Σχεδόν δεν προλαβαίναμε να κάνουμε install μέσα στο Μάρτιο καθώς ο μήνας ήταν γεμάτος ανεξάρτητες κυκλοφορίες που παρουσίαζαν έντονο ενδιαφέρον, είτε για την ιδιαίτερη αισθητική τους, όπως το Rain World, είτε για τους πρωτότυπους μηχανισμούς τους όπως το Snake Pass, είτε επειδή αποτελούσαν τις μεγάλες επιστροφές δημιουργών-θρύλων: o Frederick Reynal (του Alone in the Dark) ψηλαφεί ξανά τα σκοτάδια με το 2Dark και ο Ron Gilbert (των Monkey Island) μας βάζει να συναναστραφούμε με τους πειραγμένους κατοίκους του Thimbleweed Park.
2Dark
Το Alone in the Dark, όπως έχω ξεκαθαρίσει και αλλού, δεν είναι ο πρώτος survival horror τίτλος, αλλά είναι σίγουρα ένας από τους επιδραστικότερους καθώς ενέπνευσε τα δύο franchises-θωρηκτά του είδους, το Silent Hill και το Resident Evil. Ένα παιχνίδι αντίστοιχου ύφους από τον δημιουργό του Frederick Reynal μετά από έξι χρόνια απουσίας είναι, επομένως, λογικό να ξυπνάει προσδοκίες στος τρομολάγνους gamers. Δυστυχώς, το 2Dark με τους άκομψους μηχανισμούς του και την κακώς εννοούμενη old school λογική του, δεν τις επιβεβαιώνει.
Τον Ιούνιο του 1969, ο ντετέκτιβ Smith αφήνει στη μέση μια σημαντική έρευνα για χαλάρωση και ελεύθερο κάμπινγκ με την οικογένειά του στο κοντινό Gloomywood. Ασχολείται με το στήσιμο των σκηνών, ενώ η γυναίκα του Helen και τα δύο παιδιά του, ο Martin και η Sandra απομακρύνονται ψάχνοντας κλαδάκια για τη φωτιά. Λίγες στιγμές και λίγα ουρλιαχτά αργότερα, η Helen είναι νεκρή και ο Martin και η Sandra στο πίσω μέρος από ένα κατακόκκινο φορτηγάκι που απομακρύνεται πριν προλάβει να αντιδράσει. Επτά χρόνια μετά, ξαναβρίσκουμε το Smith, τσακισμένο από την εμπειρία, αλλά αποφασισμένο να μη σταματήσει την αναζήτηση. Πρόκειται για δυνατή εισαγωγή η οποία κερδίζει κι από την εμπνευσμένη επιλογή μιας ψευδό-16-bit αισθητικής. Τα voxel graphics (μάζες από κυβάκια – ουσιαστικά η τρισδιάστατη εκδοχή των pixels) δείχνουν υπέροχα και δένουν εξαιρετικά με ένα σενάριο που ταλαντεύεται μεταξύ παραμυθιού και εφιάλτη.
Δυστυχώς, οι απαρχαιωμένοι μηχανισμοί του 2Dark δε σε αφήνουν να απολαύσεις το όμορφο θέαμα. Ο χειρισμός του χαρακτήρα είναι βαρύς και άγαρμπος (καταστροφή για παιχνίδι που απαιτεί να παραμένεις απαρατήρητος), η αξιοποίηση των αντικειμένων που συλλέγεις είναι μπελάς (ενώ το inventory όπου μαζεύονται πιάνει, για κάποιο λόγο, τη μισή οθόνη) και ο τρόπος που είναι οργανωμένα τα διάφορα επίπεδα που θα χρειαστεί να εξερευνήσεις πνίγει κάθε τάση για δημιουργικότητα και αυτοσχεδιασμό – ή θα ακολουθήσεις την προδιαγεγραμμένη ιδανική πορεία, ή game over. Αν το Alone in the Dark ήταν ένα βήμα μπροστά για το gaming 35 χρόνια πριν, το 2Dark, προσκολλημένο σε συμβάσεις που ήταν ήδη από τότε ξεπερασμένες, μοιάζει περισσότερο με αναίτιο πισωγύρισμα.
