Η Καβάλα φημίζεται για τις ομορφιές της αλλά και για τα ωραία της σύγχρονα εστιατόρια
Η Καβάλα δεν έχει καμιά μακριά παράδοση γαστρονομίας – οι πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία έφεραν μεν την κουζίνα τους, είχανε δε να παλέψουν με πείνα και ανέχεια, δεν είχανε χρόνο για τζιριτζάντζουλες. Οι σαρδέλες, κυρίως παστές (αλίπαστα), ήταν το κολατσιό του καπνεργάτη κι όταν πήγε περίπατο ο καπνός στην Καβάλα (σαν προϊόν, παραγωγή και επεξεργασία) μαζί με τις καπναποθήκες έκλεισαν τα πιο πολλά «αλιπαστάδικα». Η εισαγωγή είναι σύντομη για να μη σας κουράζω αν είστε από άλλη πόλη, το θέμα είναι ότι κάθε φορά που βρίσκομαι στην Καβάλα τρώω φρέσκο ψάρι, με προτίμηση στο οικονομικότερο, δηλαδή τη σαρδέλα, που είναι το αγαπημένο μου φαγητό όταν ψήνεται σωστά.
Imaret
Έμπλεξα με καλοφαγάδες αυτή τη φορά και έφαγα κάτι παραπάνω. Υψηλής ποιότητας πιάτα στο ιστορικό «Imaret», με την υπογραφή του Στέλιου Χατζηαβραμίδη, σε μαγικό περιβάλλον, με μαγικό σέρβις: καταπληκτικό «φιλέτο φαγκρί με παντζάρι ψητό, λάδι εσπεριδοειδών και πιπέρι timut» αλλά και «ταλιατέλες από καλαμάρι με κρέμα ταραμά, μαραθόσπορο και τσιπς πατάτας», σε ένα μενού στο οποίο κάθε πιάτο ήταν καλύτερο από το προηγούμενο. Όλα τα υλικά προέρχονται από τη γύρω περιοχή μια και η βιωσιμότητα ή/και sustainability έχει μεγάλη σημασία για την κυρία Άννα Τζούμα Μισσιριάν, που «τρέχει» με επιτυχία από την αρχή όλο το συγκρότημα. Το «Imaret», εκτός από θεαματικό ξενοδοχείο, πολυτελές ησυχαστήριο και μνημείο της Ιστορίας της πόλης, διαθέτει ένα από τα πιο ξεχωριστά εστιατόρια στην Ελλάδα, σίγουρα στα Βαλκάνια, μπορεί και στον κόσμο. Δεν ξέρω πόσο παραπάνω με παίρνει να το τονίσω αυτό: κάθε φορά που βρίσκομαι στο «Imaret», σκάω από τοπικιστική περηφάνεια, που ένα τόσο υπέροχο μέρος ανθεί και λουλουδίζει στην ιδιαίτερη πατρίδα μας.
Βούκα
Άλλο βράδυ, ο food blogger Στάθης Χαρπαντίδης μας πήγε στη «Βούκα», στην οποία μαγειρεύει με πολύ κέφι ο Βενέτης Κυρλής μαζί με τον Πάνο Χατζησταματίου. Το τζατζίκι ήταν το καλυτερότερο που έχουμε δοκιμάσει η φίλη μου κι εγώ (ειδική όχι μόνο στο τζατζίκι αλλά και στο φαγητό, μια και οργανώνει στην Ιταλία πολύ πετυχημένα food tours). Είναι κρίμα να κολλήσουμε μόνο στο τζατζίκι όμως – τα αχνιστά «σκυλάκια*» με λαχανικά και μύδια μοσχοβολούσαν θάλασσα, όπως και το μαριναρισμένο λαβράκι με εσπεριδοειδή και τζίντζερ, που ήταν αριστούργημα, οι κολοκυθοκεφτέδες επίσης, και τα ραβιόλι με ανανά στο τέλος έδωσαν τα ρέστα τους. Οι τιμές είναι μια χαρά, οι μερίδες μεγάλες, το εστιατόριο είναι στην παραλία, αεράτο, όμορφο, φιλόξενο με φιλικό σέρβις.
Swell
Στο κουκλίστικο roof garden του “Epicure suites”, στο εστιατόριο “Swell”, δοκιμάσαμε καταπληκτικό sushi, sashimi και άλλες εκλεπτυσμένες γιαπωνέζικες γεύσεις με υπόγευση Καβαλιώτικου (φρεσκότατου) ψαριού, με θέα το Βόρειο Αιγαίο και πολύ προσεγμένα κοκτέιλ.
Φάγαμε ωραία μεζεδάκια στο «Παραλιακόν», όχι τόσο ψαρικά, που μπορώ να τα σκίζω κάθε μέρα, παρά κρεατικά μια και της φίλης μου της είχε βγει το λέπι από τη μύτη. Όλα ήτανε νόστιμα, χορταστικά και οικονομικά.
Παραλιακόν
Στον «Περδίκη» πήραμε σούπερ καλοψημένες σαρδέλες και «σκυλάκια», πάλι, αχνιστά με καυτερή πιπεριά – οι τιμές ήτανε οι μισές από ό,τι θα δίναμε στην Αθήνα για αντίστοιχο φαγητό (25 ευρώ, δύο άτομα, και σιγά να μην ήτανε τόσο λαχταριστές οι σαρδέλες οπουδήποτε αλλού εκτός από την πόλη μου η οποία έχει τη σαρδέλα φάτσα-φόρα με το που ανοίγει το μάτι της!).
Στο «Ψαράκι» δοκιμάσαμε επίσης ψαρικά, για να μη χάσουμε το σερί, με ωραία θέα πάνω στη θάλασσα και προσεγμένους μεζέδες – παντού το σέρβις ήτανε φιλικό, τώρα που το σκέφτομαι, και όπου φάγαμε νοιώσαμε σα το σπίτι μας. Ίσως επειδή είμασταν στην Καβάλα, που για μένα είναι σα το σπίτι μου όντως, και για την φίλη, η οποία είχε να έρθει είκοσι χρόνια, ήταν μια αποκάλυψη.
Ψαράκι
Υπάρχουν κι άλλα εστιατόρια στην πόλη, σουβλατζίδικα, ταβερνάκια, εστέτ, σύνθετα ή απλά μέρη για να φας. Το βασικό είναι ότι κυκλοφορεί φρέσκο ψάρι, οι καταστηματάρχες και υπάλληλοι είναι ευγενικοί, και είσαι πάντα κοντά στη θάλασσα. Που τα κάνει όλα να μοιάζουν καλύτερα, πιο λαμπερά και πιο νόστιμα…
*«Σκυλάκια» είναι τα μικρά σκυλοψαράκια, που μαγειρεύονται στον ατμό με καυτερή πιπεριά, ή τηγανίζονται. Δεν πετύχαμε το άλλο ψάρι, τον βάτο, που μαγειρεύεται με τον ίδιο τρόπο και μοιάζει στη γεύση με τα σκυλάκια, απλώς έχει περισσότερα κόκκαλα. Και τα δύο πιάτα είναι χαρακτηριστικά της Καβάλας.
