Από τα Αναφιώτικα στη Ρωμαϊκή Αγορά: Η προσωπική διαδρομή της Έλενας Ντάκουλα
Για εμένα η Αθήνα είναι έρωτας μεγάλος. Και το περπάτημα, ο καλύτερος τρόπος για να ανακαλύπτω τις πανέμορφες γωνιές της.
Καθημερινά, κάνω χιλιόμετρα και μία από τις αγαπημένες μου διαδρομές είναι από το σπίτι (Παγκράτι) προς τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, τα Αναφιώτικα και την Πλάκα. Περνώντας μέσα από τον Εθνικό Κήπο, απολαμβάνοντας την ηρεμία και τη δροσιά, τα βήματά μου με οδηγούν στη λίμνη με τις πάπιες, με το μυαλό να ταξιδεύει στα χρόνια που ως παιδί πήγαινα εκεί με τους γονείς μου, αλλά και στα μετέπειτα, που ως γονιός πήγαινα εκεί τα παιδιά μου.
Διαλέγω την έξοδο προς το Ζάππειο, επιθυμώντας να περπατήσω για πολλοστή φορά στον υπέροχο διάδρομο με τις ανθισμένες ακόμη τζακαράντες που «...παίζοντας καστανιέτες και χορεύοντας ρίχναν γύρω στα πόδια τους ένα μενεξεδένιο χιόνι». Διασχίζοντας κάθετα την Αμαλίας, μπαίνω στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, έναν πεζόδρομο που σου δημιουργεί την αίσθηση ότι εισέρχεσαι σ’ ένα θεατρικό σκηνικό, ενώ ταυτόχρονα συνειδητοποιείς ότι η Αθήνα είναι μία πόλη ζωντανή που κατοικείται επί αιώνες. Αθάνατα μνημεία των αρχαίων χρόνων, με κορυφαίο τον Παρθενώνα, συνυπάρχουν αρμονικά με μερικά αριστουργήματα των νεωτέρων, συνθέτοντας μια μικρή πολυτελή συνοικία. Στη μέση, άνθρωποι κάθε ηλικίας και εθνικότητας σχηματίζουν ένα «ρυάκι» που δίνει στον δρόμο ήχους και ζωντάνια. Συχνά σταματώ για να χαζέψω διάφορους street performers ή να απολαύσω τους πλανόδιους μουσικούς.
Όσες φορές κι αν αντικρίζω τον Παρθενώνα αισθάνομαι ότι το μνημείο μού επιβάλλεται, υποχρεώνοντάς με να κοντοσταθώ για να το θαυμάσω, να το φωτογραφίσω, ιδιαίτερα το σούρουπο, με τον υπέροχο φωτισμό της Ελευθερίας Ντεκώ να τονίζει τη μοναδικότητά του. Η Διονυσίου Αρεοπαγίτου είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη μουσική, λόγω των εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Αθηνών. Μία παράσταση/συναυλία στο Ηρώδειο, ένα βράδυ καλοκαιριού, αποτελεί μοναδική εμπειρία και κάθε Αθηναίος που σέβεται τον εαυτό του οφείλει να του την προσφέρει.
Η διαδρομή προς τα Αναφιώτικα και την Πλάκα
Γυρνώντας προς τα πίσω και στρίβοντας στην οδό Θρασύλλου (στη συνέχεια γίνεται Στράβωνος), ανηφορίζω προς τα Αναφιώτικα, που αναρριχώνται ως κοπάδιο λευκών αμνάδων επί του κρημνού της Ακροπόλεως. Αριστερά, το γραφικό εκκλησάκι του Αγ. Γεωργίου του Βράχου. Μπροστά του, η αναμνηστική πλακέτα αφιερωμένη στον ήρωα Κουκίδη, ενώ στο πίσω μέρος το δρομάκι με τα πλατύσκαλα οδηγεί σ’ ένα ξέφωτο με την Αθήνα πιάτο στα πόδια και τη σημαία της Ακρόπολης να κυματίζει από πάνω. Όποτε έχω βρεθεί εκεί Κυριακή απόγευμα, συγκινούμαι, ακούγοντας τον Εθνικό Ύμνο από την μπάντα που παραβρίσκεται στην τελετή υποστολής της σημαίας.
