Οι Σπέτσες της Ελεάννας Βλαστού

Ο καθένας έχει ένα αγαπημένο νησί που θέλει να πιστεύει ότι έχει μια μοναδική οικειότητα μαζί του, αυτός και το νησί, το νησί και αυτός. Θα πρέπει να οριοθετήσω τις δικές μου Σπέτσες: το νησί το ανακάλυψα αργά, χειμώνα και μοναχικά – κατά μια έννοια. Έπειτα στο νησί έγιναν σημαντικά γεγονότα: έλαβα μια πρόταση γάμου, πέρασα κάποια Χριστούγεννα, έγραψα την τελευταία λέξη του πρώτου μου βιβλίου και έκανα τις πρώτες τετ α τετ διακοπές με το γιo μου. Εξακολουθώ να κάνω εδώ και πέντε χρόνια τις πρώτες καλοκαιρινές διακοπές με το γιo μου οι οποίες ακόμα δεν συμπίπτουν με των υπολοίπων, σχολικών διακοπών. Οπότε το νησί έπαψε να είναι μοναχικό, χειμωνιάτικο, αλλά είναι παιδικό.

Έχουμε ένα πολύ συγκεκριμένο πρόγραμμα: μπάνιο στον Γαρύφαλλο, βόλτα με την άμαξα που καταλήγει στην Ντάπια για παγωτό, παιχνίδι και ποδήλατο έξω από το Ποσειδώνιο, βόλτα μέχρι τις Σχολές, Αναργύρειο και Κοργιαλένειο που λειτουργούσαν σαν δημόσιο σχολείο και οικοτροφείο, θα έμπαινα στον πειρασμό να τον αφήσω εδώ στο οικοτροφείο που δίδαξε μεταξύ άλλων και ο Τζον Φόουλς, συγγραφέας του «Μάγου», αλλά δυστυχώς έκλεισε το 1983. Την επόμενη μέρα πάλι τα ίδια. Όταν τελειώνουμε αυτό το εξοντωτικό πρόγραμμα επιστρέφουμε για να ταΐσουμε το γάιδαρό μας, τον Μενέλαο, τον μοναδικό ενδεχομένως ζώο του είδους που ήρθε από το γειτονικό νησί, την Ύδρα ‒ εκεί ζει η οικογένειά του.

Όσο για τις ενήλικες Σπέτσες πρέπει να πω ότι δεν διαφέρουν από τις προαναφερθείσες, μπάνιο στον Γαρύφαλλο και όταν υπάρχει κέφι στη Ζωγεριά και στους Αγ. Ανάργυρους, φαγητό με φίλους στον Ταρσανά, στον Ορλώφ, στο Παχνί που είναι ανοιχτό και χειμώνα, στον Σιώρα και βόλτες στην αντίθετη κατεύθυνση: από το Παλιό Λιμάνι έως εκεί που αντέχουμε, και αντέχουμε μέχρι το σημείο που δεν χάνουμε τη Σπετσοπούλα από τα μάτια μας.

*Η Ελεάννα Βλαστού είναι δημοσιογράφος, συγγραφέας. Το τελευταίο της βιβλίο «Ο βιογράφος» κυκλοφορεί από τις εκδ. Πόλις.