Όπως όλα τα παιδάκια, μικρές λυσσάγαμε για σκύλο. Εγώ ήθελα επίσης γάτα, κουνέλι, χάμστερ, ινδικό χοιρίδιο, ένα φίδι, και παροδικά μια μαϊμού. Αν ήταν πιο φτηνή, θα την είχα πάρει αλλά έκανε δυόμισι χιλιάρικα.
Απ'το σπίτι μας έχουν περάσει κατά καιρούς διάφορα μέρη του λόγου. Όλα για να καταλήξουν σε φίλους το πολύ δυο μήνες μετά καθότι πανάσχετοι και ανίκανοι.
Ανάμεσα τους:
Τουλάχιστον τέσσερα ανεκπαίδευτα αδέσποτα σκυλάκια και γατάκια των οποίων είχαμε αναλάβει τη διαπαιδαγώγηση για σύντομο χρονικό διάστημα πριν αρχίσουμε τα τηλέφωνα για το ποιος γνωστός ψάχνει κατοικίδιο.
Διάφορα καναρίνια, όλα με το όνομα Κίτσος.
Τα αγαπημένα χελωνάκια της παιδικής μας ηλικίας, Ερρίκος, Φρουφρούκος και Φιρφιρίκος. Μια μέρα ο μπαμπάς μας ανάγκασε να τα πάμε να τα αφήσουμε στη λιμνούλα του Εθνικού Κήπου για να κάνουν παρέα με τα άλλα χελωνάκια.
Το χελωνάκι μου ο Αλέξης που το έπαιρνα παντού μαζί και μια μέρα το έχασα στο γκαζόν, πράσινος αυτός, πράσινο κι αυτό, εξαφανίστηκε ανάμεσα στα χόρτα. Γεια σου Αλέξη, ελπίζω να είσαι εν ζωή.
3 ψάρια που μου είχαν κάνει δώρο και μια μέρα πέθαναν όλα μαζί και τα τσιμπούσα με μια οδοντογλυφίδα να δω μήπως κοιμούνται.
Το χάμστερ μας η Πίγκι. Ή ο Πίγκι, δε θυμάμαι, που μια μέρα κάποιος άφησε το παράθυρο ανοιχτό δίπλα στο κλουβί της/του και έμεινε σέκος, και πήγαμε και πήραμε ένα αδερφάκι του ολόιδιο για να μη το πάρει χαμπάρι η μεγάλη μου αδερφή που ήταν, ας πούμε, πιο "δικό" της.
Η μύγα η Τούλα, που την είχα αιχμαλωτίσει σε ένα βαζάκι με λίγη μαρμελάδα και είχαμε γίνει φίλες, μέχρι που μια μέρα γύρισα απ'το σχολείο και έλειπε ολόκληρο το βάζο, και η μαμά σφύριζε κλέφτικα ανίδεη για το φονικό. Μέχρι και κάτι σαλιγκάρια είχαμε μαζέψει και τα ταίζαμε μαρούλι.
Εκείνος μας άνοιξε το δρόμο για την εικόνα ζωολογικού κήπου που παρουσιάζουμε σήμερα, με συνολικά 3 σκυλιά και μια γάτα πολύ χοντρή και πολύ έξυπνη.
4 ζώα που δεν είναι περαστικά, δεν ήρθαν για να φύγουν, δεν κλείνονται στα μπάνια, είναι οικογένεια. Εκείνος, είναι ο Μπούμπης (ακούει και στο όνομα Σάμι, μεγάλη ιστορία).
Την παραπάνω χαζόφατσα (τον αδικούν οι φωτό) την περιμαζέψαμε από μια κυρία που τον βρήκε να περιφέρεται στην Πετρούπολη όταν ήταν ενός έτους.
Δεν έχει υπάρξει πιο φοβισμένο ζώο.Το πρώτο εξάμηνο νομίζαμε ότι είναι μουγκό. Δεν γάβγιζε με τίποτα. Μόνο καθόταν με την ουρά στα σκέλια και ακουμπούσε το κεφαλάκι του πάνω στα πόδια μας και μας κοιτούσε με θλίψη. Συχνά κατέβαζε το βλέμμα και κοιτούσε το πάτωμα. Στο χάδι κλαψούριζε.
