Ο κόσμος το αγάπησε με το που άνοιξε, ακόμη και σήμερα μετά από δυόμισι χρόνια λειτουργίας, όποια μέρα, μεσημέρι-βράδυ, με βροχές και με καλοκαιρίες, είναι πάντα γεμάτο. Μεταξύ μας, και η ξαφνική διασημότητα που γνωρίζει η πλατεία Προσκόπων πιστεύω πως κατά μέγα μέρος σ’ αυτό οφείλεται. Το αγαπημένο μου Μαύρο Πρόβατο του Press Café – ποτέ δεν παραλείπουν αυτό το συνθετικό που αφορά στο πρώτο τους κατάστημα στο Κολωνάκι και που λόγω ποιότητας-νοστιμιάς τούς έκανε διάσημους σε όλη την περιοχή. Είμαι γειτόνισσα (μένω 50 μέτρα παραπέρα) και το ξέρω απ’ έξω κι ανακατωτά. Πάω και ξαναπάω με σκανδαλώδη, για τη δουλειά μου, επανάληψη.
Φίλοι, γνωστοί, συγγενείς χαμένοι από χρόνια με θυμούνται κάθε που ψάχνουν τραπέζι, με θεωρούν «μέσον» (αλλά δεν είμαι). Σε όσους μένουν προς τα «πάνω» με χαρά γνωστοποιώ ότι τους είμαι… άχρηστη. Το αδελφάκι του Μ.Π. έχει ανοίξει τουλάχιστον δυο μήνες κοντά τους, στα Μελίσσια. Το καινούργιο είναι πολύ μεγαλύτερο, έχει πανέμορφο ντεκόρ (η interior designer Λιάν Βερμέερ έχει βάλει κι εδώ το ραβδί της) που συγγενεύει μεν με αυτό του Παγκρατίου, αλλά εδώ έχει ωραίες άπλες για να αναδειχτεί. Παίζει με το άσπρο-μαύρο, πετάει πινελιές από ξανθό ξύλο, υπάρχει ο γνωστός μαυροπίνακας με τα χαριτωμένα ρητά, έχει φωτό μαύρου πρόβατου στον έναν τοίχο, στον άλλον μια σειρά από μικρά (πάντα μαύρα) προβατάκια που μοιάζουν να οδεύουν όλα μαζί κατά την κουζίνα, έχει πατάρι, έχει μεγάλη αυλή τίγκα στις ελιές και στεγασμένο κομμάτι πολύ χουχουλιάρικο για τους καπνιστές.
Έχει και τις ίδιες αρετές που το έκαναν διάσημο και λαοφίλητο στο Παγκράτι. Έχω ακούσει αναλύσεις επί αναλύσεων γι’ αυτή την τεράστια αποδοχή και επιτυχία του Μ.Π. και έχω να σας πω πως πίσω από τα «τεράστια» πολύ συχνά κρύβονται τα «απλά». Πάνω απ’ όλα, για μένα, το Μ.Π. έχει αληθινό φαγητό για κανονικούς ανθρώπους. Ο σεφ Νίκος Μεντής φτιάχνει μια μεγάλη σειρά από πιάτα που καταφέρνουν να συνδυάζουν τη μαγειρική δεινότητα και τη στοργή μιας μερακλούς Ελληνίδας μάνας με τις τάσεις και τις αναζητήσεις της σύγχρονης ελληνικής κουζίνας.
Τα κεφτεδάκια με τον δυόσμο και το ούζο, το χουνκιάρ μπεγεντί (κορυφαίο best seller του καταλόγου), τα αχτύπητα κοτομπριζολάκια, η φάβα-βελούδο, τα ρεβίθια με τη λιαστή, τη φέτα και τον δυόσμο, η σαλάτα με τις φακές, το σολομό και το «εξωτικό» άρωμα, τα 3 καταπληκτικά κριθαρότα (με κοτόπουλο, με λαχανικά, με μανιτάρια και τρούφα), το συκωτάκι-κρεμμύδια-γλυκιά πάπρικα, το ομώνυμο «Μαύρο Πρόβατο», αρνάκι μούρλια με τυριά και ζεστές φρεσκοτηγανισμένες πατάτες, η χοιρινή τηγανιά (άπειρες βούτες με το ζεστό ψωμάκι στη σαλτσούλα της) είναι μερικά μόνο. Και αλλάζουν συνέχεια. Για να μη βαριέται ποτέ κανείς, ούτε καν ο καθημερινός πελάτης.
Στα γλυκά… άλλα μεγαλεία: μιλφέιγ μήλου, μους λεμόνι με καραμελωμένα αμύγδαλα, carrot cake, φυσικά σουφλέ σοκολάτας και γιαούρτι σακούλας με πληθώρα γλυκών κουταλιού που συνδυάζονται με λικεράκια (τέλειο αυτό του φουντουκιού), λιμοντσέλα, γκράπες και λοιπά. Το κρασί είναι και εμφιαλωμένο σε τιμές που δεν παίζονται (€9,70-12,50), εγώ πίνω πάντα χύμα μοσχοφίλερο του Τσέλεπου με 4,50€ το μισό λίτρο. Κοντά σ’ αυτά βάλτε το πάντα ευγενέστατο προσωπικό, την ανεπιτήδευτη ατμόσφαιρα και τις εξαιρετικές τιμές (περίπου €15-20 και με κρασί) και θα με καταλάβετε. Κλείστε τραπέζι, κι εδώ, κυρίως το Σ/Κ επαναλαμβάνεται η επιτυχία.
Το αδερφάκι του Παγκρατίου εδώ στα Μελίσσια, με μεγάλους όμορφους χώρους για να χωράει όλους τους πιστούς θαμώνες-και είναι πολλοί! Στα μεγάλα του συν και η δροσερή, μέσα στο πράσινο αυλή. Ελληνική δημιουργική κουζίνα στα καλύτερά της, με πιάτα που συνδυάζουν παράδοση, σύγχρονες τάσεις, ποιότητα, ελληνικά προιόντα. Σουξέ τα κεφτεδάκια με τον δυόσμο και το ούζο, το χουνκιάρ μπεγεντί και το αρνάκι που σιγοψήνεται για ώρες και συνοδεύεται από κρητικό πιλάφι αλλά και πατάτες φούρνου. Πολύ καλά κρασιά σε τιμές εξαιρετικές, ωραία ατμόσφαιρα, ευγενέστατο και το σέρβις. Κάθε μέρα από το μεσημέρι.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