Μήνας απογοητεύσεων ο Μάρτιος, αλλά τουλάχιστον στην περίπτωση του Rain World έχουμε να κάνουμε με μια πολύ πιο ένδοξη αποτυχία η οποία δεν είμαι καν βέβαιος ότι μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοια, παρά τα μεγάλα προβλήματά της. Το ντεμπούτο της Videocult που κυκλοφόρησε επιτέλους μετά από τρία χρόνια αναμονής είναι από τους σπάνιους τίτλους η συζήτηση για το οποίο δε μπορεί να εξαντληθεί σε μια απλή καταμέτρηση θετικών/αρνητικών, αλλά απαιτεί βαθύτερη ανάλυση. Σε δύο παραγράφους τέτοια δε χωράει αλλά θα προσπαθήσω να αγγίξω τα βασικά σημεία της.
Ελέγχουμε ένα τρισχαριτωμένο και υπέροχα animated “σκουληκόγατο”. Στο βάναυσο οικοσύστημα του παιχνιδιού, ο πρωταγωνιστής μας είναι θύτης και θύμα, αδυσώπητος φονιάς για τα απροστάτευτα ζωύφιά του, αλλά φοβισμένη μπάλα απο χνούδι και κρύο ιδρώτα μπροστά στα μεγάλα αρπακτικά του. Τα όμορφα backgrounds που φέρνουν στο νου ένα μεταπυρηνικό κόσμο όπου ο άνθρωπος έχει εκλείψει και κατοικείται μόνο από μεταλλαγμένες εκδοχές όντων που οριακά μπορούμε ν'αναγνωρίσουμε, η έξυπνη χρήση του ήχου, το animation και, κυρίως, η σοκαριστικά απρόβλεπτη συμπεριφορά των υπόλοιπων όντων, καθιστούν το ταξίδι μας μια από τις τρομακτικότερες εμπειρίες που μπορεί να ζήσεις σε 2D παιχνίδι – όχι τόσο λόγω θεματολογίας, αλλά στη βάση των ιδιοφυών τρόπων με τους οποίους σε κάνει να αισθάνεσαι ευάλωτος.
Αλλά προς τα που ταξιδεύουμε ακριβώς; Από καταφύγιο σε καταφύγιο μέχρι τον επόμενο κατακλυσμό που θα πνίξει τους πάντες, κυνηγούς και κυνηγημένους – αυτό είναι άμεσα φανερό, αλλά ο τελικός σκοπός; Άγνωστος, όπως και η σημασία των συμβόλων που ανεβοκατεβαίνουν στ'αριστερά της οθόνης. Πολλά παιχνίδια κρατάνε τα μυστικά τους καλά φυλαγμένα προς όφελος της εμπειρίας. Κάποια από αυτά συγκαταλέγονται στα καλύτερα της τελευταίας δεκαετίας: το Dark Souls, το Hyper Light Drifter, το Spelunky. Αλλά το Rain World το παρακάνει, παρέχοντας μηδενική καθοδήγηση ακόμα και για δεδομένα απολύτως απαραίτητα για στοιχειώδη πρόοδο.
Το αν θ'απελπιστείς (ειδικά με τον θάνατο και το reload να έρχονται τόσο συχνά, πολλές φορές και ως αποτέλεσμα του περίεργου χειρισμού του) ή θα χωθείς ακόμα βαθύτερα στο μυστήριό του, είναι θέμα προσωπικού γούστου, αλλά υποψιάζομαι πως η υπερβολική μυστικοπάθεια του θα ξενίσει τους περισσότερους. Κι όμως, παραμένει κάτι μαγικό σ'ενα κόσμο που -σε αντίθεση με τις εύπεπτες ηρωικές φαντασιώσεις των περισσότερων videogames- σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο αβοήθητα μικρός.
