Ένας σκύλος και δύο γάτες στο ίδιο σπίτι: Ο Παντελής Καψής γράφει για τη σχέση του με τα κατοικίδια και την έλευση της Μαμζέλ στην καθημερινότητά του.
Αν οι άνθρωποι χωρίζονται σε εκείνους που αγαπούν τα σκυλιά και σε όσους προτιμούν τα γατιά, προσωπικά, χωρίς αμφιβολία, ανήκω στη πρώτη κατηγορία. Κι αυτό παρότι για πολλά χρόνια συζώ με δύο γατιά, τον Τζιμπρίλ και τη Φρίντα. Ο Τζιμπρίλ ήρθε σπίτι μας όταν ήταν όσο η παλάμη του χεριού μου. Έχει εξελιχθεί σε έναν γάταρο, ο οποίος μέσα στην ημέρα περνά κρίσεις τρυφερότητας και απαιτεί να τον χαϊδέψουμε. Τις υπόλοιπες ώρες είναι στον κόσμο του. Η Φρίντα, πάλι, είναι ένα ταλαιπωρημένο γατί, ήρθε σπίτι μας όταν ήταν δύο ετών. Πιστεύαμε ότι θα έκαναν παρέα αλλά μάλλον δεν αντέχουν η μία τον άλλο. Λέω ότι είναι και λίγο αυτιστική, μόλις μπει τρίτος στο σπίτι κρύβεται και βγαίνει μόνο αφού φύγει. Δεν την έχει δει ποτέ φίλος μας.
Ας είναι. Όσο κι αν αγαπάω τα δύο γατιά, τον τελευταίο καιρό μού είχε γίνει έμμονη ιδέα να πάρω έναν σκύλο. Μεγάλωσα με σκυλιά. Τα περισσότερα ήταν αδέσποτα που μάζευα από τον δρόμο. Οι γονείς μου με άφηναν να τα έχω στον κήπο, αλλά όχι μέσα στο σπίτι. Έτσι, ήταν ελεύθερα και συνήθως έπειτα από κάποιους μήνες χάνονταν. Εξαίρεση ήταν ο Ρόμπιν, που έγινε ο παιδικός μου σύντροφος. Του είχα δώσει αυτό το όνομα επειδή διάβαζα τότε τον Ρομπέν των Δασών. Ήταν ένα απίστευτο μπάσταρδο λυκοσκυλάκι που με ακολουθούσε παντού. Με πήγαινε στο σχολείο και με ακολουθούσε στις βόλτες με το ποδήλατο. Τις Κυριακές που φεύγαμε με το αυτοκίνητο, μας ακολουθούσε ως τη λεωφόρο 1,5 χιλιόμετρο μακριά. Μια μέρα γύρισα σπίτι και ανακάλυψα ότι η θεία μου τον είχε δώσει σε κάτι εργάτες σε μια διπλανή οικοδομή. Στεναχωρήθηκα πολύ και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί το έκανε. Όμως ο Ρόμπιν ύστερα από τρεις ημέρες γύρισε μόνος του. Θεώρησα ότι είχε περάσει το απόλυτο τεστ φιλίας, ήμουν εξαιρετικά υπερήφανος γι’ αυτόν. Τελικά όμως κι αυτός μια μέρα χάθηκε. Είχε ακολουθήσει τα ξαδέλφια μου σε μια βόλτα με το ποδήλατο και δεν ξαναγύρισε. Πότε δεν μάθαμε αν ήταν η ώρα του, αν τον πάτησε αυτοκίνητο ή αν κάποιος του είχε ρίξει φόλα. Γιατί κι αυτό ήταν πολύ συνηθισμένο.
Το επόμενο σκυλί που είχα, στα τελευταία χρόνια του σχολείου, ήταν μια όμορφη κοκερίνα, η Μπόνι. Την ονόμασα έτσι από το φιλμ Μπόνι και Κλάιντ. Με την Μπόνι είχαμε γίνει αυτοκόλλητοι. Το καλύτερό της και το καλύτερό μου ήταν να χώνεται στην αγκαλιά μου και να τη χαϊδεύω. Μια φορά τής είχαμε βρει γαμπρό κι αυτή τον γάβγιζε κι έτρεχε σ’ εμένα. Ήταν έρωτας. Όπως όλα τα κόκερ, ήταν πεισματάρα και δύσκολη, ιδίως με τα μικρά παιδιά. Ήθελε σωστό χειρισμό, αλλιώς σου έπαιρνε τον αέρα. Είχε γίνει όμως και μέλος της οικογένειας. Ακόμα γελάμε όταν θυμόμαστε ένα βράδυ που γυρίσαμε σπίτι και τη βρήκαμε μαζί με τον μικρότερο αδελφό μου, πλάι πλάι στο κρεβάτι. Είχε μόλις δει τον Εξορκιστή και φοβόταν να κοιμηθεί μόνος. Ήταν επίσης εξαιρετικά λαίμαργη. Όταν έφυγα για το πανεπιστήμιο, έμαθε να το σκάει και να πηγαίνει σε διπλανή ταβέρνα. Όλοι την τάιζαν, κι όταν γύρισα τη βρήκα τετράπαχη. Έφυγε από κοντά μας σε μεγάλη ηλικία.
