Λίγο εκλεκτό θεσσαλονικιώτικο καλοκαίρι ακόμα

Αποκαλόκαιρο με τα Water Buses Express να κολυμπάνε από Λιμάνι σε Περαία αλέ ρετούρ, τα τσάρτερ μέρα και νύχτα να σκρολάρουν ανεβοκατεβαίνοντας ουρανό πάνω από το αεροδρόμιο Μακεδονία και ο Πύργος του ΟΤΕ φωταφωγημένος, σενιαρισμένος και ξασπρισμένος, λες κι έγδαραν τις σκουριές με γυαλόχαρτο, να λάμπει τις νύχτες δοξαστικά.

Ο Πύργος του ΟΤΕ

Μπασκετάκι στο ανακαινισμένο ανοιχτό της Φράγκων, απέναντι από τα Διοικητικά δικαστήρια, και Bloody Hawk/ΛΕΞ λίγο παραπέρα, στην πλατεία Αντιγονιδών, «Ιστορίες από τα πάρκα/ από το κυκλικό της Αντιγονιδών/ Με κοκκινισμένα μάτια κάνω ζωγραφιές στο βρεγμένο μπετόν/ Πάλι χάνομαι τα βράδια, βλέπω τον χορό των θολών αστεριών/ Η ζωή μου μια μπαλάντα/ πάντα πάνω στα σκαλιά πολυκατοικιών». Μπαίνει ο ΛΕΞ: «Αν ο Bloody Hawk μεγάλωνε στη Θεσσαλονίκη/ δεν ξέρω αν θα ήταν ο ίδιος ράπερ βάσει στατιστικών/ Μα ίσως πετύχαινε τον ΛΕΞ κάπου δεκαξι χρονών να πίνει γάρα στο κυκλάκι της Αντιγονιδών».

Καραβάκι στην Περαία

Τέλη Αυγούστου, επιστροφή στη Θεσσαλονίκη μετά τις φίσκα μέρες και νύχτες στις Χαλκιδικές και πώρωση που έπαθα ολόκληρο το φετινό καλοκαίρι με το Ikigai της οδού Βεροίας στα Άνω Λαδάδικα. Είναι μακράν το ωραιότερο γιαπωνέζικο σούσι εστιατόριο της πόλης και ευτυχώς που, μετά το φιάσκο του εγχειρήματος της νέας Μοδιάνο, το Ikigai μετακόμισε στο 5 της οδού Βεροίας, συνεχίζοντας να σερβίρει τα συγκλονιστικά dumblings του με γαρίδα, σκόρδο, φασόλια, edaname, τρούφα και σισαμέλαιο. Εύφημος μνεία και στην beef and shrimp παραλλαγή τους με μοσχάρι, γαρίδα, γλυκό κρεμμύδι, κόλιανδρο και σισαμέλαιο.

Ikigai στην οδό Βεροίας

Αποκαλόκαιρο στην Καρόλου Ντηλ, με τον ήλιο όμως ακόμα να βαστά γερά και στα είδη κάμπινγκ του Πετρίδη (όπως με μπριφάρουν οι κατάσκοποι). Τα πιο ανάρπαστα από τα καπέλα είναι τα bucket αλά Liam Gallagher - Oasis. Τα έργα στο Flyover να προχωρούν με ρυθμό δαιμονισμένο, όπως τα θαυμάζω διασχίζοντας τον περιφερειακό. Παρατηρώντας ενθουσιασμένος την πρόοδο και τα σκονισμένα εργοτάξια σιγοσφυρίζω «Το μέλλον είναι τόσο λαμπερό που πρέπει να φορέσω μαύρα γυαλιά». Υπογραφή Timbuk 3 και, αφού το έφερε η κουβέντα στα γυαλιά, εδώ τα πιο φαντεζί με υπογραφή OKIO. H φίρμα τους στεγάζεται στο 20 της Μητροπολίτου Ιωσήφ, οι σκελετοί είναι κοκκάλινοι και οι στιλιστικές παραπομπές φλερτάρουν με την Κυανή Ακτή του Μπελμοντό, της Μπαρντό, του Αλέν Ντελόν και της Φρανσουάζ Σαγκάν, αλλά και με τη Ρώμη του Φελίνι του Μαστρογιάννι, της Σοφίας Λόρεν και της Όντρεϊ Χέρμπορν. Γυαλιά κλασάτα βίνταζ και αριστοκρατικές μοντερινιτέ τύπου «Και ο Τζάρβις αν ερχόταν στη Θεσσαλονίκη, από εδώ θα ψώνιζε», με την υπογραφή της Έλενας Γραικού και του Βαγγέλη Δρίτσα.

Έλενα Γραικού και Βαγγέλης Δρίτσας του OKIO

Έργα στον Περιφερειακό για το Flyover

Manu Chao/ μπάφος/ βερμούδα/ τατού/ σκυλί στο λουρί/ / no borders/ όλη η γη πατρίδα μας και λοιπά me gusta σε προπώληση για τη συναυλία που περιμένει όλη η Θεσσαλονίκη τον Σεπτέμβρη, όπως οι κυβερνητικοί αναμένουν τη ΔΕΘ και οι αντικυβερνητικοί τις πορείες στην Εγνατία. Ορίστε και μια ομελέτα αλά Middle East με labneh yogurt, crispy chilly oil, αυγά ποσέ, δυόσμο, άνιθο, σουσάμι καβουρδισμένο, χωριάτικο ψωμί στη σχάρα: έτσι τη σερβίρουν στο Las Ramplas SKG στην Αγίας Θεοδώρας 8. Όλοι το φετινό καλοκαίρι εξάρουν το Las Ramblas, νέα είσοδος στην κατηγορία «καφές, πρωινό, μπραντς, στριτ φουντ, κοκτέιλ και πεζοδρομιακή ζωή φορέβα». Αξίζει το hype: δοκίμασα croffle κρουασάν βουτύρου με καπνιστό χοιρομέρι, ελβετικό τυρί και μαγιονέζα τρούφας και δίνω ντούκου τα σπέκια (άμα ακούς Bloody Hawk, αυτά παθαίνεις) στο πολύσπορο bagel τους με σαλάμι, φινόκιο, ψητό κολοκύθι, τηγανητό αυγό και χειροποίητη τυροσαλάτα

Las Ramblas

Λίγο καλοκαίρι ακόμα και καθημερινές βουτιές στην πισίνα του ξενοδοχείου Φιλίππειον, που πιο ολντ σκουλ, σέβεντις και αιώνια κρυμμένη στο Σέιχ Σου δεν υπάρχει. Στην πισίνα του Φιλίππειον, καταπράσινη, πεντακάθαρη, βαθιά, απόμερα ήσυχη, με δυνατό κλαμπ σάντουιτς, χοτ ντογκ και αναγνώσεις διάφορες, κάνω συντήρηση μαυρίσματος και τονώνω λίμπιντο, εφόσον το περιαστικό δάσος του είναι το Ερωτικό Θαβώρ της Θεσσαλονίκης κατά τον Γιώργο Ιωάννου: «Ερωτικό Θαβώρ, όπου το άκτιστο φως που εκπορεύεται από το περιπόθητο κορμί του άλλου, τους πέρασε για μια στιγμή κι από τότε ως τα γηρατειά δεν κατόρθωσαν να ηρεμήσουν».

Ξενοδοχείο Φιλίππειον