Βίλα Λεβίδη: Η ιστορία του «πύργου με τα 70 δωμάτια»

Πολύ μελάνι έχει χυθεί για τη βίλα Λεβίδη, ή αλλιώς «τον πύργο με τα 70 δωμάτια». Πρόκειται για ένα επιβλητικό οίκημα στον καταπράσινο, πευκόφυτο λόφο της Παλλήνης, με πολλούς μύθους αλλά και πολλές αληθινές ιστορίες να συνοδεύουν τη φήμη του. Ένα εντυπωσιακό κτίσμα που, από τα πλέον κοσμικά πάρτι της Αθήνας του ’50 και του ’60 και τη χρυσή εποχή της Finos Films, έχει περιέλθει στον απόλυτο μαρασμό. Το μόνο που προσφέρει πια είναι καταφύγιο σε παρέες νέων που επιθυμούν να απολαύσουν την ωραία θέα μακριά από τον θόρυβο της πόλης. 

Γύρω από τη βίλα Λεβίδη έχουν αναπτυχθεί διάφορες θεωρίες, αστικοί μύθοι και συνωμοσιολογίες. Από τη μεταβίβαση του ακινήτου στην οικογένεια Λεβίδη μέχρι την αιφνίδια καταστροφή του που ακόμα παραμένει ανεξιχνίαστη, τις σατανιστικές τελετές και τους βασανισμούς αντιστασιακών, όλες οι ιστορίες έχουν κοινό παρονομαστή το μυστήριο.

Η βίλα, από την οποία πλέον έχει παραμείνει μόνο ο σκελετός, χτίστηκε το μακρινό 1935. Βρίσκεται σε ένα τεράστιο κτήμα 80 στρεμμάτων, ενώ την αρχιτεκτονική υπογραφή του έργου φέρει ο διάσημος αρχιτέκτονας Κωνσταντίνος Σακελλάριος. Το έμβλημα της βίλας Λεβίδη είναι ο πύργος που βρίσκεται πριν εισέλθεις σε αυτή, που μάλιστα προϋπήρχε του σπιτιού στον λόφο.

Θεωρείται από τα «θαύματα της εποχής». Ένα σπίτι ανεκτίμητης αρχιτεκτονικής αξίας, που κοσμούσε την περιοχή και συχνά γινόταν αντικείμενο θαυμασμού αλλά και διακαής πόθος πολλών σκηνοθετών του κινηματογράφου. Διέθετε 70 δωμάτια, τα ταβάνια είχαν επένδυση από άχυρο, ενώ παντού είχε χρησιμοποιηθεί πεντελικό μάρμαρο. Λεπτομέρεια που έκανε μεγάλη εντύπωση στους επισκέπτες ήταν το επιβλητικό και ασυνήθιστα μεγάλο «σπιτάκι» του σκύλου.

Η μεταβίβαση στον Λεβίδη και το πρώτο μυστήριο

Ένα χρόνο μετά τη κατασκευή του εντυπωσιακού κτιρίου, για λόγους που δεν έχουν γίνει γνωστοί και υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες, ο τέως βασιλιάς Παύλος το μεταβιβάζει στον αυλάρχη του στα ανάκτορα Τατοΐου, Δημήτρη Λεβίδη. Εκείνος εγκαθίσταται εκεί μαζί με την οικογένειά του μέχρι το 1963 όπου και πεθαίνει.

Ο θάνατος του Λεβίδη είχε σοβαρό αντίκτυπο στην οικογένεια και κατά συνέπεια στη βίλα, η οποία είχε μετατραπεί σε οικονομική πληγή. Μάλιστα υπάρχουν φήμες που θέλουν τη σύζυγο Λεβίδη, Τούλα Μπότση, πρώην Σταρ Ελλάς, να έχει χάσει στα χαρτιά το σπίτι ή μέρος αυτού. Υπό αυτές τις συνθήκες οικονομικής πίεσης, η Τούλα Μπότση αποφασίζει να εκμεταλλευτεί την απαράμιλλη ομορφιά του σπιτιού και ξεκινά να μισθώνει τον χώρο σε εταιρείες παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών ως στούντιο γυρισμάτων, προκειμένου να καλυφθούν τα βασικά έξοδα της οικογενείας.