Ομολογώ ότι η ανάμνηση της σχέσης μου με την Μπόνι έπαιξε μεγάλο ρόλο στη τωρινή μου απόφαση. Δεν ξέρω πόσο μέτρησαν κι άλλοι παράγοντες. Την περίοδο του κόβιντ, για παράδειγμα, πολλοί βρήκαν στα κατοικίδια αντίδοτο στη μοναξιά. Στη δική μου περίπτωση νομίζω ότι μέτρησε περισσότερο η κρίση. Δεκαπέντε χρόνια τώρα ζούμε σε ένα τοξικό περιβάλλον που σε κουράζει ψυχικά. Στο μυαλό μου ανάμνηση της τρυφερότητας της Μπόνι λειτουργούσε ως βάλσαμο. Έπιανα τον εαυτό μου να κοιμάται και να ξυπνά με αυτή την ιδέα. Όπως είπα, μου είχε γίνει εμμονή. Ήταν όμως και κάτι ακόμα. Περνάω μεγάλο διάστημα μόνος σε μονοπάτια, και η ιδέα της συντροφιάς ενός σκύλου μού ήταν εξαιρετικά ελκυστική. Ένα κόκερ μού φαινόταν η τέλεια επιλογή. Μικρό, ώστε να προσαρμοστεί σε διαμέρισμα πολυκατοικίας, αλλά και με αποθέματα ενέργειας για κοινές εξορμήσεις. Ξέρω, κάποιοι θα πουν ότι πρέπει να υιοθετούμε από καταφύγια. Είναι το πολιτικά ορθό. Από την άλλη, εκτρέφουμε σκύλους εδώ και πολλούς αιώνες. Δεν θα σταματήσουμε τώρα. Άλλωστε όλα τα σκυλάκια έχουν ψυχή, όχι;
Κάπως έτσι, πριν από λίγες εβδομάδες, μπήκε στη ζωή μας η Μαμζέλ. Μια γλυκιά κοκερίνα που ήρθε στο σπίτι μας δύο μόλις μηνών. Είναι μια μπάλα ενέργειας που ζει για να τη χαϊδεύουν. Δεν αφήνει περαστικό να μη ζητιανέψει χάδι. Το να την παρακολουθείς να μεγαλώνει είναι απόλαυση. Όλα τής φαίνονται καινούργια, όλα τής προκαλούν περιέργεια, όπως σ’ ένα μικρό παιδί. Ήδη κάνουμε μικρά, δοκιμαστικά τρεξίματα, στα οποία ανταποκρίνεται με ενθουσιασμό. Εννοείται, τρέχει πιο γρήγορα από μένα.
Η Μαμζέλ μόλις ήρθε σπίτι μας ποζάρει για τη φωτογραφία. Πίσω διακρίνεται όλος απορία ο Τζιμπρίλ.
Η απόφαση πάντως να πάρω σκύλο δεν ήταν εύκολη. Ένα θέμα ήταν τα γατιά, πώς θα αντιδρούσαν. Ο Τζιμπρίλ κύριος, ξαφνιάστηκε, αλλά την ανέχεται, επιδεικνύοντας μάλιστα και την ανωτερότητα του παλιού. Η μικρή πηγαίνει συνέχεια επάνω του για να παίξουν, αυτός όμως την αποφεύγει ανεβαίνοντας με ένα άλμα σε κάποιο ψηλό σημείο. Δεν έχει δείξει πάντως κανένα σημάδι επιθετικότητας. Αντιθέτως, η Φρίντα μια φορά που βρέθηκαν κοντά έδειξε άγριες διαθέσεις. Θα δούμε πώς θα πάει η σχέση τους. Το μεγαλύτερο ζήτημα ωστόσο ήταν η κατηγορηματική δήλωση ότι στο σπίτι δεν θα μπει σκύλος, φτάνουν δύο γατιά. Υπολόγισα σωστά στη γοητεία της Μαμζέλ, κι έτσι μέσα σε λίγες μέρες ήμασταν όλο αγκαλιές και φιλιά. Έμεινε ωστόσο το δεύτερο μισό της δήλωσης, ότι, αν θες σκυλί, θα το φροντίζεις μόνος σου. Πράγμα που έχει περιπλέξει την καθημερινότητά μου κι έχει περιορίσει δραστικά τον ύπνο μου – η Μαμζέλ ξυπνά αυστηρά στις 6:30 το πρωί. Μικρή ταλαιπωρία όμως μπροστά στη χαρά που μας δίνει. Δεν έχω μετανιώσει ούτε στο ελάχιστο. Αντιθέτως, όσο περνά ο καιρός, τόσο απολαμβάνω τη σχέση μου μαζί της και προσδοκώ τα επόμενα. Γι’ αυτά και για την πορεία της αλληλο-εκπαίδευσής μας θα ενημερώσω προσεχώς.
15°
