Η Ευγενία στο Σύνταγμα είναι ένα εστιατόριο που μοιάζει τουριστικό, αλλά σερβίρει ατόφια την ελληνική κουζίνα
Είναι μερικά εστιατόρια που παρατείνουν το καλοκαίρι, που μπορούν να το ζωντανέψουν μέσα σου -και έξω- ακόμη και στην καρδιά του χειμώνα. Αυτά που στα τραπέζια και στο ντεκόρ τους σερβίρουν ατόφια την Ελλάδα αλλά σε ένα πολυεθνικό άμπιανς που σχεδόν σε μπερδεύει, όσο γενικότερα μπορεί να σε μπερδέψει το Σύνταγμα. Τόσο ελληνικό και τόσο τουριστοκεντρικό, την ίδια στιγμή.
Ακούω πολλούς να δυσφορούν με τον υπερτουρισμό του κέντρου, όμως, έχει κι αυτός τη χάρη του να σε συμπαρασύρει σε ένα ταξίδι, σαν κάτι να κλέβεις από την ξενοιασιά και τις διακοπές των άλλων, και ας σχόλασες μόλις από το γραφείο. Από την άλλη, ξέρω κι άλλους πολλούς -μαζί και μένα- που δυσπιστούν στερεοτυπικά με τα εστιατόρια που προτιμά ο ξένος, σαν να μην τα καταδεχόμαστε, σαν να μην τα έχουμε σε υπόληψη, σαν ο μουσακάς εδώ να έχει την ύποπτη γεύση ενός moussaka της ξεπέτας και της συμφοράς.
Τελευταία, ωστόσο, πληθαίνουν γύρω μου οι αφορμές που με ωθούν σε μια αναθεώρηση. Η Ευγενία είναι μια από αυτές. Αν την γκουγκλάρεις, δεν θα βρεις πολλά για το βιογραφικό της. Και ωστόσο, είναι εδώ από το 1989, κλασική στο είδος της, σταθερή και απολύτως αμετανόητη στα όσα θα σου σερβίρει. Όσοι ξένοι φίλοι μου έρχονται στην πόλη, τη γνωρίζουν και διακαώς την ποθούν, την πρώτη φορά με έφερε εδώ ένας Αργεντίνος.
Ευγενία: ένα εστιατόριο με πεντανόστιμη ελληνική κουζίνα στο Σύνταγμα
Κεντρικότατα στη Βουλής, η Ευγενία δεν είναι κανένα κρυμμένο μυστικό. Όσοι γνωστοί μένουν τριγύρω από δω προτιμούν το πακετάκι τους, όταν ξεφεύγουν από την ασιατική αύρα της γειτονιάς και λαχταρούν γεμιστά και μουσακά. Ανοιχτή από το πρωί ως αργά το βράδυ, σε ένα από αυτά τα γλαφυρά, σκεπαστά πεζοδρόμια του κέντρου, έχει πλέον επεκταθεί σε τρία μικρά, συναπτά μαγαζιά που βγάζουν τις πολύχρωμες καρέκλες τους στο μακροσκελές πεζοδρόμιο.
Ακόμη και αν όλες οι φυλές του Ισραήλ (κι όχι μόνο) έχουν βρει τη γωνιά τους πριν από σένα, το φρέσκο εσωτερικό με το φολκλόρ ντεκόρ, τα καραβάκια, τα κομπολόγια και τους βαρελόφρονες στον τοίχο, διατηρεί μέσα από την τζαμαρία αυτό το μέσα-έξω και όλη του την επαφή με το πεζοδρόμιο, άσε που έχει κλιματιστικό και ωραία δροσιά.
Με σήμα το γαρύφαλλο, η Ευγενία, προσφάτως έχασε την Ευγενία της, που απεδήμησε εις Κύριον, αφού πρώτα πρόλαβε να μεταφέρει και να διδάξει τη γνώση, την τέχνη και τη νοστιμιά της στους νεότερους της οικογένειας. Τα παιδιά συνεχίζουν στην αυστηρή γραμμή της, έχουν και μια δεύτερη ταβέρνα στη Σαλαμίνα. