Ο Μουρακάμι το λέει "runners blues". Εγώ το ένιωσα αμέσως μόλις τελείωσα το γράψιμο της στήλης μου για την εμπειρία μου στον μαραθώνιο του Ταΰγετου. Ξαφνικά αισθανόμουν ότι δεν ήθελα ούτε να ακούσω για τρέξιμο, όχι να ξαναρχίσω τις προπονήσεις. Ο Μουρακάμι έλεγε ότι γι αυτόν, μετά από ένα υπερμαραθώνιο 100 χιλιομέτρων, η αποστασιοποίηση από το τρέξιμο κράτησε πολλούς μήνες. Έτρεχε μηχανικά, χωρίς την παραμικρή διάθεση. Ευτυχώς σε μένα κράτησε ένα εικοσιτετράωρο, μετά σιγά σιγά μου πέρασε. Όχι ότι τρελαινόμουν να βγω στους δρόμους βέβαια.
Η πρώτη απόπειρα να τρέξω έγινε Τρίτη πρωί, με το σώμα να δυσανασχετεί. Πήγα πολύ χαλαρά για μισή ώρα στον Λυκαβηττό. Ο κρύος πρωινός αέρας πάντως και η θέα της Αθήνας από ψηλά, έκαναν τη δουλειά τους, στο τέλος ήθελα κι άλλο παρά το ότι το σώμα εξακολουθούσε να διαφωνεί. Την Τετάρτη έτρεξα 50 λεπτά, λίγο πιο έντονα, ευτυχώς χωρίς ενοχλήσεις. Η μέση που πονούσε επέστρεψε στην χρόνια κατάσταση της και οι μύες ουσιαστικά δεν ήταν καν πιασμένοι. Η κούραση, κούραση όμως.
Σε όλους τους προηγούμενους βουνίσιους μαραθώνιους ακολουθούσαν διακοπές, είχα δηλαδή όλα τα περιθώρια να ξεκουραστώ. Φέτος όμως έχω μπροστά μου τον Παρνασσό, σε ένα μήνα και φυσικά τον Ιούνιο, Όλυμπο. Πόσο γρήγορα ξαναμπαίνω λοιπόν στον κανονικό ρυθμό των προπονήσεων; Γιατί βέβαια άσχετα με το πως νιώθω, ο κίνδυνος τραυματισμού και υπερκόπωσης είναι υπαρκτός. Χθες λοιπόν ζήτησα συμβουλές από τον Δημήτρη Κασσίμη, έναν από τους πιο γνωστούς προπονητές αντοχής.
Ο επόμενος αγώνας, μου εξήγησε, αρχίζει από τα πρώτα λεπτά μετά τον τερματισμό. Που σημαίνει αμέσως μετά τον αγώνα κάνουμε καλή ενυδάτωση, αναπληρώνουμε ενέργεια και το βράδυ κάνουμε ένα καλό γεύμα με υδατάνθρακες και πρωτεΐνες. Το απόγευμα "ice bath" ήτοι πολύ κρύο μπάνιο, και βέβαια καλό ύπνο. Το τελευταίο το ακολούθησα και με το παραπάνω, κοιμήθηκα και το μεσημέρι, όσο μπορούσα φυσικά λόγω της υπερέντασης. Στην πραγματικότητα στριφογυρνούσα στο κρεβάτι. Το καλύτερο όμως το άφησα για το τέλος: επιτρέπεται ακόμα και γλυκό την πρώτη ημέρα, ο μεταβολισμός είναι στο μάξιμουμ, άλλωστε λειτουργεί και ως επιβράβευση. Εγώ δυστυχώς έχασα την ευκαιρία, ήδη όμως έχω παραγγείλει γαλακτομπούρεκο για τον Όλυμπο. Όσο για το "ice bath", το πλεονέκτημα του Ταΰγετου είναι ότι μπορείς να το κάνεις στη θάλασσα. Πιστέψτε με είναι κρύα!
Τις επόμενες ημέρες αποφεύγουμε την ένταση στις προπονήσεις και όσο μπορούμε επιλέγουμε δραστηριότητες στις οποίες δεν σηκώνουμε το βάρος του σώματος. Ποδήλατο και κολύμπι κατεξοχήν. Έχει σημασία ωστόσο να κινηθούμε, έστω περπατώντας, καθώς η ενεργητική αποκατάσταση είναι πολύ πιο αποτελεσματική από την ακινησία. Γενικώς ακούμε το σώμα μας και αποφορτιζόμαστε, εννοείται και ψυχολογικά. Όταν όμως ακολουθούν αγώνες τότε δεν έχουμε τα περιθώρια παρατεταμένης αποχής. Έτσι από την Παρασκευή, με άδεια προπονητή, επιστρέφω στις κανονικές προπονήσεις. Σταδιακά πάντως γιατί ως σήμερα έχω παρατηρήσει ότι για να νιώσω ξανά ότι έχω ανακτήσει πλήρως τις δυνάμεις μου χρειάζομαι μια ολόκληρη εβδομάδα. Έχουμε και κάποια ηλικία...
16°
