Στη Θάσο θα πας για φρέσκο ψάρι, πολλά θαλασσινά, ωραία τυριά και αγνό μέλι
Φίλος Αθηναίος διαμαρτυρόταν ότι δεν έφαγε τίποτε «ιδιαίτερο» στη Θάσο, και οι τουρίστες που τρώνε στο νησί δεν ενθουσιάζονται πάντα… αλλά έχει νοστιμιές η Θάσος που δεν τις βρίσκει εύκολα ο Αθηναίος, πόσο μάλλον ο τουρίστας, ακόμα κι αν ξεπεράσουμε τον σκόπελο «degustibus et coloribus non est disputandum», που είναι και η μόνη φράση που θυμάμαι από τα Λατινικά του σχολείου. Καλά, και το «Regina rosas amat», το οποίο όμως είναι ντιπ άσχετο με τρόφιμα.
Φρέσκο ψαράκι στην ταβέρνα Σύμη στη Θάσο
Στη Θάσο λοιπόν: το φρέσκο ψάρι το βρίσκεις παντού, κι αν το εκτιμάς όσο του πρέπει, είσαι ευτυχής πελάτης. Τρως εξαιρετική σαρδέλα, παχουλή, ζουμερή και ντόπια, από τη ζεστή θάλασσα του κόλπου της Καβάλας και τα επίσης ζεστά νερά του νησιού. Η σαρδέλα όπως και η γαρίδα είναι στάνταρ «σπεσιαλιτέ», σερβίρονται σε πολλά ταβερνάκια και είναι αριστουργηματικές όταν είναι φρέσκες. Ο φίλος Ανδρέας Χάντης στη γαλανόλευκη «Σύμη», στο Παλιό Λιμάνι πάνω στη θάλασσα, εκτός από σαρδέλες, φρέσκο ξιφία, ροφούς και λοιπά μικρά-μεγάλα ψάρια, φτιάχνει ένα υπερ-νόστιμο χελιδονόψαρο στη γάστρα, με λαχανικά που ψήνονται στον ατμό του ψαριού ημέρας – το ίδιο πιάτο σκαρώνει και με λαβράκι εξ ίσου νόστιμο, αν και το χελιδονόψαρο, έτσι όπως είναι φτερωτό και απειλητικό μέσα στη γάστρα, κερδίζει πάντα τις εντυπώσεις. Φτιάχνει ωραία ψαρόσουπα, Θασίτικη, με πολλά λαχανικά, με ψάρια που μένουν στον πάτο των διχτυών (ή έτσι έλεγε ο μπαμπάς μας που ήξερε από ψάρια). Οι κουτσομούρες είναι πεταχτές, οι γαρίδες λαχταριστές, τα μύδια αχνιστά, τα χταποδάκια λιαστά, κι από όλα αυτά προτιμώ τις σαρδέλες Θάσου στη σχάρα – για μένα είναι το νοστιμότερο ψάρι. Αλλά είπαμε, καθένας με τα γούστα του.
Ταβέρνα «Σύμη» στη Θάσο
Μια (μικρή) ταβέρνα στο Μικρό Καζαβίτι, ο «Γιάννης», φτιάχνει κολοκυθοκορφάδες γεμιστούς με τον παραδοσιακό τρόπο, με ένα σωρό μυρωδικά και γιαγιαδίστικη γεύση. Εκεί βρίσκεις και το άσπρο κατσικίσιο τυρί Θάσου, με την κάπως τσουχτερή γεύση, που σίγουρα δεν είχε αρέσει στον Αθηναίο φίλο αλλά τι να κάνουμε, έχουν δικαιώματα και τα κατσίκια. Στην ταβέρνα «Κραμπούσα» στη Σκάλα Ποταμιάς έφτιαχναν ένα ψάρι αχνιστό, έχω χρόνια να το φάω, της ιδίας οικογένειας με τη γλώσσα, το φτιάχνουν και στον «Λύκο» στο Ραχώνι – απλό φιλέτο με λάδι, ρίγανη και λεμόνι. Αρέσει πολύ στα παιδιά, ακόμα και στα μικρά, και δεν έχει κόκκαλα. Στα ορεινά χωριά Μεγάλο Καζαβίτι και Θεολόγο ψήνουν κατσικάκι, κοκορέτσι και παϊδάκια με μεγάλη επιτυχία, αν είστε κρεατοφάγος θα ενθουσιαστείτε, ακόμα κι αν είστε Αθηναίος. Φέτος δοκιμάζουν τις κουτάλες τους και άλλοι σεφ στο νησί: ο Δημήτρης Αλεξιάδης, μετά το Μακεδονία Παλλάς Θεσσαλονίκης, φιλοτεχνεί νοστιμιές γαλλικής επιρροής στο κυριλάτο “Merlot” ενώ ο Γιάννης Μαρινόπουλος συνθέτει κοσμοπολίτικα πιάτα στο “Oasis beach bar”, στο μαγικό Πευκάρι – κάνει θαύματα με τα φρέσκα μύδια. Στο “Island beach bar” ο Θασίτης σεφ Κωνσταντίνος Ραξής περιποιείται τις (ντόπιες) γαρίδες με λεμονάκι και τις κάνει κούκλες. Σε αρκετά μπιτσόμπαρα πια μπορείς να φας πολύ πολύ νοστιμούτσικα πράγματα…
Oasis beach bar
Η μπουγάτσα, αλμυρή, γλυκιά, με σπανάκι ή με κιμά, είναι η ίδια από το 1970 που άνοιξε στο Λιμένα ο κύριος Σάκης την «Σερραίικη μπουγάτσα», κατά την οικογενειακή παράδοση. Όλες οι πίττες φτιάχνονται με σπιτικό φύλλο, με πλάστη, και ψήνονται χαράματα – το πρώτο πρωινό στο νησί κάθε καλοκαίρι, τρέχω να πάρω μπουγάτσες για όλη την οικογένεια.
Οι ντόπιες ελιές είναι θρούμπες, αλμυρές, σκληρές, με ολόκληρο το ελαιόδεντρο, και το μυρωδάτο, λίγο καυτερό λάδι του, στριμωγμένο γύρω από το κουκούτσι. Δεν αρέσουν σε όλο τον κόσμο, καταλαβαίνω ότι οι ελιές Καλαμάτας πχ είναι πιο ζουμπουρλούδικες, αλλά οι θρούμπες Θάσου μοσχοβολάνε ρίγανη. Κι αυτό είναι το σπουδαίο εγχώριο προϊόν, η ρίγανη: ό,τι τρως στη Θάσο, έχει υπο-γεύση ή άρωμα ρίγανης, από την ελιά, το τυρί, το ψάρι, την κρέμα, μέχρι το μέλι… για το οποίο θα γράψω άλλη φορά, σε κεφάλαιο «γλυκά»…
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
17°
