Σεπτέμβριος 2014, είναι ακόμα καλοκαίρι. Στο δωμάτιο ενός ξενοδοχείου ή ενός σπιτιού κάπου στη Μέση Ανατολή, βαλίτσες και θήκες που κουβαλούν μουσικά όργανα βρίσκονται στο πάτωμα. Μέσα από έναν καθρέπτη διακρίνεται η μορφή ενός πολυέλαιου. Η λευκή κουρτίνα ανασηκώνεται από το ελαφρύ αεράκι. Μια γυναίκα είναι ξαπλωμένη νωχελικά σε ένα μεγάλο κρεβάτι, μαζί της είναι ένα κοριτσάκι. Μέσα από τη διαφάνεια του υφάσματος της κουρτίνας διακρίνονται οι μορφές δυο μουσικών να παίζουν τρομπέτα και ηλεκτρική κιθάρα στο μπαλκόνι, ενώ από πίσω τους ξεπροβάλλει ένα λιμάνι και η σημαία του Λιβάνου ακουμπισμένη στο πιο ψηλό του σημείο.
Μπορείς να αναγνωρίσεις τα χαρακτηριστικά των δυο ανδρών. Σταρένιο σκούρο δέρμα και ένα λευκό που περιμένει να καεί από τον ήλιο. «Born to be alive», αναγράφει το λευκό μακό του ενός. Και ύστερα η μουσική χωρίς λέξεις, που ξεπερνάει με ευκολία τις αντιθέσεις. «Μια αληθινή συγνώμη», δε ξέρω πώς γράφτηκε αυτό το μουσικό κομμάτι, αλλά είναι αληθινό και αυτό είναι αρκετό. Τον Ιμπραχίμ Μαλούφ που έπαιζε μουσική σε εκείνο το μπαλκόνι, δεν τον γνώριζα τον ανακάλυψα τυχαία ψάχνοντας για τη Βηρυτό. Μεγάλωσε στο Παρίσι, οι γονείς του έφυγαν κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Προέρχεται από μια καλλιτεχνική οικογένεια. Ο πατέρας του, Νασίμ Μαλούφ είναι γνωστός Λιβανέζος τρομπετίστας, η μητέρα του πιανίστρια και ο θείος του Αμιν Μαλούφ, γνωστός στη Γαλλία συγγραφέας. Ο Ιμπραχίμ δε μπορούσε να αποφύγει το πεπρωμένο του. Αν και σπούδασε μαθηματικά τον κέρδισε η μουσική. Πριν μερικά καλοκαιρία ονειρευόμουν ένα ταξίδι στη Βηρυτό, ακόμα δεν έχω καταφέρει να την επισκεφθώ.
Η Βηρυτός είναι πρωτεύουσα του Λιβάνου. Είναι γνωστή και ως το πάλαι ποτέ «Παρίσι της Μέσης Ανατολής». Είναι η πόλη των αντιθέσεων, του εμφυλίου πολέμου, της προσφυγικής κρίσης, της λογοτεχνίας, της μουσικής. Μιναράδες συνυπάρχουν με χριστιανικές εκκλησίες, με λαβωμένα από τον πόλεμο κτήρια και πολυτελείς νεόδμητες οικοδομές. Η Βηρυτός είναι από τις πιο παλιές μεσογειακές πόλεις του κόσμου. Αν είχε φωνή θα είχε πολλές ιστορίες να μας διηγηθεί. Στη Βηρυτό έζησε κάποιο διάστημα, υπηρετώντας ως πρεσβευτής στις αρχές της δεκαετίας του ΄50 και ο δικός μας Γιώργος Σεφέρης. Η Άννα Λόντου, κόρη της Μαρώς Σεφέρη, σε μια νοσταλγική συνέντευξή της στο «Βήμα» το 2015 μιλάει για τον Σεφέρη και την Βηρυτό της εποχής εκείνης.
Η Βηρυτός αναπνέει μέσα από το παρελθόν της, ατενίζοντας όμως το μέλλον. Η καλλιτεχνική σκηνή της πόλης είναι ζωντανή και δραστήρια. Ακτιβιστές, κινήματα που υποστηρίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα κάνουν ολοένα πιο αισθητή την παρουσία τους. Μάλιστα, ήταν η πρώτη πόλη του αραβικού κόσμου που διοργάνωσε πέρυσι gay pride. Φέτος οι εκδηλώσεις είχαν προγραμματιστεί να ξεκινήσουν στις 12 Μαΐου, αλλά ακυρώθηκαν, καθώς οι αστυνομικές αρχές συνέλαβαν τον διοργανωτή της εκδήλωσης Χάντι Ντέμιεν. Συγκεκριμένα, τον ανάγκασαν να υπογράψει έγγραφο στο οποίο αναγραφόταν, ότι θα δεσμευθεί ότι θα ακυρώσει το Beirut Pride, διαφορετικά θα ξεκινούσαν έρευνα εναντίον του για «υποκίνηση σε ανήθικες πράξεις και προσβολή της δημοσίας αιδού».
Πολύ νωρίς το πρωί στο γραφείο, όταν ακόμα δεν έχουν έρθει όλοι οι εργαζόμενοι, ακούς τη φωνή της Φεϊρούζ. Η Φεϊρούζ, Λιβανέζα τραγουδίστρια, είναι το αηδόνι της Μέσης Ανατολής. Μια συνάδελφος μού είπε ότι το πρωί στον αραβικό κόσμο ακούνε όλοι Φεϊρούζ. Πρόσφατα ανακάλυψα έναν εναλλακτικό ραδιοφωνικό σταθμό το «Radio Beirut», που παράλληλα λειτουργεί και ως χώρος καλλιτεχνικών εκδηλώσεων. Μουσικές του σήμερα και του χθες αναμειγνύονται με τέτοιο τρόπο που σε ταξιδεύουν στο χρόνο. Κάπως έτσι θα είναι η Βηρυτός, μια πόλη που φαντάζει μακρινή στα μάτια μας, αλλά κοντινή στην καρδιά μας…
12°