Οι ταινίες της Finos Films

Κάπως έτσι ξεκινά η σύνδεση της βίλας Λεβίδη με τη χρυσή περίοδο του ελληνικού κινηματογράφου και κάποιες από τις σπουδαιότερες ταινίες της Finos Films. Οι επιβλητικές καμάρες της εισόδου είναι αρκετά χαρακτηριστική εικόνα από ταινίες που όλοι έχουμε δει, όπως «Το λεβεντόπαιδο», «Δικτάτωρ καλεί Θανάση», «Μια Ιταλίδα από την Κυψέλη». Η «Αρχόντισσα και ο αλήτης», το 1968, ήταν όμως αυτή που ξεχώρισε. Είχε τεράστια εισπρακτική επιτυχία και η βίλα προβλήθηκε όσο ποτέ, εντυπωσιάζοντας τους θεατές.

Η καταστροφή, η μεταπώληση και ένα ακόμη μυστήριο

Το 1990 η Τούλα Μπότση πεθαίνει και ο γιος της, που είναι ο μοναδικός κληρονόμος, αποφασίζει να πουλήσει τη βίλα. Σχεδόν ένα χρόνο αργότερα πωλείται σε έλληνες επιχειρηματίες των οποίων η ταυτότητα δεν έχει γίνει γνωστή. Ανήμερα της υπογραφής των συμβολαίων της μεταβίβασης συμβαίνει κάτι αναπάντεχο. Για λόγους που δεν εξιχνιάστηκαν και με δράστες που δεν έφτασαν ενώπιον του δικαστή, η βίλα Λεβίδη καταστρέφεται ολοσχερώς.

Οι βανδαλισμοί δεν άφησαν σχεδόν τίποτα όρθιο, ενώ από έρευνες που έγιναν διαπιστώθηκε ότι το σπίτι κάηκε μέχρι που μέρη του κατέρρευσαν εντελώς. Έκτοτε πολλοί πήγαιναν εκεί για να βρουν κρυμμένους θησαυρούς, έσπαγαν και έσκαβαν τους τοίχους, ξήλωναν μέχρι και καλώδια για να τα πουλήσουν. Το μόνο που μπορεί να δει κανείς σήμερα είναι ο ξεχαρβαλωμένος σκελετός του οικοδομήματος, μπάζα, τρύπιοι τοίχοι και πολλά σκουπίδια από τους κατά καιρούς περιπλανώμενους που επισκέπτονται το σημείο για να απολαύσουν τη θέα.

Το 2007, η βίλα πέρασε στα χέρια κύπριων επιχειρηματιών, η περιοχή όμως χαρακτηρίστηκε «δασική» και οι νέοι ιδιοκτήτες δεν μπορούν να την αξιοποιήσουν. Φήμες θέλουν απογόνους της βασιλικής οικογένειας να έχουν πάρει και πάλι τη βίλα στην κατοχή τους, χωρίς όμως κάτι τέτοιο να επιβεβαιώνεται. 

Όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως, η βίλα είναι σχεδόν σε όλες τις φάσεις τις ιστορίας της καλυμμένη με ένα πέπλο μυστηρίου. Αυτό το πέπλο βαραίνει ακόμα περισσότερο τους τοίχους της, μετά τις αναφορές για κάποια τραγικά συμβάντα που έχουν λάβει χώρα εκεί.

