Η ζωή μας με τον Άλφι

Ήρθε μ’ ένα γρήγορο καράβι από τη Σύρο, εκεί όπου κάποιος τον παράτησε δεμένο σ’ ένα δέντρο στον δρόμο για το Δελφίνι. Οι φίλοι μας που τον είδαν καθώς πήγαιναν για μπάνιο, κατάλαβαν με σιγουριά όταν, επιστρέφοντας, τον είδαν ακόμη δεμένο εκεί, ότι πρόκειται για εγκατάλειψη. Μια φωτό του που τόσο θύμιζε τον προηγούμενο σκύλο της Μίας, ήταν αρκετή. Σάλπαρε και ήρθε δίπλα μας το 2007, πανέμορφος, χωρίς ουρά, χαρούμενος και τόσο καλός σκύλος, και ζήσαμε μαζί παραδεισένια. Τα πατουσάκια του στο πάτωμα ήταν ο πιο ανακουφιστικός ήχος μέσα στο σπίτι και η ανάγκη να πηγαίνει βόλτα δυο φορές την ημέρα μια πρόσκληση να κινητοποιηθούμε σε εποχές που η οικονομική κρίση και η θλίψη μάς κρατούσαν βιδωμένους στον καναπέ.

Αν αναφέρομαι στον Άλφι μας σε χρόνο παρελθόντα είναι διότι φέτος το καλοκαίρι τον κοιμήσαμε, κι αν γράφω αυτό το κείμενο είναι για να σας πω: πάρτε ένα σκυλάκι. Μην αγοράσετε, αναζητήστε ένα από τα εκατοντάδες που δίνονται προς υιοθεσία. Στα 14 χρόνια που ζήσαμε ο Άλφι, η καλοσύνη του Άλφι, τα μεγάλα μάτια του, ήταν η οικογένειά μας. Γνώριζε τους φίλους μας, έμενε στους δικούς μας όταν εμείς λείπαμε, υποδεχόταν τους πάντες στην πόρτα, δούλευε στα πόδια της Βάσιας, της Γαίας, της Κατερίνας και της Γεωργίας, των συνεργατών που έρχονταν στο σπίτι-γραφείο μας. Κάποια Χριστούγεννα, τα πιο ευτυχισμένα της ζωής του από ό,τι φάνηκε, τον αφήσαμε στη μαμά της Μίας. Εκείνη βγήκε αφήνοντας στο coffee table βουνά μελομακάρονα και κουραμπιέδες του Παρλιάρου. Σαν γύρισε, τον βρήκε γεμάτο ζάχαρη άχνη και τόσο χαρούμενο.

Ποτέ του δεν πείραξε κανέναν. Όταν σε έβλεπε στεναχωρημένο, έχωνε τη μουσούδα του κάτω από το χέρι σου, κι όταν ήσουν χαρούμενος, έψαχνε γαβγίζοντας το παιχνίδι του για να το τραβήξεις και να παίξετε. Δίπλα μας έμενε η Κλεοπάτρα, μια γάτα για την οποία ο Άλφι έκλαιγε τη μισή μέρα κοιτάζοντάς την κάτω από το χώρισμα. Δεν ξέραμε αν βρίσκονταν σ’ έναν χώρο ποια θα ήταν η έκβαση. Δεν το μάθαμε ποτέ: εκείνη περνούσε συχνά-πυκνά στη βεράντα μας, εμείς τη βλέπαμε, εκείνος δεν την καταλάβαινε ποτέ. Προϊόντος του χρόνου και ανεξαρτήτως που δεν έπαιρνε μυρωδιά την Κλεοπάτρα (αλλά και την επόμενη γάτα της Βάσως και του Γιάννη), συνειδητοποιήσαμε ότι ο Άλφι είναι τυφλός. Τυφλωνόταν σταδιακά μέχρι που έχασε εντελώς την όρασή του. «Μην στεναχωριέσαι, είναι ευτυχισμένος διότι δεν ξέρει ότι τα άλλα σκυλιά βλέπουν». Η γνώμη του εξαιρετικού Καραμήτσου έγινε για μας οδηγός ζωής: δεν του είπαμε ποτέ ότι τα άλλα σκυλιά βλέπουν, δεν ρώτησε κι εκείνος: συνέχισε τις ανέμελες βόλτες του στο πάρκο των Ιλισίων.

