Οδός Ασκληπιού, η μπαρόβια

Σπρώχνω τη  γυάλινη πόρτα και μετά, ακόμα μία. Έχουν σημασία οι δύο πόρτες. Λειτουργούν σαν πύλη. Μία δεν αρκεί για να περάσεις στην απροσδόκητη πραγματικότητα αυτού του –εντελώς– κινηματογραφικού bar. Περπατάω με μικρά βήματα στο Santarosa ακολουθώντας με το βλέμμα την μπάρα. Τσεκάρω μικρές παρέες, ζευγάρια, ανθρώπους που πίνουν μόνοι το ποτό τους. Χωρίς κινητό. Στα αληθινά bar, καμία οθόνη προστασίας δεν είναι αναγκαία. Θα μιλήσεις με τον άγνωστο διπλανό σου, θα κλείσεις το μάτι στην κοπέλα που κάθεται στο απέναντι σκαμπό, θα πιεις ακόμα ένα ποτό με κλειστά τα μάτια απολαμβάνοντας απλώς τη μουσική. Δεν θα κρατηθείς, δεν θα ντραπείς. Όλα συμβαίνουν γύρω σου και συμβαίνουν τώρα, στη μαγική νύχτα της Ασκληπιού.

Τη μέρα η Ασκληπιού είναι ένας πολύβουος δρόμος γεμάτος εκδοτικούς οίκους, βιβλιοπωλεία, μαγαζιά ηλεκτρολογικών/υδραυλικών υπηρεσιών και ραφτάδικα με ονόματα που σε στέλνουν αλλού (για όποιον ενδιαφέρεται η «Θαυμαστή Μπαλωματού» βρίσκεται στο νούμερο 41). Τη νύχτα, όμως, όλα αλλάζουν. Τα φώτα χαμηλώνουν, οι μουσικές δυναμώνουν (πρόκειται για οικιστική περιοχή, οπότε η ένταση πρέπει να αφήνει τους γείτονες… ασυγκίνητους) και οι παρέες μαζεύονται έξω από τα bar, στα πεζοδρόμια.

Η Ασκληπιού εδώ και ένα χρόνο περίπου ζει τη δική της νυχτόβια άνθηση. Δίπλα στα παλιά bar, άνοιξαν –σχεδόν ταυτόχρονα– και τα καινούργια. Αν προσθέσουμε και τα μπαράκια –σταθερές αξίες των τριγύρω στενών (ο Ιπποπόταμος, για παράδειγμα, γράφει ιστορία στη Δελφών από το 1978)– φτάνουμε στο ευχάριστο συμπέρασμα ότι στην περιοχή έχει στηθεί μια καινούργια πιάτσα, αφορμή για ακόμα μερικά θρυλικά νυχτοπερπατήματα. Καθένα από αυτά έχει τη δική του ταυτότητα, κανένα όμως δεν απομακρύνεται από τη γενικότερη καλλιτεχνική αισθητική και λαμπρή μουσική παιδεία που έχει αφήσει το στίγμα της στην περιοχή. Ευτυχώς, και για το καλό όλων μας, οι μουσικές της Ασκληπιού παραμένουν σαγηνευτικές, ο κόσμος (ας μου επιτραπεί η έκφραση) «μποέμ» και το τζιν τόνικ στα €6.

To Santaroza (Ασκληπιού 69, 2155101784) άνοιξε ακριβώς πριν ένα χρόνο και είναι το ωραιότερο bar που έχω μπει ποτέ, αθηναϊκό και μη. Σκοτεινό, ατμοσφαιρικό, υπέροχο, παίζει από spiritual jazz μέχρι κινηματογραφικά soundtracks, ενώ κάθε Τετάρτη και Κυριακή η μουσική ακούγεται από βινύλια. Το ποτό σου δεν συνοδεύουν ξηροί καρποί ή πατατάκια, αλλά μικρά πιατάκια με αλλαντικά από τον Αραπιάν (!). Ανοίγει από τις 18.00, δεν σερβίρει όμως καφέ… σέβεται την ιδιότητά του ως καθαρόαιμο bar. Η καλύτερη ώρα να πας, σύμφωνα με τον Αλέκο (Αλεξιάδη, έναν από τους ιδιοκτήτες), είναι νωρίς, κάπου μεταξύ 18.00 και 20.00, ένα απόγευμα Κυριακής ή Δευτέρας. «Μέχρι τις 20.00» λέει ο Αλέκος «έχει γεμίσει όλη η μπάρα (σ.σ. φτάνει τα 14 μέτρα και είναι από τις μεγαλύτερες της Αθήνας, αν όχι η μεγαλύτερη). Το δεύτερο κύμα σκάει κατά τη 01.00. Κλείνουμε 03.30 τις καθημερινές και 04.30 Παρασκευή και Σάββατο.

Η μουσική όμως, ανεξαρτήτως ώρας, παίζει πάντα στην ένταση εκείνη που σου επιτρέπει να μιλήσεις με τον διπλανό σου, να φλερτάρεις, να κάνεις όλα αυτά που θέλεις να γίνονται στα bar. Για αυτά θα έρθεις εδώ, όχι για το super cocktail. Όχι ότι δεν υπάρχει κι αυτό… Στο Santaroza όλα είναι μελετημένα. Όμως, όσο αποστειρωμένη κι αν είναι η μπάρα από μέσα, απ’ έξω θέλω το ακριβώς αντίθετο. Θεωρώ ότι συνεχίζουμε την παράδοση, αυτή την κουλτούρα του bar που δεν τη βρίσκεις εύκολα και σίγουρα δεν τη βρίσκεις σε τραπεζάκια στον πεζόδρομο… Ένα bar οφείλει να είναι μια ετεροτοπία, ένας άλλος χώρος».

