Έξω από σπίτι στο Παλιό Ψυχικό υπάρχει η πινακίδα: «ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΑΖΕΥΕΤΕ ΤΙΣ ΑΚΑΘΑΡΣΙΕΣ ΤΩΝ ΣΚΥΛΩΝ ΣΑΣ. ΖΩΑ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ, ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΚΑ ΤΟΥΣ!». Ο έξαλλος νοικοκύρης έχει βαρεθεί να πατάει κακά ενώ πληρώνει πρίμιουμ Ένφια επιπέδου Μανχάταν. Στη Φιλοθέη, στο Νέο και Παλιό Ψυχικό, σε Εκάλη, Κηφισιά και Δροσιά, ισχύει το «Μα ποιος περπατάει εδώ; Ποιος βγαίνει actually πεζός;» Κανείς, τα σκυλιά τα βγάζουν βόλτα Φιλιππινέζοι με τσιγάρο στο χέρι μιλώντας στα κινητά, σιγά μη μαζέψουν σκυλο-κακά τώρα. Οι κάτοικοι όντως δεν περπατάνε ούτε μέχρι το περιβόητο περίπτερο, πάνε κι έρχονται με ρόδες… αλλά στο Κολωνάκι; Το παραδοσιακό κομμάτι της Αθήνας όπου οι άνθρωποι κάνουνε βόλτες με τα ποδαράκια τους;
Τέλος με την εισαγωγή, εδώ ο κόσμος καίγεται κι έχετε δίκιο, πάμε στο κυρίως θέμα που μπορεί να σας φανεί εξίσου «χτενίζεται»: το μέσο κατοικίδιο που είναι δυστυχισμένο (άσχετα σε ποιο πεζοδρόμιο κάνει τα κακά του) γαβγίζει σε μπαλκονάκια πολυκατοικιών, χτυπιέται σε κηπάκια, σκαρφαλώνει σε κάγκελα, κλαίει και γενικά ζητάει φροντίδα. ΦΡΟΝΤΙΔΑ, γιατί δεν καταλαβαίνω πώς παίρνει κανείς ένα σκύλο και τον παρατάει να τον τρώει ο ήλιος σε ένα κομμάτι αυλής που βλέπει άσφαλτο, στην καλύτερη, ή σε στενό μπαλκόνι όπου το ζωντανό πάει πάνω-κάτω απελπισμένο σαν βαρυποινίτης.
Δεν έχω κατοικίδιο επειδή φροντίζω πολύ κόσμο και δεν μου μένει χρόνος, χώρος ή ενέργεια να φροντίσω ένα ζώο. Το ξέρω και δεν μπαίνω στο τριπάκι – είχαμε σκύλο όταν ήμουν παιδί, αλλά μιλάμε για επαρχία, κήπο, ατέλειωτες βόλτες και παιχνίδια στα σοκάκια, φανταστείτε όπως τραγούδια/στίχοι Λευτέρη Παπαδόπουλου. (Δηλαδή άμα σκεφτώ πολύ, μπορεί να θυμηθώ και κανένα τσέρκι να κυλάει, που λέει ο λόγος.) Τις περισσότερες φορές ο σκύλος έβγαινε μόνος του βόλτα και επέστρεφε κύριος.
Στις πόλεις ο σκύλος θέλει χώρο, χρόνο και επαναλαμβάνω ΦΡΟΝΤΙΔΑ. Εδώ τα χρυσόψαρα χρειάζονται περιποίηση, να μην την αποζητούν οι σκύλοι; Οι γάτες φροντίζουν τον εαυτό τους μονάχες τους – βγάζουμε στην πόρτα ένα κεσεδάκι με ψαροκόκαλα κι είναι χάπι. (Η μαμά μας έχει τη γάτα της ανιψιάς μου με κόκκινη λεμουριά στον κήπο, και διαμαρτύρεται πόσο παμπόνηρη είναι – η γάτα, όχι η ανιψιά: βρίσκει τρόπους να χώνεται στο σπίτι, χαϊδεύεται στα πόδια σου μέχρι να ασχοληθείς μαζί της, νιαουρίζει, γενικά διεκδικεί τα όχι-σίγουρα-κεκτημένα της με γατίσιο αποτελεσματικό τρόπο… που δεν τον έμαθε ποτέ κανένας σκύλος, και σίγουρα κανένα χρυσόψαρο).
