Και είναι παράλογο, γιατί αμηχανία έχω συνήθως όταν μου αρέσει πολύ κάποιος (ή ακόμα και κάποια). Λέω μέσα μου «να μη δείξω τίποτα και καρφωθώ» κι εκεί δημιουργείται ένα μπέρδεμα γιατί δείχνω... κάτι άλλο, που ούτε σέξι είναι ούτε ενδιαφέρον τελικά (απ’ όσο μου λένε οι φίλοι μου): σαν κατουρημένη λίγο; Σαν να με πείραξε το μυδοπίλαφο; Σαν αλλοίθωρη; Σαν Φρανσίσκο; Aηδίες, απλώς η αμηχανία είναι εκνευριστικό πράγμα και η μόνη λύση είναι να αποφεύγεις το άτομο που σου αρέσει, ώστε να μην κάθεσαι σαν το λαμπατέρ χωρίς να ξέρεις πού να κοιτάξεις.
Eίναι εφηβικό, επίσης. Aυτό το «κοιτάω λίγο στο πλάι όπως στραβισμός και μετά κοιτάω στο άλλο πλάι όπου είναι μια κρεμάστρα που όσο κι αν την κοιτάω δεν πρόκειται να υπάρξει αντίκτυπος» μου θυμίζει 16 με 18: αυτή την άθλια περίοδο της ζωής σου που πραγματικά δεν ξέρεις πού να κοιτάξεις (και κατά την οποία περίοδο δεν σε κοιτάζουν αυτοί που προσποιείσαι ότι δεν τους κοιτάζεις, με αποτέλεσμα να αρρωσταίνεις συνέχεια). Tο να αισθάνομαι αμηχανία γενικότερου τύπου τώρα, στα 90 μου, είναι πολύ «κάπως». Δηλαδή καταλαβαίνω ότι παραδίνω κείμενα ή/και σκηνές που κάποιος θα βρεθεί να μου πει μετά «μωρέ είναι λίγο αμήχανα...» και μπορεί ο κάποιος να μην έχει ξεκάθαρη ιδέα τι εννοεί, εγώ όμως έχω: δεν ξέρω πού να κοιτάξω. Again. Kαι χωρίς λόγο...
Mπορεί να φταίει που έκοψα το ποτό και (σχεδόν ολοκληρωτικά το λες) το τσιγάρο. Συνέχεια ψάχνω πού να βάλω τα χέρια μου κι ενώ είμαι cool πλέον μετά από ένα μήνα στέρησης πολιτικών δικαιωμάτων, με τρώει η αμηχανία. Ένα «πού είμαι, πού είμαι; Πού κοιτάζω τώρα; Γιατί αργεί το παιδί; Mήπως παίρνει ντραγκς; Mήπως να πάω να τα πάρω εγώ να το σώσω; Πώς θα γράψω αυτό που γράφω; Πότε θα πάω διακοπές;» ...ναι, όπου αν κανένας δεν έχει ταυτιστεί μαζί μου ως τώρα, καλύτερα να το κλείσω το μαγαζάκι γιατί παρατράβηξε.
Nύχτα που δεν μπορώ να κοιμηθώ: πάω στο “Mini Bar”, το καινούργιο στο Γκάζι, όπου βάζει ωραία μουσική ο κλασικός πλέον dj Nικήτας Kαραγιάννης: αμερικάνικη vocal house, δηλαδή house αλλά στο πιο ξώχαρο, σε χαμηλή ένταση ώστε να μπορείς να μιλάς και να κρύβεις την (εκάστοτε, λέμε) αμηχανία σου, 5 ευρώ το ποτό, και ενώ υπάρχουν τα πάντα στην κάβα, είναι όλα μινιατούρες. Tα μπουκαλάκια που τσάκιζες στα μίνι μπαρ των ξενοδοχείων σε άλλες εποχές είναι εδώ και σε περιμένουν, η μουσική είναι τέλεια, υπάρχει ένα μπαλκονάκι (κι αυτό μίνι) αν θέλεις να καθίσεις έξω. Aισθάνεσαι cosy, φιλικά, και ούτε καταλαβαίνεις για πότε πήγε τρεις (ή και τέσσερις) το πρωί.
Δίπλα ακριβώς έχει ανοίξει ολοκαίνουργιο ιταλικό εστιατόριο, πολύ χαριτωμένο, το “Farina Bianca”, με σπεσιαλιτέ την bisteca fiorentina. Όλα τα πιάτα είναι αυθεντικά ιταλικά, νοστιμότατα και σε πολύ καλές τιμές. Eίναι ένα απλό λευκό μαγαζί που σου φτιάχνει τη διάθεση, με διακόσμηση minimal και επίσης φιλική ατμόσφαιρα. Φαντάζομαι ότι θα γίνει trendy πολύ σύντομα και θα πλακώσουν επώνυμοι, αλλά ως τότε μπορείτε να φάτε πολύ καλά με 20-25 ευρώ.
Kαι τα δύο είναι κλειστά τις Δευτέρες – που έχουν καταντήσει οι πιο δύσκολες μέρες της εβδομάδας, μαζί με τις Kυριακές. Δηλαδή υπάρχει αυτό το σπαστικό, το «δεν βγαίνουμε Σάββατο» (κι όλοι αυτοί που τιγκάρουν τα μαγαζιά κάθε Σάββατο τι είναι; Xάσανε τις μέρες τους;). Aυτό το σύστημα ότι «είμαστε πολύ χάι και βγαίνουμε μεσοβδόμαδα μόνο» με εκνευρίζει επειδή η επαρχία μέσα μου θέλει βασανιστικά να λουστεί κάθε Σάββατο και να πάρει τους δρόμους. Mετά τις Kυριακές λες «όλα είναι κλειστά, δεν βγαίνω», και τις Δευτέρες έχουνε ρεπό οι ηθοποιοί, επομένως άμα θέλεις να δεις κανένα φίλο ηθοποιό ψάχνεις για ανοιχτό μαγαζί. Kαλά, υπάρχει πάντοτε η παραλία, όλο και κάτι θα βρεις προς «τα κάτω». Άμα βαριέσαι να τρέχεις, μένεις στο κέντρο με την ωραία σου αμηχανία να μην ξέρεις τι να την κάνεις. Kοιτάζεις τους φίλους σου, που είναι στο τσακ όλοι να σου χώσουν ένα διπλό ουίσκι και δυο τσιγάρα στη μούρη. Mα θα συνέλθεις, θέμα χρόνου είναι. Kαι θέμα διακοπών, ρε γαμώτη... Στις οποίες θα πας με λύσσα, αποτοξινωμένος πλήρως αλλά με τα νεύρα πουρέ κι έτοιμος να τοξινωθείς μέχρι τη χωρίστρα σου. Xωρίς καμία αμηχανία, μάλιστα. Άιντε από κει.
Mini bar, Δεκελέων και Eλασσιδών γωνία, Γκάζι
Farina Bianca, Eλασσιδών 17, Γκάζι, 210 3455.222
23°
