Παίξαμε το remake του Dead Space και αυτές είναι οι εντυπώσεις μας
Τεχνικά, το remake του Dead Space φέρνει το survival horror classic στα μοντέρνα στάνταρ. Είναι αναβαθμισμένο σε κάθε επίπεδο, από τα 3D Models, τα textures και τον φωτισμό μέχρι το εντυπωσιακό σύστημα που σου επιτρέπει να δεις όλο το layer cake της ανθρώπινης βιολογίας σε 4Κ. Τεράστια επίδραση έχει το εκσυγχρονισμένο sound design, που υπονοεί με ανατριχιαστική καθαρότητα ό,τι εφιαλτικό δε βλέπουμε στο σκοτάδι Δεν είναι το πιο εντυπωσιακό game που έχω δει στο PS5, ούτε το πιο εντυπωσιακό remake όλων των εποχών. Κάνει όμως πολύ καλά τη δουλειά του. Το εμβληματικό Ishimura είναι πιο ατμοσφαιρικό από ποτέ. Πολλά έχουν αλλάξει στον οπτικό τομέα, χωρίς ριζικές αποχωρήσεις από τα original designs.
Η ιδέα της Visceral όταν έφτιαχνε το original Dead Space (2008) ήταν ότι ένας σιωπηλός πρωταγωνιστής θα έδινε το χώρο στον παίκτη να «προβάλλει» τα δικά του συναισθήματα. Είναι ένα πείραμα που έχουμε δει ξανά και ξανά, με μικτά αποτελέσματα ανά περίπτωση. Όσο πιο γειωμένο είναι το setting και περισσότεροι οι διάλογοι, τόσο πιο «άβολος» είναι ο βουβός πρωταγωνιστής. Ο Issac είναι ένας πιο πιστευτός χαρακτήρας στο remake. Το ότι βγάζει εξαρχής την κάσκα του δεν μου άρεσε. Μου στέρησε την ικανοποίηση του να δω επιτέλους το πρόσωπό του και εξάτμισε από το τελικό cutscene αυτή την λυτρωτική ανακούφιση της αφαίρεσης μιας ασφυκτικής μάσκας, που έδενε ωραία με την απόδραση από τα ασφυκτικά δώματα του Ishimura.
Δεν υπάρχει μόνο μία συνταγή για επιτυχημένο remake. Ένα remake μπορεί να είναι αξιόλογο λόγω της απόλυτης πιστότητας με την οποία ανακατασκευάζει το αυθεντικό ή, στον αντίποδα, ακριβώς επειδή αναθεωρεί την εμπειρία με μοντέρνες, καλοδεχούμενες αλλαγές στο design. Βλέπουμε πάντως ένα μοτίβο που μας αποκαλύπτει τι θεωρούσε η Motive ότι χρειαζόταν διόρθωση. Συγκεκριμένα, πολλές αλλαγές δείχνουν μια ανησυχία ότι οι παίκτες δεν επένδυαν αρκετά στην ιστορία και τους χαρακτήρες. Μια θεμελιώδης αφηγηματική αλλαγή είναι ότι ο Issac δεν είναι πλέον βουβός πρωταγωνιστής, ούτε φορά την κάσκα του μέχρι το τέλος του παιχνιδιού.
Γιατί, στο Dead Space του 2008, ο Issac να είναι ο μόνος που φοράει κάσκα στην αρχή του παιχνιδιού, ενώ το υπόλοιπο πλήρωμα δείχνει το πρόσωπό του; Συχνά, οι παίκτες απλώς δεν αμφισβητούν αυτά τα πράγματα. Ένα σωρό λεπτομέρειες δε «βγάζουν νόημα» αν εξετάσουμε το game εξονυχιστικά. Γιατί ο Issac κλωτσάει κουτιά αντί απλώς να τα ανοίξει; Γιατί οι εχθροί να «ρίχνουν» πυρομαχικά και λεφτά όταν πεθαίνουν; Είναι πάντα η καλύτερη λύση, να σχεδιάσουμε με τη λογική του κόσμου μας; Αυτό που θα γινόταν σε μια πραγματική κατάσταση, δεν είναι απαραίτητα και το πιο ενδιαφέρον ή διασκεδαστικό.
Η προσπάθεια του remake να μας «τραβήξει» πιο κοντά στο δράμα του Dead Space καθρεφτίζεται και σε άλλες επιλογές. Διάφορα cutscenes, ιδιαίτερα θανάτων του καστ, έχουν ανακατασκευαστεί για να δώσουν περισσότερο χρόνο και χαρακτηρισμό στους φίλους και τους εχθρούς του Isaac. Στο παιχνίδι έχουν προστεθεί επίσης «side quests», τα οποία – αφηγηματικά – λειτουργούν ως μια ακόμα πηγή exposition για την ιστορία της συντρόφου του Isaac, Nicole. Ένα original πρόβλημα με την αφηγηματική δραστικότητα του original Dead Space, είναι ότι όσο δημιουργικό και να είναι το exposition του, όλη σχεδόν η πλοκή επικοινωνείται μέσω αυτού. Άνθρωποι που μιλάνε σε κλήσεις, που μιλάνε πίσω από τζάμια, που μιλάνε σε ηχογραφήσεις και ολογράμματα κι αφήνουν αιματηρά υστερόγραφα σε τουαλέτες. Τόσο πολλή πληροφορία μεταδίδεται με τρόπο που δεν εμπλέκει τον παίκτη, τις δράσεις και τις αποφάσεις του.
Πιο πολλά video calls, video logs, ολογράμματα, αίματα και μονόλογοι πίσω από τζάμια δεν θα κάνουν την ιστορία πιο «engaging». Εξαιρετικά επιτυχημένες, απ’ την άλλη, είναι κάποιες προσθήκες και αλλαγές στο gameplay. Τα boss fights δεν ήταν ποτέ δυνατό σημείο του Dead Space – κι αυτό δεν έχει αλλάξει – αλλά στο remake είναι καλύτερα από ποτέ. Τα zero-g σημεία είναι απείρως πιο απολαυστικά με το μηχανισμό του Dead Space 2. Ακόμα, η Motive άλλαξε την «εναλλακτική λειτουργία» ορισμένων όπλων, δημιουργώντας νέες ευκαιρίες για δημιουργικό παιχνίδι. Γενικώς, το gunplay παραμένει ένα από τα πιο αξιόλογα στοιχεία της εμπειρίας. Τα όπλα του Dead Space είναι πρωτότυπα και ικανοποιητικά. Κανένα από τα φονικά εργαλεία του Isaacs δεν είναι απλώς μια ανεπαίσθητη διαφοροποίηση ενός άλλου.
Φυσικά, όπως στη μαγειρική, έτσι και στα remake, όλα εξαρτώνται από την πρώτη ύλη: Το Dead Space παραμένει ένα σύγχρονο game κι ένα εξαιρετικό survival horror experience που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τις κυκλοφορίες του σήμερα. Το remake είναι μια ριζικά αναβαθμισμένη εμπειρία, με ελάχιστα στραβοπατήματα. Για όσους παίζουν σε κονσόλες, ο ερχομός αυτού του ιστορικού sci-fi survival horror στη νέα γενιά, είναι ζωτικής σημασίας. Το θρυλικό USG Ishimura είναι πιο φρικτό και σκοτεινό από ποτέ, χάρη σε ένα από τα πιο φωτεινά παραδείγματα στην ιστορία των remakes.
24°
