρέας είναι παιδί ενός χωρισμένου ζευγαριού, που το χωρίζουν κόσμοι. Φοβούμενος ότι η ζωή με τον πατέρα του θα τον καταντήσει ίδιο με εκείνον, αναζητά τη μητέρα του για να ενσωματώσει το χαμένο κομμάτι της ταυτότητάς του.
Το «Hades» προσεγγίζει με ευλάβεια τη σαπουνόπερα της μυθολογίας μας και στον πυρήνα της βρίσκουμε τελικά ένα οικογενειακό δράμα. Μπορεί να μην είμαι ο αθάνατος απόγονος του βασιλιά του Κάτω Κόσμου, αλλά ταυτίζομαι με τον Ζαγρέα. Αυτό που πραγματικά κινητοποιεί το νεαρό πρίγκιπα είναι η ανάγκη του να μάθει ποιος είναι. O Ζαγρέας είναι πολεμιστής, αλλά είναι επίσης και ένας ντετέκτιβ. Είναι ένας ερευνητής που ερευνά τον εαυτό του. Αν μπορούσε να μάθει την αλήθεια για την καταγωγή του, και να κατευνάσει επιτέλους την κρίση της ταυτότητας του χωρίς να πειράξει μύγα, ίσως και να το έκανε.
Ανάμεσα στον ίδιο και τον αληθινό του εαυτό στέκεται ο πατέρας του, και ο Ζαγρέας είναι διατεθειμένος να πεθάνει ξανά και ξανά μέχρι να τον κάνει πέρα. Κάθε φορά που αποτυγχάνει είναι αναγκασμένος να περάσει άλλη μια μέρα στο σπίτι του δυνάστη του. Αναρωτιέμαι τι του είναι πιο δύσκολο να αντέξει. Την περιφρόνησή του πατέρα του ή τη φιλοξενία του; ίσως ο μεγαλύτερος φόβος του κληρονόμου του θρόνου των νεκρών να είναι η κληρονομιά του. Αναζητώντας τη μητέρα του, ψάχνει ένα κομμάτι του που δεν ανήκει στον «Άδη». Αλλά όσες φορές και να αποτύχουμε, ποτέ δε γυρνάμε πίσω στο μηδέν. Το πιο πολύτιμο απόκτημά μας δεν είναι ούτε το Νέκταρ, ούτε το αίμα των Τιτάνων. Με κάθε αποτυχία αποκτάμε και οι δύο τη γνώση που τελικά θα αποτελέσει το κλειδί για την απόδρασή μας. Ο Ζαγρέας είναι ο Σίσυφος κι ο Οιδίποδας μαζί, πλην την αιμομιξία και τους βράχους.
