Σου κλείνω τα μάτια. Σε παίρνω από όπου και να βρίσκεσαι και σε πηγαίνω στο χωριό Σκλήθρο. Εσύ δεν το ξέρεις, απλώς είπες πως πεινάς, εγώ ήμουν που πρότεινα πως «αν κάνεις κέφι για περιπέτεια καλής ζωής και ταξιδάκι μυστήριο, άσε με να σε πάω σε έναν Χρυσό Σκούφο, που θα σου ταράξει τις αισθήσεις. Όμως θα πρέπει να με εμπιστευθείς και να με αφήσεις να σου κλείσω τα μάτια, έχω τους λόγους μου»! Έτσι δεν βλέπεις τα χιόνια του Καϊμακτσαλάν που θα πάρει καιρό να λιώσουν, ο χειμώνας κρατά ακέραιος ακόμη και τον Απρίλη. Το μόνο που αισθάνεσαι είναι οι κραδασμοί του επαρχιακού δρόμου, το κακοτράχαλο του οδικού δικτύου είναι εκνευριστικό και δεδομένο. Παρατημένη Ελλάδα, ρημαδιό άσφαλτος.
Αναρωτιέσαι για ποιον λόγο δεν σου αποκαλύπτω ούτε το μέρος ούτε το σκοπό του παιχνιδιού, ανταπαντώ πως έχω τους λόγους μου. Γιατί αυτός ο Χρυσός Σκούφος δεν είναι ούτε στην Αθήνα, ούτε στη Θεσσαλονίκη, ούτε στη Σαντορίνη ή τη Μύκονο, που τα γκρεμίδια και το trophy είναι και λίγο traditional Greek Island sic. Αυτός ο Χρυσός Σκούφος είναι σε μια από τις πιο εγκατελειμμένες περιοχές της χώρας και σε ένα χωριό από αυτά που στην τηλεόραση τα βαφτίζουν «εσχατιές», «ηρωική ενδοχώρα» και άλλα ποιητικά.
Φτάνουμε στο Σκλήθρο, νόμος Φλώρινας, σου ανοίγω τα μάτια και διαβάζεις: Ταβέρνα του «Θωμά». Από το 1970. Σε προλαβαίνω πριν γκρινιάξεις «τόσο δρόμο, για μια ταβέρνα, πας καλά;». Περνάμε την πόρτα και σε βλέπω που παθαίνεις! Φλώρινα; Θα μπορούσε να είναι σάλα στη Βρετάνη ή την αγγλική εξοχή, αμερικάνικος νότος όπου δειπνούν οι ευκατάστατοι άποικοι, Φλώρινα πάντως όχι. Εντυπωσιακό τζάκι και τραπεζοκαθίσματα μπελ επόκ, τεράστια σάλα, ένα καταπληκτικό πικάπ φορτωμένο σε σκρίνιο καρυδιάς, πολυέλαιοι κρυστάλλου, σκηνικό από ταινία εποχής. Σερβιτόροι καλοντυμένοι, όπως στα παλαιάς φήμης εστιατόρια, ναι, αυτή είναι η πρώτη εικόνα που σε κάνει να σφυρίζεις θαυμαστικά!
Κι έπειτα καθόμαστε κι όπως παρελαύνουν αυτές οι ευλογημένες γεύσεις, με πρώτες ύλες αποκλειστικά μόνο από την πλούσια γη του τόπου, γεωργία και κτηνοτροφία, ενορχηστρωμένες σε πιάτα δημιουργικής μακεδονίτικης κουζίνας, σε βλέπω που με δοξάζεις για την έμπνευση που είχα. Να έρθουμε εδώ, πολύ μακριά από τα «άριστα» που ήξερες. Και να δοκιμάσεις μια από τις πιο εντυπωσιακές κουζίνες της Ελλάδας, που από το 2009, που κέρδισε τον Χρυσό Σκούφο, μέχρι και σήμερα, παραμένει case study: στην εσχατιά της ενδοχώρας, ο «Θωμάς» μεγαλουργεί.
Ακολουθεί η τεκμηρίωση, πιάτο με πιάτο, γεύση προς γεύση!
Start me up! Καυτερή πιπεριά, ψητή μελιτζάνα περιχυμένη με ντοματίνια και τυρί συν σαλάτα βραστών χόρτων.
Ξινόμαυρη «Φιλάμπελος». Το κρασί με ετικέτα που οινοποιεί ο «Θωμάς» έχει όλα τα χαρακτηριστικά των οίνων της περιοχής: πλούσια, δυνατή, αρωματική υφή και γεύση. Ανεπιφύλακτα...
Τραχανότο με άγρια μανιτάρια και βλαχοτύρι Μετσόβου με τσάτνι ροδιού. Εκρηκτικός συνδυασμός.
Τροφαντά σαλιγκάρια, δυναμωμένα από τις φετινές ανηλεείς βροχές, βρασμένα με σκόρδο. Απόλυτη επιλογή, πιστέψτε με.
Ψαρονέφρι με σάλτσα βασιλικού και παπαρδέλες. Ένα must πιάτο.
Σπαλομπριζόλα με άγριο ρύζι μπασμάτι. Μέτρια ψημένη ως είθισται, ώστε να αναδυθεί όλος ο πλούτος επί του ουρανίσκου. Γευστικό παραλήρημα...
Μοσχαρίσια μάγουλα με παπαρδέλες. Η αξεπέραστη κτηνοτροφία της περιοχής παράγει κρέας αξιομνημόνευτης αίσθησης.
Κεφτεδάκια του «Θωμά». Κλασικό και περιζήτητο πιάτο.
Ένα γλυκό πριν τον αποχαιρετισμό: χαλβάς με μελάνη σουπιάς και ντρέσινγκ με μάνγκο και μους γλυκοπατάτας.
14°
