August diaries - Ημερολόγια Αυγούστου: Οι συνεργάτες της Athens Voice γράφουν για το δικό τους καλοκαίρι
Τον Αύγουστο του 2020, δηλαδή το πρώτο καλοκαίρι του κορωνοϊού, δεν πήγαμε διακοπές. Φοβόμασταν μην κολλήσουμε τον ιό. Τον χειμώνα και την άνοιξη στο μεταξύ με την καραντίνα και τους εγκλεισμούς είχαμε περάσει φανταστικά! Αραχτοί στο σπίτι, διαβάζαμε βιβλιαράκια, βλέπαμε Τσιόδρα στην τηλεόραση, τρώγαμε βλακείες και αστειευόμασταν πως κάνουμε διακοπές χωρίς θάλασσα. Όταν ήρθε ο καιρός της θάλασσας και των διακοπών, δε μας ένοιαξε πολύ που δε θα πηγαίναμε σε μέρη εξωτικά και ονειρεμένα. Σκασίλα μας, αρκεί να μην αρρωστήσουμε. Τον Αύγουστο του 2020 κάναμε πολλά μπάνια, μπορεί και 31, όσες μέρες έχει ο μήνας. Ο Σεπτέμβριος μας βρήκε μαυροτσούκαλους, δεν βάζαμε αντηλιακά. Θεωρούσαμε πως το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί ήταν να κολλήσουμε κορωνοΐο - ποιος καρκίνος του δέρματος;
Κάθε πρωί φεύγαμε από τη Νέα Σμύρνη και πηγαίναμε σε μια παραλία, κοντινή ή λιγότερο κοντινή: στον Μαραθώνα, τη Βάρκιζα, τη Σαλαμίνα, το Ζούμπερι, το Πόρτο Γερμενό, το Δασκαλιό, το Λουτράκι, την Κινέττα, το Σούνιο, την Ψάθα, το Αλεποχώρι… Η βενζίνη ήταν πολύ φτηνή, το ίδιο και οι ταβέρνες, γιατί τους τουρίστες οι ταβερνιάρηδες τους έβλεπαν με το μακαρόνι κι έπεσαν στην ανάγκη μας. Οι ταβερνιάρηδες έχουν μια αμφιθυμία σε σχέση με τον ντόπιο και τον ξένο. Τα παλιά τα χρόνια ήθελαν τον Έλληνα, γιατί οι ξένοι ήταν λιτοδίαιτοι και έπαιρναν «μια χωριάτικη, μια πατάτες τηγανητές και μια μπίρα». Τι να τον κάνουν επομένως τον ξένο, μπροστά στον άπλα τον Έλληνα, που άφηνε φαΐ και για τα πεθαμένα του; Μετά ήρθε η κρίση κι έγινε κι ο Έλληνας λιτοδίαιτος και οι εστιάτορες έκαναν τα γλυκά μάτια στους ξένους πελάτες.
Εννοείται πως επί κορωνοϊού είχαμε κόψει τις δίαιτες και τα χαζά, καθώς οι μόνες μας χαρές ήταν τα σούπερ μάρκετ και το φαΐ. Διαλέγαμε παραλία με βάση την κοντινή (μερακλίδικη) ταβέρνα ή την (αξιοπρεπή) κουζίνα του μπιτσόμπαρου. Αφού κολυμπούσαμε, λιαζόμασταν, διαβάζαμε τα βιβλιαράκια μας και τρώγαμε κάτι πολύ (ψάρια, καλαμάρια, χταπόδια και τέτοια) ή κάτι λίγο (χοτ ντογκ ή κλαμπ σάντουιτς), το απογευματάκι γυρνούσαμε στο σπίτι μας. Κάναμε τα ντουζάκια μας, βάζαμε τις κρέμες μας και αράζαμε στους καναπέδες μπροστά στην πολλών ιντσών τηλεόρασή μας. Το βράδυ κοιμόμασταν στα καθαρά μας σεντόνια και στρώματα. Το άλλο πρωί, πάλι τα ίδια, το άλλο απόγευμα και βράδυ επίσης.
