Γιατί ήθελα να φύγω από το χωριό μου. Γιατί ήθελα να μπω στην Καλών Τεχνών. Γιατί γύρευα περιπέτειες. Ήρθα το ’89.
Το πρώτο σου διαμέρισμα στην Αθήνα;
Μικρό δυάρι στο Γαλάτσι που το μοιραζόμουν με τη θεία μου. Οι γείτονες ήταν καχύποπτοι κι εγώ σνομπαρία.
Πού ζεις τώρα;
Ξέμεινα στο Γαλάτσι. Σε ένα άλλο δυάρι. Σε μια μικρή πολυκατοικία με νεαρά άλλα καλοσυνάτα ζευγάρια, ένα φοιτητή και ένα δωρικό λαϊκό τραγουδιστή. Με βόλευε εκεί γιατί ήμουν και κοντά στο κέντρο και κοντά στις διαφημιστικές εταιρίες που ήταν όλες προς βόρεια προάστια – και από την άλλη είναι και αυτό το καραφλό και λεηλατημένο βουνό, γμτ μου. Ένα ταπεινό μεγαλείο.
Ανάλογα τι αναζητήσεις έχεις και πόσο διαθέσιμος είσαι. Πάντα οι πόλεις είναι καταφύγιο διαφόρων κουλτούρων και υποκουλτούρων. Αν κάτι από αυτές τις ομάδες σε ενοχλεί, φεύγεις.
Πού αλλού θα ήθελες να ζήσεις στην Ελλάδα;
Κάπου κοντά σε θάλασσα ή σε ένα ποτάμι ή χωμένος μέσα σε ένα δάσος.
Τα 3 πράγματα που σου αρέσουν περισσότερο στην πόλη;
Τα ποτάμια της... θα ήταν πολύ ωραία.
Σε έχουν συλλάβει ποτέ στην Αθήνα; (πού; πώς;)
Κάπου το ’90. Εξάρχεια, ταυτότητα σωματικός έλεγχος και «τι γυρεύεις εδώ...»
Η πιο τρελή αθηναϊκή ιστορία που έχεις ακούσει / ζήσει...
Ιστορίες πολλές και ωραίες, αλλά μια πρόσφατη την έζησα πρόσφατα. Είμαι λοιπόν στο Boiler το τελευταίο Σάββατο του Απριλίου και το μαγαζί είναι γεμάτο και ο κόσμος χορεύει. Νωρίς νωρίς, πρωινές ώρες βλέπω μια μικρή παρέα, δυo τρία τσιγγανάκια όμορφα περιποιημένα, που δεν ξέρουν τι ακούν αλλά χορεύουν. Είναι μεταξύ 20-25 και χορεύουν με την καρδιά τους και περνούν ωραία μεταξύ τους. Τα κοιτάω, με κοιτούν, και χαίρομαι που είναι χαρούμενα. Μετά από λίγο στο τσακίρ κέφι έρχεται ο ένας στο μπουθ βγάζει από την τσέπη ένα 10ευρω και το αφήνει στη σιντιέρα και φεύγει. Κατεβαίνω από το μπουθ και με το ζόρι τα πήρε πίσω. Μετά από λίγο πάλι τα ίδια. Μετά μου άφηναν κέρματα. Βέβαια δεν πήρα τίποτα, αλλά αυτές είναι μπίζνες λέω. Θα πάρω ζβάρνα τους καταυλισμούς και θα χεστώ στο τάλιρο!
Ποιο είναι το καλύτερο μέρος για να απομονώνεσαι στην Αθήνα;
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα έκανες αν ήσουν δήμαρχος για μια μέρα;
Θα αξιοποιούσα τα εγκαταλελειμμένα κτίρια και ακίνητα για ευπαθείς ομάδες. Α! Και ένα τεράστιο δημόσιο πάρκινγκ.
Ο μεγαλύτερος αθηναϊκός φόβος σου;
Τα ποντίκια.
Σε ποιες πόλεις του εξωτερικού έχεις ζήσει; Ένα μειονέκτημα και ένα πλεονέκτημά τους σε σχέση με την Αθήνα;
Λονδίνο δεκαετία ’90 για σπουδές.Τίμια πράγματα. Kρατική πρόνοια. Αλλά απ’ ό,τι ακούω τελευταία τα πράγματα έχουν αλλάξει...
Ο αγαπημένος σου αθηναϊκός ήχος/θόρυβος;
Ο ανεμιστήρας σε ένα πύρινο Καλοκαιρινό Μεσημέρι.
Το αθηναϊκό πάρτι που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;
Πολλά και θα έρθουν και άλλα, φαντάζομαι...
Πού μέθυσες για πρώτη φορά στην Αθήνα;
Εξάρχεια. Στο «Άλλοθι». Πάνω από τον Κάβουρα.
Ο αγαπημένος σου περίπατος στην Αθήνα;
Ένας περίπατος είναι πάντα ωραίος όταν έχεις διάθεση. Και αν δεν έχεις, κάθεσαι σε ένα παγκάκι ή σε μια στάση λεωφορείου και επιτρέπεις τα μαύρα σου και τα μπλε σου να σε διαπεράσουν και εξαφανίζεσαι μέσα στην κίνηση, και όλα μέλι γάλα μετά.
Αν η Αθήνα ήταν ένα πρόσωπο, ποιο θα ήταν;
Έχει πολλά πρόσωπα. Έχω γνωρίσει πολλά και καλά, θα ήθελα να γνωρίσω και άλλα... αλλά δεν γνωρίζω ποιο είναι το πλάνο. Όποιο και αν είναι, είναι καλοδεχούμενο.
Ο DJ Quentin παίζει σε αθηναϊκά κλαμπ (Jokers, Dude, Bartesera, Kinono, Boiler, Mosaiko, Σπίτι, Εφημερίδα ΑΤΗ) και πού και πού, αν κάτσει, εργάζεται ως γραφίστας.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
12°