Δεύτερο κορμί φιδίσιο γι'αυτό το μήνα, αλλά η διάθεση του Snake Pass βρίσκεται στην αντιπέρα όχθη απ'την απεγνωσμένη μάχη για επιβίωση του σκουληκόγατου στο Rain World. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα puzzle-platformer με πολύ συγκεκριμένη κεντρική ιδέα, βασισμένη στην ιδιαίτερη κινησιολογία του πρωταγωνιστή μας και πολύ συγκεκριμένη αισθητική. Τόσο συγκεκριμένη που μπορούμε να της βρούμε και όνομα: Rare, το βρετανικό στούντιο, δηλαδή, που μας έδωσε ορισμένους από τους χαρακτηριστικότερους τίτλους της δεκαετίας του '90.
Με άλλα λόγια έχουμε να κάνουμε μ'ένα παιχνίδι που σφύζει από ζωντάνια και χαριτωμενιά. Όπως στο κλασικό Banjo Kazooie από το οποίο εμπνέεται, έτσι και στο Snake Pass έχουμε έντονα χρώματα, εξωτικές τοποθεσίες και ανεβαστικές μελωδίες που, ακόμα και χωρίς να βλέπεις την οθόνη, φέρνουν στο νου νησί, θάλασσα και διακοπές (συνθέτης ο David Wise που είχε γράψει το soundtrack και για το Donkey Kong Country). Ο πρωταγωνιστής μας, ένα κοραλόφιδο (αν δε με απατούν οι ερπετολογικές μου γνώσεις) ονόματι Noodle, παρέα με τον Doodle το κολίμπρι, πρέπει να μαζέψει τα πετράδια που κρατάνε κλειδωμένες τις μαγικές πύλες οι οποίες επιτρέπουν το πέρασμα από πίστα σε πίστα. Για να το καταφέρουμε θα χρειαστεί να αναρριχηθούμε σε πολυόροφες σκαλωσιές από μπαμπού, να χωθούμε σε σκοτεινά λαγούμια και να βουτήξουμε κάτω από την επιφάνεια ζαφειρένιων λιμνών, ενώ για όσους αναζητούν μια πρόκληση παραπάνω υπάρχουν διάφορα αντικείμενα κρυμένα σε ακόμα πιο δυσπρόσιτα σημεία για να συλλέξουμε.
Η ιδιαιτερότητα του Snake Pass έγκειται στον μοναδικό τρόπο που ελέγχουμε τον Noodle, για τον οποίο επιχειρείται να εξομοιώσει την πραγματική κίνηση φιδιού. Ο πρωταγωνιστής μας έρπει κουνώντας το χαριτωμένο, χαμογελαστό κεφαλάκι του αριστερά-δεξιά, σκαρφαλώνει -όσο το βάρος και η θέση του το επιτρέπουν- σε πλαγιαστές επιφάνειες, αλλά χρειάζεται να ελιχθεί και να περιστραφεί, να δέσει το σώμα του περίπλοκους κόμπους και να μοιράσει τη μάζα του καταλλήλως ώστε να καταφέρει ν'αναρριχηθεί στα πιο απόμακρα σημεία.
Πρόκειται για πολύ ενδιαφέρουσα ανατροπή των πιο παραδοσιακών συμβάσεων ενός είδους που συνήθως χαρακτηρίζεται από ταχύτητα και ελευθερία στην κίνηση. Εδώ -τουλάχιστον στην αρχή- κάθε μικρή διαδρομή αποτελεί και ένα γρίφο, αλλά σύντομα, αφού εξοικειωθούμε με τους ασυνήθιστους μηχανισμούς του, το Snake Pass αναδεικνύεται σε εγκεφαλικό, πρωτότυπο αντί-platformer που επαναφέρει την αισθητική των '90s ανανεώνοντας κάποιους από τους κλασικότερους μηχανισμούς τους.