Τα πεζούλια είναι συνήθως γεμάτα νεαρόκοσμο που σκαρφαλώνει εκεί για να ρομαντζάρει, θαυμάζοντας τη θέα της πόλης, που όταν βάφεται με τα χρώματα του δειλινού φαίνεται ιδιαίτερα σαγηνευτική. Κατεβαίνοντας τα απότομα σκαλάκια μπαίνω στην καρδιά της λιλιπούτειας γειτονιάς, το «νησί χωρίς θάλασσα». Τα δαιδαλώδη στενά δρομάκια, τα ασβεστωμένα σπιτάκια με τα χρωματιστά πορτοπαράθυρα, τα ανθισμένα λουλούδια, οι γάτες που κυκλοφορούν παντού, οι μυρωδιές από τις κουζίνες, με μεταφέρουν σ’ ένα αιγιοπελαγίτικο νησί, μιας άλλης εποχής.
Κατηφορίζοντας, βρίσκομαι στην υπέροχη Πλάκα, που αποτελεί ένα διατηρητέο παλίμψηστο και περίληψη ολόκληρης της αθηναϊκής ιστορίας. Περιπλανώμενη στα σοκάκια με τα μαγαζάκια, τις ταβέρνες στις ανηφοριές, τα καφέ σκαρφαλωμένα σε σκαλάκια, ελληνική μουσική να ακούγεται παντού, αισθάνομαι σαν τουρίστας μέσα στην πόλη. Ελεύθερο τραπεζάκι στο πανέμορφο Γιασεμί, που ιδιαίτερα μετά το «Αν» του Παπακαλιάτη έγινε hot spot, είναι συνήθως ευσεβής πόθος. Γοητεύομαι από το ατμοσφαιρικό εσωτερικό του Kαφέ Μελίνα και μία λύρα που διακοσμεί τα παράθυρα ενός καφέ/εστιατορίου τράβηξε την προσοχή μου, βάζοντας, έκτοτε, τη Lyra στις αγαπημένες μου επιλογές.
Στη Ρωμαϊκή Αγορά θαυμάζω ένα από τα τελειότερα μνημεία της αρχαιότητας, το Ωρολόγιον του Κυρρήστου, ψάχνοντας ταυτόχρονα τον καταπληκτικό τζαζίστα που συνήθως παίζει σαξόφωνο μπροστά από το κτίριο της Εφορείας Αρχαιοτήτων. Μέσα δε από τις κολώνες της Πύλης της Αρχέτιδας Αθηνάς, ο λόφος των Νυμφών με το Αστεροσκοπείο με καλεί για φωτογράφιση.
Καλοκαίρι στην Αθήνα, ειδικά κάτι νύχτες με φεγγάρι μες στα θερινά τα σινεμά, δεν νοείται. Λέγεται ότι φέτος θα λειτουργήσει πάλι στην Πλάκα το αγαπημένο Cine Paris, με τη συναρπαστική θέα προς την Ακρόπολη να ανταγωνίζεται την ταινία.
Μέσω της Κυδαθηναίων βγαίνω στη Φιλελλήνων, όπου ο κρυφός κήπος της πλατείας Ραλλούς Μάνου με την επιβλητική Ρώσικη Εκκλησία, το μνημείο του Αγνώστου Καλλιτέχνη και τα τραπεζάκια του φινετσάτου By the Glass δημιουργούν με το φως το κεριών μία ρομαντική ατμόσφαιρα, δελεαστικότατη πρόταση για ένα ποτήρι κρασί.
Πριν αρχίσω να ανηφορίζω τη Βασιλίσσης Σοφίας με τα υπέροχα, εναπομείναντα νεοκλασικά, απαραίτητη στάση στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη. Σαν να είναι η πρώτη φορά που βλέπω Εύζωνες, χώνομαι ανάμεσα στους τουρίστες για να βγάλω φωτογραφίες. Το θέαμα της αλλαγής φρουράς με τις σκιές των Ευζώνων να διαγράφονται στο Μνημείο είναι άκρως εντυπωσιακό. Όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
8°