Σε εκείνο το ίδιο πάρκο με πήρε η Μία να μου πει ότι περιμένουμε παιδί. Η ιδέα της μετακόμισης μας τρόμαζε πάντα, τώρα πια δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς. Είχε συνηθίσει το προηγούμενο σπίτι (προσέχαμε να μην αλλάζουμε θέσεις στα έπιπλα), στο καινούριο πώς θα τα κατάφερνε; Σας πληροφορώ, πολύ καλύτερα από όσο ελπίζαμε. Όταν ανοίγαμε τις μπαλκονόπορτες και η αύρα του πάρκου έφτανε στη μουσούδα του, ανάσαινε τόσο βαθιά σαν να μας έλεγε: γιατί τόσα χρόνια δεν με φέρνατε εδώ; Η μόνη παραχώρησή μας στο νέο σπίτι ήταν να κοιμάται στο δωμάτιό μας, οπότε αν ο ίδιος είχε αϋπνία, ακούγαμε να κουτουλάει σε κομοδίνα ή να μπαίνει στην ντουλάπα χωρίς να μπορεί να βγει. Γενικώς, περνούσε φανταστικά.

Όταν ήρθε το παιδί στο σπίτι, εκείνος κράτησε διακριτικά την απόστασή του: είχε εμφανιστεί ένα νέο πλάσμα το οποίο δεν έβλεπε σε ένα σπίτι που δεν το είχε δει ποτέ. Φανταστείτε να του λέγαμε ότι εκείνο έβλεπε κιόλας. Σε κάποια φάση, ήρθε ένας εκπαιδευτής που σκοπό είχε να συμφιλιώσει το σκυλί με το παιδί. Αφήσαμε το παιδί στο πάτωμα, είχαμε και μια κούκλα που τσίριζε μόλις της έβγαζες την πιπίλα, έβαλε πάνω στο παιδί μισό κιλό φέτες ζαμπόν και περιμέναμε να συνδυάσει το κλάμα με την ευχαρίστηση να τρώει τη μορταδέλα από τα πόδια του παιδιού. Μαντέψτε, δεν συμφιλιώθηκαν. Τα βράδια όμως που ο Άρης έκλαιγε, ο Άλφι τρύπωνε στο δωμάτιο και καθόταν κάτω από την κούνια του. Σχετικά σύντομα μάθαμε ότι ο Αλφούλης είναι άρρωστος κι αποφασίσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη να κάνει χημειοθεραπείες, να τον ανακουφίσουμε χωρίς να τον ταλαιπωρήσουμε. Απολάμβανε τις βόλτες του στα Μεσόγεια, εμείς πάντα γυρνούσαμε κλαμένοι, η θεραπεία πήγε περίφημα. Ο Άρης άρχισε πια να περπατάει, η επαφή τους ήταν πιο κοντινή. Φίλοι δεν έγιναν ποτέ αλλά είχαν ωραίες στιγμές κι εμείς απολαμβάναμε τη συνύπαρξή τους.

Ο Άλφι ήταν ο δικός μας καλύτερος φίλος και μας πήρε 13 χρόνια να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι κάποτε θα μας αποχαιρετούσε. Διάβαζα στα social για όλους εκείνους που έχαναν τα δικά τους, «πώς θα τα καταφέρουμε;», ρωτούσα τη Μία; Τα καταφέραμε παρόλο που ακόμη όταν ανοίγω ένα γιαούρτι κοιτάζω πού είναι για να του δώσω το καπάκι ή ένα κομμάτι τυρί. Παρόλο που η ησυχία του σπιτιού χωρίς τον ανακουφιστικό ήχο από τα πατουσάκια του τον θυμίζει ακόμη περισσότερο. Έκανε τη ζωή μας τόσο καλύτερη που δεν μετανιώνω στιγμή που έστειλα εκείνο το μήνυμα στην Άιλιν: «μπορείτε να τον στείλετε στην Αθήνα;» και να μας φέρει η Γαβριέλα τον μουστακλάκη.