Τίτλος: Snake Pass
Εταιρεία ανάπτυξης: Sumo Digital
Πλατφόρμα: PS4, Xbox One, Switch, Windows
Thimbleweed Park
Σε αντίθεση με τον Reynal, η ιστορική ομάδα των Ron Gilbert και Gary Winnick δε φαίνεται να έχει χάσει καθόλου τη φόρμα της. Να παραδεχτούμε βέβαια ότι ο πρώτος πήγε να πειραματιστεί με κάτι διαφορετικό που δεν του βγήκε, ενώ στην περίπτωση του Thimbleweed Park έχουμε να κάνουμε με ασφαλέστερη επιλογή: ένα point 'n' click adventure, το είδος δηλαδή του οποίου οι δύο δημιουργοί υπήρξαν οι σημαντικότεροι εκφραστές στις μέρες της μεγάλης δόξας του, στα τέλη της δεκαετίας του '80 και στις αρχές της επόμενης. Όπως διαφήμιζαν στην πρώτη Kickstarter καμπάνια τους έτσι και έγινε: μπορεί να κυκλοφορεί εν έτει 2017, αλλά η αίσθηση που σου αφήνει είναι σα ν'ανακάλυψες κάποιον χαμένο τίτλο από την εποχή του Maniac Mansion και του Zak McKracken.
Το Thimbleweed Park είναι μια ιδιαίτερη κοινότητα. Έχει 81 κατοίκους αλλά διαθέτει δεκαόροφο ξενοδοχείο όπου οι βρύσες αναβλύζουν αυτοβούλως και οι ηλεκτρικές συσκευές ανοιγοκλείνουν χωρίς να τις ακουμπήσεις. Η τοπική οικονομία συντηρείται από ένα εργοστάσιο μαξιλαριών μέχρι την περίεργη πυρκαγιά που το καταστρέφει και που παραμένει ανεξιχνίαστη. Ο σερίφης και ο ιατροδικαστής μοιάζουν υπερβολικά και δεν τους βλέπεις ποτέ μαζί – τους αναγνωρίζεις μόνο από τη στολή και τα διαφορετικά χούγια που έχουν στην ομιλία. Α, και από σήμερα, έχει ένα κάτοικο λιγότερο.
Καταφθάνουμε στην περιοχή να διαλευκάνουμε μια ασυνήθιστη δολοφονία ως, όχι ένας αλλά δύο χαρακτήρες: οι ειδικοί πράκτορες Angela Ray και Antonio Reyes, από διαφορετικές υπηρεσίες και με διαφορετικές σκοπιμότητες (τις οποίες κρατούν κρυφές δίνοντας μια επιπλέον διάσταση στο μυστήριο). Σ'αυτούς θα προστεθούν άλλοι τρεις: ένα απελπισμένο φάντασμα, μια νεαρή προγραμματίστρια παιχνιδιών κι ένας βρωμόστομος κλόουν, που περιπλέκουν ακόμα περισσότερο την υπόθεση. Σύμφωνα με τις παραδόσεις του είδους θα επισκεφτούμε τις πιο σημαντικές τοποθεσίες του Thimbleweed Park, θα πιάσουμε κουβέντα με τους εκκεντρικούς κατοίκους του, θα συλλέξουμε στοιχεία και χρήσιμα αντικείμενα που θα μας βοηθήσουν να λύσουμε τους γρίφους του ώστε ν'ανακαλύψουμε τι ακριβώς έχει συμβεί.
Τα point 'n' click, όπως και τα text adventures πριν από αυτά, άνθισαν σε εποχές που οι τεχνολογικοί περιορισμοί καθιστούσαν αδύνατο να εντάξεις πολύπλοκες ιστορίες σε οποιοδήποτε άλλο είδος. Έχουν ακόμα θέση σ'ένα μέσο που έχει απελευθερωθεί από αυτούς; Διατηρώντας σε τόσο υψηλό επίπεδο θεμελιώδη στοιχεία κάθε αφηγηματικής τέχνης -πειστικοί χαρακτήρες, προσεγμένοι (ενίοτε ξεκαρδιστικοί) διάλογοι, πολυεπίπεδη πλοκή, σασπένς- το Thimbleweed Park αποδεικνύει πως τα παραδοσιακά adventures μπορούν ακόμα να είναι κάτι παραπάνω από τζούρα νοσταλγίας για μεσήλικες gamers.
Θέλοντας να τεστάρω τις δυνατότητες και τα όρια του εργαλείου, άρχισα να ζητάω συμβουλές θεωρώντας μάλλον απίθανο (και ηθικά απωθητικό) το να το χρησιμοποιήσω. Μέσα σε μισή ώρα είχα αγοράσει μηνιαία συνδρομή.
13°