Τα πρώτα bar που άνοιξαν στην Ασκληπιού ήταν οι Κόκκοι Café (Ασκληπιού 36, 2103641981) και το χαρούμενο Τρα-λα-λά (Ασκληπιού 45, 2103628066), κάπου στη μέση της δεκαετίας του 2000. Το 2006 ήρθε το Υποβρύχιο (Ασκληπιού 53), που, αν και όχι καθαρόαιμο bar, κέρδισε τους δικούς του πιστούς με την καλή ρακή και τα ωραία μεζεδάκια του. Το 2007 προστέθηκε στην παρέα το Blue Fox (Ασκληπιού 91, 6942487225) με χορευτικές μουσικές από τις δεκαετίες του ’40 και του ’50 (swing, boogie woogie, jive) να μας κρατάνε σε τρελούς χορούς μέχρι το πρωί. Το 2010 άνοιξε ο Ρινόκερως (Ασκληπιού 22, 2103389877) και από εκείνη τη στιγμή η Ασκληπιού άρχισε να βαδίζει απρόσκοπτα το μονοπάτι των bar.

Ο Ρινόκερως ανοίγει στις 20.00 (Σάββατο στις 21.00), έχει κάθε μέρα dj (παρεμπιπτόντως τις Πέμπτες παίζει ο Παντελής Ροδοστόγλου) και σερβίρει straight ποτά στα €6, μπίρα και κρασί από €4, cocktail από €7. Ο Βασίλης Δουβίτσας, ο ιδιοκτήτης του Ρινόκερου από το 2012, υπήρξε μεταφραστής και δημοσιογράφος σε μουσικά περιοδικά. Γι’ αυτό ο Ρινόκερως είναι το bar που θα έρθεις να ακούσεις μουσική. Από εναλλακτικό ροκ μέχρι ανεξάρτητα καινούργια πράγματα. Κυρίως καινούργια πράγματα. Στ’ αλήθεια δεν έρχεσαι μόνο για να ακούσεις, αλλά και για να μάθεις ό,τι μουσικά αξιόλογο κυκλοφορεί εκεί έξω. «Η Ασκληπιού», μου ψιθυρίζει ο Βασίλης ενώ γεμίζει ένα ποτήρι με μπίρα, «είναι ένα σύνορο. Στο λέω αυτό ως άνθρωπος που έχει μείνει στα Εξάρχεια, έχει μείνει και στο Κολωνάκι, και όχι ως επιχειρηματίας: οι άνθρωποι από τις δύο αυτές γειτονιές δεν συναντιούνται εδώ. Η Ασκληπιού είναι ένας δρόμος που έχει τον δικό του χαρακτήρα και το δικό του κοινό». Στα τέλη του 2018, αρχές του 2019, ανοίγουν στην Ασκληπιού μια φουρνιά από καινούργια bar. Ανάμεσά τους και η Φάλαινα, που με τη νέον ταμπέλα της ρίχνει απροσδόκητο ροζ φως στο νούμερο 39 της Ασκληπιού.

Ένας από τους επιχειρηματίες του δρόμου λέει: «Υπάρχει ένα μεγάλο debate για το αν η Ασκληπιού είναι Εξάρχεια ή Κολωνάκι. Δεν είναι τίποτα από τα δύο. Είναι Νεάπολη. Είναι ένας δρόμος που είχε πάντα bar (για παράδειγμα, το Παράφωνο ήταν ένα σημαντικό jazz bar ψηλά προς την Αλεξάνδρας), ποτέ πριν όμως σε τέτοια πύκνωση. Δεν μου αρέσει ο όρος “πιάτσα”. Φοβάμαι ότι ένας τέτοιος ορισμός θα αλλοιώσει τον χαρακτήρα της περιοχής».

Από την άλλη, ο Αλέκος από το Santaroza αναφέρει: «Δεν πιστεύω ότι ο χαρακτήρας της περιοχής μπορεί να αλλάξει. Έχει κουλτούρα αυτός ο δρόμος, ίσως για αυτό έχει ανέβει όλος ο κόσμος τώρα προς τα πάνω, στην Καλλιδρομίου και στην Ασκληπιού. Η παλιά εξαρχειώτικη βόλτα ξεκινούσε από την πλατεία. Ανεβαίναμε τη Βαλτετσίου, στρίβαμε δεξιά στη Μαυρομιχάλη, φτάναμε στο Κazu και μετά πίναμε ένα ποτό στο Τρα-λα-λά της Ασκληπιού. Η Ασκληπιού ήταν ανέκαθεν ένας άλλος δρόμος. Δεν είναι pure Εξάρχεια, ούτε Κολωνάκι, είναι ένα ανεξάρτητο κρατίδιο: η Νεάπολη. Έχει τα (πολιτισμικά κυρίως) καλά των Εξαρχείων, τους διανοούμενους που πάντα σύχναζαν στην περιοχή, τους καλλιτέχνες, τους ηθοποιούς, τους χορευτές…».

Πράγματι. Από αυτή την άποψη, η Ασκληπιού είναι τα νέα Εξάρχεια. Ένας δρόμος που θα πιεις, θα χορέψεις, θα φλερτάρεις, θα ακούσεις ωραίες μουσικές, θα συζητήσεις με πάθος για το οτιδήποτε, κι όταν βαρεθείς, θα συνεχίσεις στο επόμενο υπέροχο bar. Με το κινητό σου παρατημένο εκεί που πρέπει: σπίτι.