Είναι Παρασκευή, στο παλιό λιμάνι της Θεσσαλονίκης, γυναίκες και μικρά παιδιά φορούν παραδοσιακές στολές και είτε χορεύουν, είτε τραγουδούν στη γλώσσα τους. Ο ουρανός έχει πάρει ένα γκρίζο σκούρο χρώμα, αυτό της βροχής, που έρχεται σε αντίθεση με τα ζωντανά χρώματα των φορεσιών. Αρχίζει να βρέχει, αλλά μια μπλε χορωδία συνεχίζει απτόητη την παράστασή της.
Στους κλειστούς χώρους του λιμανιού έχουν στηθεί διάφορα εργαστήρια για τα παιδιά. Παιδιά από διάφορες χώρες με ένα όμως κοινό χαρακτηριστικό μιλούν την ίδια γλώσσα, τα ελληνικά, παίζουν μαζί. Από που είστε ρωτάω έναν πατέρα, που συνοδεύει τη μικρή του κόρη. «Η Σόφη είναι από την Ελλάδα και εγώ από τη Ρωσία», μου απαντάει χαμογελαστός. Ο Δήμος Θεσσαλονίκης για 6η συνεχόμενη χρονιά διοργανώνει τη Γιορτή Πολυγλωσσίας, ένας θεσμός μοναδικός σε όλη την Ελλάδα, που ξεκίνησε τον Ιούνιο του 2013 με σκοπό να αναδείξει την πολυπολιτισμικότητα της πόλης.
Λίγους μήνες πριν, σε μια προσπάθεια μου -σα νέα κάτοικος- να γνωρίσω τη Θεσσαλονίκη συμμετείχα σε μια εναλλακτική ξενάγηση, που διοργάνωνε το Πολιτιστικό Ίδρυμα Ομίλου Πειραιώς σε συνεργασία με την πολιτιστική ομάδα dot2dot. Μέσα από μια μεγάλη βόλτα στις κλειστές αγορές και στις διαφορετικές γειτονιές γνώρισα μια άλλη Θεσσαλονίκη, που είχα μάθει από τις ιστορίες των παππούδων μου και του πατέρα μου. Ήταν οι εποχές που η Θεσσαλονίκη ήταν γνωστή και ως Σελανίκ, ως Σολούν και Σαλονίκ, που χριστιανοί, μουσουλμάνοι, καθολικοί και εβραίοι ζούσαν μαζί, συνυπήρχαν.
Από το παρελθόν, στο παρόν, το σήμερα. Είναι Σάββατο. Στην πλατεία της Αγίας Σοφίας άνθρωποι έχουν συγκεντρωθεί για να τιμήσουν την ημέρα μνήμης για τη γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου. Τουρίστες από όλο τον κόσμο έχουν κατακλύσει τα Λαδάδικα. Η πόλη είναι πιο ζωντανή το βράδυ. Για πολλοστή φορά έχω χαθεί. Μου αρέσει να χάνομαι στη Θεσσαλονίκη, γιατί πάντα στο τέλος ανακαλύπτω κάτι νέο. Ένας μεγάλος αδέσποτος σκύλος κοιμάται έξω από το ΚΕΘΕΑ, μια ομάδα ανθρώπων που αγαπούν τα μανιτάρια έχουν στήσει ένα μεγάλο τηγάνι και μαγειρεύουν, τουρίστες βγάζουν φωτογραφίες και εγώ περιμένω μια φίλη έξω από την 8Ball. Σε λίγη ώρα θα ξεκινήσει η συναυλία. Συναντάμε έναν γνωστό μας από τα συγκροτήματα και μας λέει για την περιοδεία τους στα Βαλκάνια. Πρώτος στη σκηνή βγαίνει ο Vagina Lips και μετά οι Mary’s Flower Superhead. Οι ηλεκτρικές κιθάρες παλεύουν πάνω στη σκηνή, και οι αγγλικοί στίχοι γίνονται ένα με τα έντονα συναισθήματα. Από την αγγλική σκηνή της πόλης γνώριζα μόνο τους Liebe. Liebe στα γερμανικά σημαίνει αγάπη.
Η συναυλία τέλειωσε, η παρέα μου όμως θέλει να συνεχίσει, αλλά εγώ προτιμώ να γυρίσω σπίτι. Ανοίγω το κινητό μου. Η πρώτη είδηση που διαβάζω είναι αυτή: «Στόχος άγριας επίθεσης από παρευρισκομένους στον Λευκό Πύργο στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για την Γενοκτονία των Ποντίων έγινε ο Γιάννης Μπουτάρης, ο οποίος δέχθηκε χτυπήματα και μπουκάλια»…
14°
