Όσο και αν αυτά που γράφω ακουστούν εξωπραγματικά, είναι η αλήθεια που είδα με τα μάτια μου κι όχι κάποιο όνειρο θερινής νυκτός. Τα υπογράφω χωρίς φόβο και πάθος.
Μια προσωπική μαρτυρία από το Βενιζέλειο Κρατικό Νοσοκομείο στο Ηράκλειο Κρήτης μέσα στην πανδημία του κορωνοϊού
Μια περιπέτεια υγείας του πατέρα μου οδήγησε τον ίδιο στο νοσοκομείο και μένα στο Ηράκλειο. Με την ψυχή στο στόμα –αφού είδα τον Χάρο με τα μάτια μου κατά την προσγείωση στο ανεμοδαρμένο από τους νοτιάδες αεροδρόμιο της πόλης– έσπευσα στο Βενιζέλειο (που είναι το ένα από τα δύο μεγάλα κρατικά νοσοκομεία της Κρήτης).
Ήταν ημέρα εφημερίας και προετοίμασα τον εαυτό μου να αντιμετωπίσει σκηνές χάους. Περίμενα να δω ασθενοφόρα να αρμαθιάζονται στην είσοδο, ασθενείς σε φορεία, διαπληκτιζόμενους συγγενείς και το νοσηλευτικό προσωπικό σε αλλόφρονα κατάσταση.
Έκπληκτος βρέθηκα μπροστά σε μια ειδυλλιακή εικόνα βγαλμένη από σελίδες του Ησίοδου: μια βουκολική, σχεδόν θεραπευτική, γαλήνη βασίλευε στο τοπίο της Κνωσού. Ούτε σειρήνες ασθενοφόρων, ούτε βογκητά αρρώστων παρατημένων στον ήλιο, ούτε μεμψιμοιρίες συγγενών. Κοντολογίς, μια άκρα του Ασκληπιού σιωπή.
Πίστεψα ότι είχα βρεθεί σε παράλληλο σύμπαν κι έτριψα τα μάτια μου. Δεν άλλαξε κάτι.
Ρώτησα διστακτικά τον θυρωρό αν ήμουν στο σωστό μέρος. «Ναι», μου αποκρίθηκε. Εφημερεύετε όντως; «Μάλιστα». Και αυτή είναι η κεντρική είσοδος; «Ακριβώς». Από εδώ μπαίνουν οι ασθενείς και οι επισκέπτες; «Σωστά».
Δεν επέμεινα. Επέδειξα το covid test μου και εισχώρησα – πιο μόνος από ποτέ. Στην πτέρυγα που είχαν τον πατέρα μου (Α΄Παθολογική) τα πάντα άστραφταν από καθαριότητα. Τα μάρμαρα γυαλοκοπούσαν, το ίδιο και τα μάτια των νοσηλευτριών που τιτίβιζαν χαρούμενες. Τα χρώματα στους τοίχους ήταν τόσο ζωντανά όπως την τελευταία φορά που είχα δοκιμάσει στη γλώσσα μου τριπάκι.
Αναζητώντας το δωμάτιο που φιλοξενούσε τον πατέρα μου, πέρασα μπροστά από αρκετές ανοιχτές πόρτες. Δωμάτια άδεια, κλίνες άδειες. Μα πού είναι τα ράντζα στους διαδρόμους, πού οι φωνές και η χλαπαταγή; Ήταν δυνατόν; Πώς γίνεται να ακούμε συνέχεια στις Ειδήσεις ότι δεν υπάρχουν κρεβάτια ούτε για δείγμα κι εκεί τα μισά να είναι άδεια; Δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε. Έπαιζα άθελά μου σε κάποιο καινούργιο επεισόδιο του Twilight Zone;
Βρήκα κάποτε τον πατέρα μου. Ήταν σε δίκλινο! Και μάλιστα, το διπλανό κρεβάτι έμνησκε άδειο. Ο πατέρας μου με κοίταζε γαλήνια. Αφού χαιρετιστήκαμε και τον φίλεψα με τα τελευταία νέα μου –εκείνος δεν μπορούσε να μιλήσει, είχε μασκάκι οξυγόνου–, βγήκα στο μπαλκόνι. Τι εξαίσια θέα! Μπροστά μου απλωνόταν η κοιλάδα του Μινωικού παλατιού. Μια ξαπλώστρα που γινόταν κρεβάτι περίμενε τον συνοδό της νύχτας. Ήμουν λες στο Μαγικό Βουνό, του Τόμας Μαν. Μάλιστα, για μια στιγμή σκέφτηκα να διανυκτερεύσω εκεί – αλλά δεν είχα φέρει μαζί μου βιβλία να διαβάσω.
Πώς έγινε αυτό το θαύμα; Εγώ θυμόμουν ένα νοσοκομείο τριτοκοσμικό και έβλεπα ένα ξενοδοχείο πέντε αστέρων. Αδυνατούσα να εννοήσω την αλλαγή. Ήταν σα να είχα βρεθεί σε άλλο πλανήτη.
«Είδες;» μου είπε αργότερα ο αδελφός μου που ήρθε να με μαζέψει. «Έκανε κι ένα καλό ο κορωνοϊός. Έγιναν ανθρώπινα τα νοσοκομεία».
Λυπάμαι μόνο που δεν ζήτησα να δοκιμάσω το φαγητό που σερβίρονταν στους ασθενείς. Αν κρίνω από τα υπόλοιπα, θα ήταν επιπέδου Λαζάρου ή Μποτρίνι.
Και όσο και αν τα παραπάνω ακουστούν εξωπραγματικά, είναι η αλήθεια που είδα με τα μάτια μου κι όχι κάποιο όνειρο θερινής νυκτός. Τα υπογράφω χωρίς φόβο και πάθος.
(Στο μεταξύ, τιμή και δόξα στους γιατρούς και νοσηλευτές που εδώ κι ένα χρόνο παλεύουν με το αδιανόητο).
