Καλοκαίρι του 1959, η Ζωή Καρέλλη και ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, χαρούμενοι στην προκυμαία

Οι ποιητές Ζωή Καρέλλη και Ντίνος Χριστιανόπουλος περπατούν στην παραλία. Είναι το τελευταίο καλοκαίρι των φίφτις, είναι το καλοκαίρι του 1959, η Καρέλλη είναι 51 ετών και ο Χριστιανόπουλος 28. Διακόπτουν τη συζήτησή τους για να ποζάρουν στον φακό χαμογελαστοί. Στο βάθος του κάδρου η διασταύρωση της Λεωφόρου Νίκης με τη Βενιζέλου, μια ψαρόβαρκα και ακόμα πιο στο βάθος ο Λευκός Πύργος και η περιοχή της Σαλαμίνας. Εκείνη είναι κομψότατη. Όπως πάντα. Φορά shirt dress με μεσάτη ζώνη και ελαφρύ πέδιλο, εκείνος παντελόνι πιέτα και άσπρο λινό μακρυμάνικο πουκάμισο.

Ίσως να αντάμωσαν στου Φλόκα της Αγίας Σοφίας, μπορεί όμως πολύ πιο πίσω, στο Ελληνικό της Βασιλίσσης Όλγας. Σίγουρα πάντως πέρασαν από ένα ζαχαροπλαστείο, ο Χριστιανόπουλος κρατά στο χέρι ένα κουτί με γλυκά, πάστες αμυγδάλου, κοκ με αφράτη κρέμα, ποιος να ξέρει. Πιθανόν να πηγαίνουν επίσκεψη σε έναν φίλο τους. Δεν το γνωρίζω, εικασίες κάνω. Πέντε καλοκαίρια πριν από αυτό της φωτογραφίας, η Καρέλλη έγραψε το περίφημο «Καλοκαίρι» της: Το ξανθό παλικάρι του καλοκαιριού / έχει μια γαλανή γραμμή πάνω στο λείο μέτωπο. / Στα καστανά του μάτια κρατάει τις αχτίδες του ήλιου / μισοκλείνοντας τα σκιερά βλέφαρα / ψιλοπαίζοντας τις βλεφαρίδες αχτιδωτές. / Ηλιοψημένο στυλώνει το λαμπρό κορμί, / αμέριμνα χαμογελά και άσκοπα / φαντάζουν κάτασπρα τα δόντια του / μοιάζουν τ’ άσπρα χαλίκια καθαροπλυμένα / στ’ ακρογιάλι του γαλάζιου και κρυστάλλινου νερού.

Δέκα χρόνια ακριβώς μετά από αυτό το καλοκαίρι του 1959, ο Χριστιανόπουλος θα δημοσιεύσει στη Διαγώνιο τη «Θάλασσα»: Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα: μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις. / Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους - μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις, γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα, ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες. / Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι. / Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα/ Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει. / Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα: χίλιοι τη χαίρονται - ένας την πληρώνει.

Λίγο πριν διακόψουν την παρά θίν αλός κουβέντα τους για να ποζάρουν, ο Χριστιανόπουλος, ενδεχομένως, ρώτησε να μάθει πού βρίσκεται ο αδελφός της Καρέλλη, Νίκος Γαβριήλ Πεντζίκης. Η Καρέλλη ίσως απάντησε: Μπορεί στο Όρος απέναντι, μπορεί και στην Ορμύλια, έχουμε μέρες να τηλεφωνηθούμε, ρωτώντας με τη σειρά της τον Ντίνο αν προτιμά το Kind of Blue του Miles Davis από το Take Five του David Brubeck. Ήταν τα τζαζ σουξέ του καλοκαιριού του 1959, η Θεσσαλονίκη τα άκουγε από τους δισκοθέτες της Φωνής της Αμερικής, που οι αναμεταδότες της τότε φιλοξενούνταν στην Περαία. Ο Χριστιανόπουλος είπε: Τι με ρωτάς, το ξέρεις, μάνα μου, ότι ακούω μόνο Τσιτσάνη και ρεμπέτικα, τα ξένα δεν πολυείναι είναι του γούστου μου.