Ηιδέα φάνταζε εκπληκτική! Εγώ, με την κολλητή μου από το σχολείο και την κολλητή μου από το πανεπιστήμιο θα πηγαίναμε στο νησί του αγοριού μου. Δεν θα μέναμε στο σπίτι του, αλλά θα ήταν ο ξεναγός μας και εγώ θα συνδύαζα διακοπές με όλους. Τα δυο κορίτσια δεν γνωρίζονταν πολύ καλά αλλά συμπαθούσαν η μία την άλλη.
Τα προβλήματα φάνηκαν εξ αρχής. Η μια ήταν program freak (Α) και η άλλη στην κοσμάρα της τελείως (Θ) και σε αυτές τις διακοπές φρόντισαν και οι δυο στο έπακρο να μου το δείξουν.
Προσπαθώντας να οργανώσουμε το ταξίδι, η Θ. δεν σήκωνε τηλέφωνα και όλη την ώρα ήταν απασχολημένη. Η απάντησή της στα χιλιάδες μηνύματά μου ήταν: «Κανόνισε ό,τι θες. Σε εμπιστεύομαι». Κι έτσι έγινε.
Δυστυχώς όμως για τα ακτοπλοϊκά μάς πήρε στο λαιμό της και μας έπεισε ότι την εποχή που πάμε θα βρούμε για το συγκεκριμένο νησί στο λιμάνι. Δεν αποτελούσε και διάσημο χοτ προορισμό άλλωστε.
Έτσι ξεκίνησα με την Α. ένα πολύωρο ταξίδι με το ΚΤΕΛ και αφού βρεθήκαμε όλες μαζί και ξαναπήραμε ΚΤΕΛ φτάσαμε στο λιμάνι. Δεν βρήκαμε εισιτήρια με το πρωινό καράβι. Να σημειωθεί ότι όλα αυτό τον καιρό η Α. βαρούσε άγχη για τα εισιτήρια, τη διαμονή κ.ά. και κάθε φορά έλεγε ότι ήταν τεράστια ταλαιπωρία και δεν έπρεπε να έρθει και πόσο κουραζόταν. Αφού περιμέναμε ένα οκτάωρο και σέρνοντας τα κουφάρια μας, αλλάξαμε 3 καφετέριες, και με τα νεύρα σπασμένα φτάσαμε στο προορισμό μας.
Τα πράγματα δεν βελτιώθηκαν. Η μια ήταν κουρασμένη όλη την ώρα, η άλλη ήθελε ξενύχτι μέχρι το πρωί, η μια ήθελε θάλασσα όλη μέρα, η άλλη ήθελε ξεκούραση και έτσι περνούσαν οι μέρες.
Δεν μπορούσαμε να συντονιστούμε με τίποτα. Οι δυο τους τα πήγαιναν εξαιρετικά, αλλά έπρηζαν έμενα όλη την ώρα. Και εκεί που απηύδησα και είπα θα τις παρατήσω να βρω το αγόρι μου, αυτός με το στόμα γεμάτο μου είπε: «Αγάπη μου εδώ ήρθες για διακοπές με τις κολλητές σου. Θα βρισκόμαστε αλλά δε μπορώ να μαστέ όλη την ώρα μαζί. Έχω παρέες εδώ που τις βλέπω μια φορά τον χρόνο». Από ξεναγός δικός μας κατέληξε ξεναγός σε κάτι Ιταλίδες τουρίστριες που τις καμάκωναν φίλοι του και σαν multilingual, ήταν ο μοναδικός που ήξερε Ιταλικά. Ακόμα θυμάμαι να κλαίω στην παραλία και να με παρηγορεί η αδερφή του και τα ξαδέρφια του. Ξεφτίλα.
Και ενώ έφτανε στο τέλος το μαρτύριο, η τελευταία πράξη δεν είχε παιχτεί. Η program freakθα έφευγε μόνη με το πρωινό καράβι για να προλάβει το ΚΤΕΛ ενώ εγώ και η Θ. με το μεσημεριανό, μιας και η καθεμία μας θα πήγαινε σε διαφορετικό προορισμό. Δυο μέρες πριν έβαλε μποφόρ και υπήρχε πιθανότητα να φύγει από άλλο λιμάνι. Αγχώθηκε σαν να ήρθε το τέλος του κόσμου.
Παίρναμε τηλεφωνά συνέχεια στο λιμεναρχείο (μας είχαν μάθει), ρωτούσε όλους τους ντόπιους αλλά κυρίως έμενα για το τι θα γίνει. Λες και ήμουν η ΕΜΥ περίμενε να της πω από πού θα φύγει το καράβι συνέχεια μα συνέχεια επί δυο μέρες. Τελικά πήγαν όλα καλά για αυτήν. Για έμενα όμως δεν είχε τέλος.
Η Θ. ήθελε να πάει για σουβενίρ και ψώνια πριν φύγουμε. Εγώ πάλι έκατσα σε μια καφετέρια στο λιμάνι και περίμενα το καράβι. Καθώς η ώρα πλησίαζε, ξεκίνησα να την παίρνω τηλέφωνα, φυσικά και δεν τα απαντούσε. Το καράβι είχε εμφανιστεί και αυτή ήταν άφαντη. Τελικά το σήκωσε και μου είπε ότι της τηγάνιζαν τυρόπιτες να πάρει μαζί της (τοπικό έδεσμα) και ότι σε λίγο θα ήταν έτοιμες. Αφού ρίξαμε ένα ματς και εγώ μπήκα στο καράβι, με πήρε τηλέφωνο εάν ήθελα τυρόπιτες που μύριζαν απίστευτα ( να σημειωθεί ότι δεν τρώει τηγανητά!!). Ήταν τελείως στη κοσμάρα της. Τελευταία στιγμή πρόλαβε το καράβι και ταξιδέψαμε 4 ώρες αμίλητες με την τηγανίλα να μας συνοδεύει και όλους να μας κοιτάζουν.
13°
