Τελευταία έχουνε κοπεί τα πολλά-πολλά μέιλ «πως να μακρύνει το πουλί σασ» κι έχουνε αντικατασταθεί με άλλα, που αφορούνε λεφτά: ότι και καλά, τα έξυπνα λεφτά από τη μύτη πιάνονται…
Το κλασικό, λοιπόν, είναι το «μην έχετε χρέη, κερδίστε χρήματα! Είναι καλύτερο!» (τι μου λες; Όοοχι, εγώ προτιμώ να έχω χρέη, πηγαίνετε εσείς οι μπαγλαμάδες να κερδίσετε χρήματα). Το δεύτερο πιο συνηθισμένο είναι «προτιμήστε τα έξυπνα χρήματα!» – από ποια, από τα ηλίθια; Τα χρήματα που είναι αφηρημένα, λίγο spaced out, χαζοβιόλικα; Εδώ κάνεις κρα να πάρεις την επιταγούλα σου, υπάρχει περίπτωση να διαμαρτυρηθείς στην τράπεζα μετά ότι τα ευρώ που σου έδωσαν χαζοφέρνουν;
Καλά, ναι: τα «έξυπνα χρήματα» είναι αυτά που αποφέρουν άλλα χρήματα, το έχουμε το θέμα. Αλλά όλα τα χρήματα, όταν είναι πολλά, αποφέρουν το κατιτίς τους (τοκίζονται, επενδύονται, παντρεύονται άλλα χρήματα κ.λπ., κ.λπ.). Όταν είναι λίγα, τι να καθαρίσουν; Ξοδεύονται τσάκα-τσάκα και μετά τα κατηγορούμε ότι είναι ηλίθια.
Απλώς σα να νοσταλγώ όλο εκείνο το μπαράζ των e-mails που θα μας μεγάλωναν το πουλί, θα έκαναν τη σεξουαλική μας ζωή μπόμπα, τα γεννητικά μας όργανα μπακλαβά και την ερωτική μας ενέργεια ταχυβραστήρα. Τώρα είναι λες και οι μυστικές δυνάμεις πίσω από το junk mail έχουν συνειδητοποιήσει διάφορες φιλοσοφικές αλήθειες («μεγάλε, κανένας δεν θέλει να πηδήξει, όλοι σκοτώνονται να βγάλουν φράγκα, άντε να αγοράσουν και κανένα ρολόι-μαϊμού, ξεκόλλα με τα τσουτσούνια και πες τους πώς θα φτουρήσουν οι μετοχές τους»). Και… είναι κάπως απογοητευτικό. Γιατί; Μα επειδή ο καθένας από μας μπορεί να πηδήξει κάπου, κάπως, κάποτε – ενώ ελάχιστοι ανάμεσά μας είναι αυτοί που θα βγάλουν έξυπνα χρήματα, ή έστω πολλά ηλίθια χρήματα. Προσωπικά δεν θα με χαλούσαν τα χρήματα που δεν θα ήξεραν να βάλουν μπροστά το Gps, που θα έκαναν άστοχα σχόλια ή θα έλεγαν σαχλά ανέκδοτα (αλλά ας αλλάξουμε θέμα γιατί ήδη τα λίγα μου χρήματα διαμαρτύρονται ότι τα αντιμετωπίζω με politically incorrect τρόπο. Εκτός που γίνονται όλο και πιο αούα).
Λοιπόν πήγα να πάρω ένα σεσουάρ και διάφορα είδη κομμωτικής από την πατρίδα της κομμώτριας, το «Δάφνης» στην Παλλήνη (υπάρχει και στην Ομόνοια αντίστοιχο, απλώς έτυχε να βρίσκομαι κοντά στην Παλλήνη). Τα «Δάφνης» τα ξέρουν όλες οι κομμώτριες, μιζανπλίστριες, στιλίστριες και μεϊκαπατζούδες από τα περιοδικά, την τηλεόραση και τις σόου-μπίζνες: είναι μαγαζιά που διαθέτουν οτιδήποτε σχετικό με μαλλιά-νύχια-μούρη-τρίχες σε τιμές «για επαγγελματίες». Συμφέρει δηλαδή να πας στο «Δάφνης» για να κάνεις τις προμήθειές σου σε πιστολάκια, ψαλίδια, πρέσες, εξτένσιονς, μίνι-καουκάκια, κοκαλάκια, στέκες, ποστίς, σαμπουάν, κρέμες, μπιγκουτί και οτιδήποτε άλλο έχει στον ντορβά της μια μέση κομμώτρια. Στοκάρουν τα πολύ καλά (ιταλικά) Idealist σε σαμπουάν-κρέμες-λοσιόν, μεταξύ άλλων, και αποκλείεται να κάψεις την τζίβα σου με οτιδήποτε σου πουλήσουν εδώ. Το μαγαζί της Παλλήνης είναι μικρό, οικογενειακό, με έναν πολύ συμπαθητικό πωλητή που σκίζεται να σε εξυπηρετήσει. Περνάς υπέροχα. Αρχίζεις να το σκέφτεσαι μήπως γίνεις κομμώτρια. Ξοδεύεις τα (ούτως ή άλλως ηλίθια) λεφτά σου σε είδη μαλλιών. Φεύγεις στην τρίχα, κυριολεκτικά.
Μετά… ήταν έτσι-κι-έτσι οι μέρες όσον αφορά τις εξόδους. Πήγαμε στον παραδοσιακό «Λωτό» για ένα τσάι, μεσημέρι με ήλιο. Ο κήπος είναι υπέροχος, μέσα είναι πολύ όμορφο και ιδιαίτερο μαγαζί, καίνε αυτά τα incense sticks που σε κάνουν να νιώθεις ότι βρίσκεσαι στο Camden στο Λονδίνο ή στο μπουντουάρ του Μπομπ Μάρλεϊ, κι έχουν χιλιάδες τσάγια απ’ όλα τα μέρη του κόσμου. Αν σας έχει αγγίξει έστω η μούρλα με τα πονηρά τσάγια-αρλεκίνους, εδώ είναι η πηγή τους. Αποκλείεται να σας καρφωθεί αφέψημα με περίεργη γεύση και να μην το ’χουνε, οπότε ζητήστε τσάι. Μη ζητήσετε χορτόπιτα (δεν τρώγεται, όσο καλός άνθρωπος κι αν είσαι) και προετοιμαστείτε να πληρώσετε κάτι παραπάνω για το τσάι με γεύση ξυπόλητος λωτοφάγος. Γενικά, τσεκάρετε τις τιμές – μερικά τσάγια έρχονται από πολύ μακριά, πιθανώς με λίαρ τζετ, και ίσως αραχτά στην πρώτη θέση όπου χαρίζουνε στους επιβάτες νεσεσεράκια με προϊόντα της Lancôme/La Prairie και τα χρεώνουνε μαζί με τη σαμπάνια, καταλαβαίνετε.
Μόλις μου ήρθε ένα μέιλ για να επενδύσω έξυπνα τα λεφτά μου – σε κάτι χάπια που μεγαλώνουν το πέος σε όλες τις φυλές του κόσμου. Επιτέλους κάποιος σκέφτηκε να συνδυάσει τις δύο πλευρές του junk mail! Τώρα το μόνο που μένει είναι να ψήσω τα λεφτά μου ότι τα παίρνουν τα γράμματα, ότι δεν είναι σαψάλικα χαζοτάληρα, όπως δείχνουν. Και να επενδύσω στη διεθνή παραγωγή μπάμιας…
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
12°