Λοιπόν η Ελλάδα, σαν να μην της έφτανε το χάλι της, κατέχει την 1η θέση στην Ευρώπη στην κακοποίηση ζώων – το 2015 σχηματίστηκαν 138 δικογραφίες και καταγράφηκαν τριπλάσιες καταγγελίες για κακοποίηση ζώων. Οι περιπτώσεις κακοποίησης στις οποίες λειτούργησε (φαντάσου….) αυτεπάγγελτα η αστυνομία, από 19 που ήταν το 2009, έφτασαν τις 833 το 2015. Ο σκυλάκος που έπεσε από τον 3ο όροφο πολυκατοικίας στην Πλατεία Αμερικής ήτανε τραγικός, και το βίντεο της πτώσης του σοκαριστικό. Κυκλοφορεί, αλλά μην το δείτε....
Τέλος πάντων, εδώ πεθαίνει κόσμος, κακοποιούνται καθημερινά άνθρωποι, γυναίκες και παιδιά, στα ζώα θα κολλήσουμε; Απλώς είναι σύμπτωμα μιας κοινωνίας σε κρίση/αποσύνθεση, η ενεργητική και παθητική βία προς τα ζώα. Ενεργητική είναι αυτό που λέει η λέξη, κλωτσιές, χτυπήματα και άλλα ανατριχιαστικά. Παθητική βία είναι… ο σκύλος στο μπαλκόνι, στην αυλή, στα κάγκελα, ο δυστυχισμένος σκύλος που κουνάει την ουρά του στο βρόντο, που περιμένει με τη γλώσσα έξω να βγει βόλτα αλλά δεν ασχολείται κανείς. Ο Φιλιππινέζος που περπατάει το συνάδελφό του χαϊχλίδογλου σκύλο και εργάζεται για ανώτερα κοινωνικά στρώματα, ναι μεν δεν μαζεύει τα σκυλο-κακά, το κυκλοφορεί τουλάχιστον το ζωντανό να πάρει αέρα, έστω κι αν το κάνει για να φουμάρει ο ίδιος.
Το συμπέρασμα δεν είναι ότι τα σκυλιά της καλής κοινωνίας περνάνε καλύτερα, που σίγουρα περνάνε καλύτερα όπως και οι άνθρωποι της καλής κοινωνίας, τι να κάνουμε, αυτά έχει ο σοσιαλισμός, το συμπέρασμα είναι ότι αν έχεις ζώο οφείλεις να το φροντίζεις όσο καλύτερα μπορείς για να είναι ευτυχισμένο πλάι σου.
Ωραία, και βρήκα τον Φραγκίσκο Χίο, ένα συμπαθέστατο τυπάκο που το χόμπι του είναι να φτιάχνει όμορφα σπιτάκια, κρεβατάκια, κουτιά, ντουλάπια και καναπεδάκια (!) για σκύλους και γάτες: δεν είναι απαραίτητα αυτά τα πράγματα –το κατοικίδιο μπορεί να είναι ευτυχισμένο και χωρίς καναπέ –, όμως… είναι έξυπνα, χρηστικά και χαριτωμένα. Η χαριτωμενιά πολλές φορές εκεί πάει και κρύβεται, στο μη-απαραίτητο.
Γενικά, ναι, με ενδιαφέρουν οι άνθρωποι πιο πολύ από τα ζώα – αλλά έχω προσέξει ότι πολλοί (άνθρωποι) το χρησιμοποιούν σαν δικαιολογία αυτό για να αδιαφορούν/κακομεταχειρίζονται τα ζώα, δικά τους και ξένα. Αν είχα ζώο, ορκίζομαι ότι θα το έβγαζα βόλτα και θα του έπαιρνα κρεβατάκι με κεφαλάρι. Το κουτί για τα παιχνίδια θα το κράταγα για τα μικρότερα παιδιά μου…
14°