Στο μεταξύ, λέγαμε πως, δεν μπορεί, εκτός από μας, κι άλλος κόσμος δεν θα έκανε διακοπές εκείνο το καλοκαίρι. Η υποψία μας έγινε βεβαιότητα όταν συναντήσαμε τον Λάκη Παπαδόπουλο (Λάκης με τα Ψηλά Ρεβέρ, για τους παλιούς) σε ταβέρνα του Μαραθώνα! Είπαμε, να το, ούτε καν οι πλούσιοι και διάσημοι δεν έφυγαν για Μύκονο φέτος!
Το καλοκαίρι του 2020 κάναμε παραθέριση στο «εξοχικό» της Νέας Σμύρνης και περάσαμε υπερτέλεια! Είναι τόσο τέλειο να είναι καλοκαίρι έτσι κι αλλιώς. Και πήραμε ένα μεγάλο μάθημα, να μην γκρινιάζουμε με ό,τι στραβό κι αν μας τύχει. Πέτρα μάς έλαχε, με πέτρα δουλέψαμε, λένε οι μάστορες πέτρας στη Δυτική Μακεδονία. Το λέμε κι εμείς με στωικότητα σε διάφορες δυσάρεστες συγκυρίες. Κρίση μάς έλαχε, με κρίση δουλέψαμε. Κακό γονίδιο μας έλαχε, με κακό γονίδιο και αρρώστιες θα δουλέψουμε. Μαλάκας μάς έλαχε, με μαλάκα θα δουλέψουμε. Έτσι πάει το πράμα κι έτσι η ταλαιπωρία που λέγεται ζωή περνάει πιο εύκολα.
Από το καλοκαίρι του 2020, με μια εξαίρεση 5 ημερών στο Λουτράκι το 2021, δεν ξαναπήγαμε κανονικές διακοπές. Προτιμάμε να μένουμε στο σπίτι μας, αλλά από τον Απρίλιο και μέχρι τον Νοέμβριο να βουτάμε, ει δυνατόν, κάθε μέρα στη θάλασσα. Πριν ή μετά τη δουλειά. Πλέον ζούμε στη Θεσσαλονίκη και οι αποστάσεις είναι οπωσδήποτε κοντινότερες. Ποταμός, Ηράκλεια, Καλλικράτεια είναι μια γκαζιά δρόμος. Το 2022 φτάσαμε τα 80 μπάνια. Το 2023 στις 9 Νοεμβρίου μετρούσαμε 100. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε, αλλά άρχιζε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου και δεν έβγαινε το πρόγραμμα. Το 2024 βάλαμε στόχο τα 150, τελικά το κοντέρ έγραψε 138, γιατί από 1η Νοεμβρίου ο καιρός έγινε χειμώνας. Είναι 2025 και σήμερα κλείσαμε τα 60. Για να μην τα πολυλογούμε, από το 2020 και μετά κάνουμε παραθέριση διαρκείας με έδρα το σπίτι μας. Ούτε πλοία ούτε ταλαιπωρίες ούτε δωμάτια της συμφοράς.
Βέβαια, δεν είναι φτηνό σπορ το παραθερίζειν διαρκώς. Βγαίνει 25 με 30 ευρώ το μπάνιο σε βενζίνες, καφέδες, κλαμπ σάντουιτς και χοτ ντογκ, κάνουμε όλο το διακοποπακέτο, όχι ματζιριές. Με τούτα και με κείνα, 100 μπάνια σημαίνει χαλαρά 3.000 ευρώ, αλλά σημαίνει επίσης τρεις γεμάτοι μήνες διακοπές. Που σημαίνει παραθέριση από τις παλιές, τις πασοκτζίδικες (ωραία χρόνια!) και βάλε!
