Έβαλα στο σάκο μου λίγα πράγματα, τα απαραίτητα. Από τις περσινές διακοπές θυμόμουν πως δεν χρειαζόμουν παρά τα ελάχιστα. Πως μάλλον θα ταξίδευαν άδικα μαζί μου τα περισσότερα μπλουζάκια, πως δεν χρειαζόμουν ψηλοτάκουνα πέδιλα, ούτε φορέματα, ούτε κάτι για το βράδυ. Πως ένα παντελόνι, ένα σορτσάκι, κάποια μπλουζάκια και μαγιώ ήταν αρκετά γι΄αυτό που ζητούσα: ξεκούραση και βουτιές, διάβασμα και ησυχία. Μαζί τους, πάντα στη θέση τους, τα δρομικά μου: δυο κολάν, δυο δροσερά αμάνικα τανκ και τα παπούτσια μου. Μαζί και το παλιό, δοκιμασμένο ipod με τις μουσικές του, τα βιβλία που διάλεξα και τα κεντήματά μου για τις ώρες της ξεκούρασης.
Η βαλίτσα των διακοπών φωτογραφίζει με τον τρόπο της το καλοκαίρ μας. Τα περιεχόμενά της μαρτυρούν τις προσδοκίες μας –αυτές που γεννήθηκαν στα σκοτάδια του χειμώνα και όσες ξεδιπλώθηκαν και βρήκαν φωνή τις μέρες πριν. Ρούχα και αξεσουάρ, γκάτζετ και παιχνίδια, γίνονται με τον τρόπο τους σκηνικά και κοστούμια για τους ρόλους που προσδοκούμε, σκαρίφημα για το πώς θέλουμε να περάσουμε τις μέρες της ελευθερίας. Τις μέρες μας.
Πάνε χρόνια που θέλω όλο και πιο λίγα στις διακοπές. Ελευθερία και ξεκούραση σημαίνουν όλο και λιγότερο αντικείμενα, όλο και περισσότερο χρόνο. Οι διακοπές μου μετριούνται με το πιο φευγαλέο και δυσεύρετο μέτρο για τους ενήλικες: την ανεμελιά. Δεν θέλω τίποτε «κοσμικό», τίποτε υποχρεωτικό, τίποτα επιβεβλημένο από τις λίστες που υπαγορεύουν ποιο είναι το καλό και το αξιοθέατο. Δεν θέλω «τα καλύτερα» και «τα ωραιότερα» και «τα μοναδικά». Θέλω τα δικά μου. Αυτά που υφαίνω μέσα μου ως μικρές προσδοκίες το χειμώνα. Βράχια και θάλασσες μοναχικές, βότσαλα και φραγκόσυκα, αλάτι στο δέρμα. Ήλιο και θέα χωρίς εμπόδια. Μεσημεριανούς ύπνους σε δροσερά σεντόνια. Λίγες κουβέντες, πολλές αγκαλιές και σκέψεις για το «μετά» απ’ αυτές που γεννιούνται στη ραστώνη και κάποτε τις λες κι όνειρα. Και ανοιχτούς δρόμους.
Ναι, τα καλοκαίρια θέλω ανοιχτούς δρόμους. Ασφαλτόδρομους και καλντερίμια, βράχια και μονοπάτια απάτητα, δικά μου. Χωρίς χρονόμετρο, χωρίς ρολόι, με μόνες συντεταγμένες τη διάθεση και τον ορίζοντα. Δεν θέλω προδιαγεγραμμένους γύρους, μετρημένες διαδρομές και πίεση για κάτι καλύτερο ή κάτι περισσότερο. Θέλω μόνο την ελευθερία κάθε στιγμής. Βουτιά στο τοπίο, σταμάτημα του χρόνου και καταβύθιση εντός, σ΄αυτά που φέρνει στη σκέψη η στιγμή. Μου αρκεί να είμαι παρούσα, να αθροίζω στο δικό μου κοντέρ αυτό που κάνει μοναδικές τις διαδρομές. Βήματα σε ανοιχτούς δρόμους, το βλέμμα στον ορίζοντα, τις μυρωδιές που ορίζουν το καλοκαίρι και επιλογή ανάμεσα στη σιωπή ή στις μουσικές που αγαπώ. Να πηγαίνω πιο αργά ως τη μέση της διαδρομής και να επιστρέφω μια ιδέα πιο γρήγορα -αυτό να είναι το ρεκόρ μου. Να αφήνομαι και να χάνομαι, χωρίς άλλο σκοπό από το να χαρώ κάθε βήμα.
Είναι μέρες που σταματώ στη μέση της διαδρομής, βγάζω τα ρούχα μου και βουτάω στα ανοιχτά, στη δροσιά της θάλασσας, πριν επιστρέψω. Κι άλλες που διαλέγω για post run ένα ούζο με πολλά παγάκια, για τη χαρά του ασυνήθιστου, της μικρής θερινής ατασθαλίας. Μα το μετά δεν έχει τόση σημασία. Οι διακοπές μου μετριούνται από χρόνια με την ελευθερία των ανοιχτών δρόμων. Και δεν χρειάζομαι παρά μια αγαπημένη διαδρομή –καινούργια ή παλιά, δοκιμασμένη ή ανεξερεύνητη- και τα παπούτσια μου. Αυτά τα ελάχιστα, ιδεόγραμμα του καλοκαιριού.
12°