Από τα βασανιστήρια των αντιστασιακών στις σατανιστικές τελετές

Για τη βίλα Λεβίδη υπάρχουν πολλοί μύθοι που ο καθένας μπορεί να ακούσει και να διαβάσει στο διαδίκτυο. Το γεγονός ότι πλέον είναι ελεύθερα προσβάσιμη για όποιον επιθυμεί να την επισκεφθεί, γιγαντώνει όλες τις ιστορίες που μπορεί να έχουν κατασκευαστεί αλλά κι αυτές ακόμα που μπορεί και να ισχύουν.

Μία από τις ιστορίες, η οποία φυσικά παραμένει ανεπιβεβαίωτη, θέλει το σπίτι να έχει χρησιμοποιηθεί κατά την κατοχή για βασανισμούς. Την περίοδο της κατεχόμενη Αθήνας λέγεται ότι Γερμανοί συνέλαβαν 150 αντιστασιακούς και μαζί με άλλους 50 ήδη φυλακισμένους ανέβηκαν στον λόφο. Τα βασανιστήρια που ακολούθησαν ήταν φρικτά και σκόρπισαν τον θάνατο στους άτυχους συλληφθέντες. Οι τραγικές αναφορές κάνουν λόγο για απάνθρωπες τακτικές βασανιστηρίων και διαμελισμούς σωμάτων. Μία από αυτές θέλει τους Γερμανούς να έδεναν το ένα πόδι των κρατουμένων σε ένα δέντρο και το άλλο σε μία μηχανή, η οποία απομακρύνονταν μέχρι να επέλθει ο φρικαλέος διαμελισμός του σώματος. Μάλιστα, υπήρχαν πληροφορίες ότι τα άψυχα σώματα των βασανισμένων αντιστασιακών θάφτηκαν στην ανατολική πλευρά του λόφου, χωρίς όμως ποτέ να έχει βρεθεί κάποια απόδειξη.

Παραπάνω από μισό αιώνα αργότερα, αναπτύχθηκε μία ακόμη θεωρία. Το γεγονός ότι η βίλα είχε καταστραφεί και κανείς δεν εκδήλωνε ενδιαφέρον για τη συντήρησή της έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς ανθρώπους να τη χρησιμοποιούν ως νυχτερινό καταφύγιο. Φημολογείται ότι ανάμεσα σε αυτούς ήταν και ομάδες σατανιστών που χρησιμοποιούσαν τον χώρο για τις τελετές τους. Μάλιστα πολλά ευρήματα στους τοίχους φανερώνουν τη σύνδεση της βίλας με σατανιστικές οργανώσεις, χωρίς όμως να υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία. Το γεγονός άλλωστε ότι ο καθένας μπορούσε να βρεθεί στους χώρους αυτούς, λειτουργεί ως αντίβαρο στη συγκεκριμένη θεωρία. Πολλοί πιστεύουν ότι τα σύμβολα και οι αναφορές στον σατανά που υπάρχουν κυρίως στους τοίχους μπορεί να είναι και ένα είδος «αστείου». 

Η καλλιτεχνική έκφραση μέσα από το γκράφιτι 

Ίσως το μόνο που έχει μείνει σε ολόκληρο το οίκημα και προσδίδει καλλιτεχνική αξία στον χώρο, να είναι τα πολλά και κάποια από αυτά ιδιαιτέρως εντυπωσιακά γκράφιτι. Το εγκαταλελειμμένο κτίριο έχει χρησιμοποιηθεί ως καμβάς για πολλούς ταλαντούχους καλλιτέχνες. Κάνοντας μια περιπλάνηση στους χώρους και ό,τι έχει απομείνει από τα δωμάτια, ξεπροβάλλουν έργα τέχνης σπάνιας ομορφιάς που γεμίζουν τη βίλα με μια ευχάριστη νότα και πασχίζουν να κρύψουν τις εικόνες απόλυτης λεηλασίας στις οποίες έχει περιέλθει ένα πάλαι ποτέ αρχιτεκτονικό «θαύμα».