Στο τραπέζι του κτηνιάτρου, ακεφιές
Έχει ζήσει μαζί μας σχεδόν δέκα χρόνια πια. Δέκα χρόνια στα πούπουλα, δέκα χρόνια που μας κοιτάει στα μάτια και πολλές φορές έχει καταλάβει πότε είμαστε στεναχωρημένοι ή άρρωστοι κι έχει σταθεί δίπλα μας.
Επίσης δέκα χρόνια που τον έχουμε κάνει ρεζίλι ουκ ολίγες φορές, μια άλλη τον είχα κουρέψει πανκ αλλά δεν βρήκα αρχείο
Κι από μας έχει εισπράξει όλη την αγάπη που του επιφύλασσε αυτός ο κόσμος και η τύχη του. Είναι ένα χαρούμενο σκυλάκι και η μόνη του έγνοια πια είναι πότε θα φάει το μεζέ. Ζει και αισθάνεται σαν πασάς και έχει ξεθαρρέψει πλήρως. Ή σχεδόν.
Γιατί καμιά φορά ένα ανεπαίσθητο σκύψιμο του κεφαλιού σε κάποια απότομη κίνηση, ένα ζάρωμα του σώματος του απ’το στιγμιαίο φόβο, θυμίζει αυτό το φοβισμένο σκυλί της αρχής. Αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ μάλλον. Όμως επίσης, κάτι που δεν έχει αλλάξει από την πρώτη μέρα είναι η απόλυτη αφοσίωση που μας δείχνει με τα ματάκια του. Του σώσαμε τη ζωή και το ξέρει.
Αυτό που δεν ξέρει είναι ότι τα άλλα μας κατοικίδια αυτόν έχουνε πατέρα-εάν δεν ήταν ο Μπούμπης, με τη σοφία και την καλοσύνη του, με την ήρεμη δύναμη του, δεν θα ήμασταν κι εμείς αυτό που είμαστε και δεν θα είχαν βρει χώρο στο σπίτι.
Η Ίρμα, η κολλητή του, που τη μάζεψε η μαμά μου νεογέννητη από ένα χωράφι. Όλη μέρα της γλείφει τα μάτια που την ταλαιπωρούν από αλλεργίες. Εδώ ζητιανεύουν μεζεδάκι.
Μπούμπης & Ίρμα στο αυτοκίνητο που τους αρέσει πολύ
Το Κουρέλι,η γάτα & ο Μπούμπης είναι φίλοι.
Ο Μπούμπης εκείνη τη μέρα δεν έφευγε αν δεν ερχόταν μαζί κι ο Όρεο. Που να ξερε ότι θα γίνει τριπλάσιος σε μέγεθος και θα κοντέψει να τον φάει!
Ο Μπούμπης έχει αλλάξει γνώμη όχι σε λίγους που δεν ήθελαν τα σκυλιά. Μετά από λίγο μουρμουρίζουν: "μωρέ σαν καλό είναι αυτό" και τον χαϊδεύουν με το πόδι κρυφά.Κι ας μην είναι όμορφος, άσπρος ή ράτσας. Αλλά δεν μας νοιάζει, γιατί είμαστε ο καλύτερος σκύλος του κόσμου.
Του αρέσουν οι γιορτές γιατί γεμίζει το σπίτι κόσμο και κλέβει λιχουδιές
Η σκοτεινή περίοδος πριν έρθει στο σπίτι μας θα παραμείνει για πάντα άλυτο μυστήριο. Τι τον βασάνισε, πως άντεξε στο δρόμο μόνος του, πού έβρισκε φαγητό και νερό, πως την σκαπούλαρε ένα τόσο μαλθακό πλάσμα μέσα στις αγέλες σκύλων που κυκλοφορούν. Ποιος κακός άνθρωπος τον έκανε να φοβάται τις απότομες κινήσεις και να ζαρώνει.
Τι είναι αυτό που του άφησε τη θλίψη στα μάτια, αν φοβόταν όπως φοβάται τώρα καμιά φορά και κρύβεται πίσω μας, τι έκανε όταν δεν είχε σε κάποιου τα πόδια να κρυφτεί. Τι τρόμο βίωσε και πώς την έβγαζε στο κρύο.
Δεν μπορώ να φαντάζομαι το Μπούμπη μας πεινασμένο και φοβισμένο στο δρόμο. Κανένα Μπούμπη.
Αν σκέφτεστε να αποκτήσετε ένα σκύλο, σκεφτείτε να σώσετε ένα Μπούμπη.
15°
