#menoumespiti με την Athens Voice: Ο εθνικός μας ζαχαροπλάστης Στέλιος Παρλιάρος περιγράφει μία μέρα στο σπίτι, εν μέσω πανδημίας κορωνοϊού.
Ξυπνάω στις 7.30-8.00 το πρωί από συνήθεια. Βάζω μια φόρμα για να μην αισθάνομαι άρρωστος στο σπίτι, πλένομαι και μετά πηγαίνω στην κουζίνα για να πατήσω το κουμπί. Τίποτα δεν μπορεί να γίνει πριν πατήσω το κουμπί. Της καφετιέρας. Ο καφές, το νερό, το φίλτρο βρίσκονται στη θέση τους από το βράδυ. Αυτό συνέβαινε πάντα – και προ κορωνοϊού!
Η μέρα ξεκινάει πάντα με καφέ
Ελέγχω το κινητό. Ήρθε κάποιο μήνυμα, mail, SMS; Αφού απαντήσω, αρχίζω να ψάχνω τις ειδήσεις. Θέλω να διαβάζω σύντομα και περιεκτικά πράγματα. Ειδήσεις στην τηλεόραση δεν βλέπω, με κουράζουν πάρα πολύ. Στεναχωριέμαι να βλέπω εικόνες από την Ιταλία...
Για πρώτη φορά στη ζωή μου έχω χρόνο. Κυκλοφορώ δεξιά αριστερά στο σπίτι και σκέφτομαι νέες συνταγές. Ανοιγοκλείνω διαρκώς το ψυγείο. Νομίζω ότι θα βρω αβγά και κρέμες γάλακτος. Δεν έχω συνηθίσει ακόμα ότι δεν βρίσκομαι στο εργαστήριο.
Αυτές τις μέρες δουλεύαμε το τεύχος των «Γλυκών Αλχημειών», οπότε είχα να οργανώσω τις συνταγές που θα βάζαμε στο περιοδικό. Επειδή το εργαστήριο είναι πολύ κοντά στο σπίτι μου μπορεί να πεταχτώ μέχρι εκεί και να πειραματιστώ. Τα πασχαλινά γλυκά τα έχουμε ήδη έτοιμα, οπότε με τις νέες συνθήκες ψάχνουμε να βρούμε τρόπους να τα προμηθευτεί ο κόσμος. Ό,τι κι αν γίνει, όπου κι αν είμαστε –(ακόμα) σπίτι ή (επιτέλους) εκτός– δεν μπορούμε να χάσουμε το Πάσχα. Είναι σημαντικό να παραμείνουμε αισιόδοξοι, να συνεχίσουμε να οργανώνουμε τη ζωή μας, να ονειρευόμαστε, να ζούμε. Το Πάσχα, λοιπόν, δεν θα το χάσουμε! Θα το ζήσουμε ακόμα και από τον καναπέ μας.
Το μεσημέρι φτιάχνω ένα ελαφρύ γεύμα, μια σαλάτα, λίγη κινόα και ξεκινάω το διάβασμα. Βιβλία και περιοδικά –κυρίως ξένα– για τη ζαχαροπλαστική, τη διακόσμηση, τη φωτογραφία. Οτιδήποτε μπορεί να μου δώσει έμπνευση. Μπαίνω και στο internet για να βρω καινούργια βιβλία ζαχαροπλαστικής, βιβλιοπωλεία του εξωτερικού, συνταγές.
Ώρα για Netflix. Εδώ υπάρχει ιεροτελεστία και πάνω απ’ όλα οργάνωση! Ψάχνω ταινίες που με ενδιαφέρουν, ανάλογα με τη διάθεσή μου. Άλλες φορές θέλω συνειδητά να δω κάτι light, μια σαχλαμάρα και άλλες έχω κέφι για ταινίες με αισθητική, με καλή σκηνοθεσία, ωραία φωτογραφία. Βλέπω τα trailer και σημειώνω όσες θέλω να δω το βράδυ! Προς το παρόν δεν βλέπω σειρές –ποτέ δεν είχα τον χρόνο–, αν μείνουμε όμως κανένα δίμηνο μέσα, με βλέπω να τις αρχίζω!
Μετά τις 7 βάζω απαραιτήτως ένα ποτό. Κάνω το happy hour στο σπίτι! Όλα αυτά γίνονται με μουσική στο background. Κλασική, εκκλησιαστική, ρέκβιεμ (ταιριάζει και με την κατάστασή μας!), μέχρι και Abba για το κέφι. Αυτό που οι υπόλοιποι χαρακτηρίζουν καταθλιπτική μουσική, εμένα πάντα στα δύσκολα μου έφτιαχνε τη διάθεση. Αν και ζούμε σκηνές από ταινία, δεν χάνω την αισιοδοξία μου. Κάνω όνειρα, εμπνέομαι, σκέφτομαι το μέλλον... Το καινούργιο μου βιβλίο, που δουλεύω αυτή την περίοδο, την εκδήλωση για τα 40 χρόνια ζαχαροπλαστικής που κλείνω φέτος, η οποία αναβλήθηκε λόγω των γεγονότων...
Ψυχραιμία, αισιοδοξία και όνειρα, λοιπόν. Πολλά όνειρα.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
14°
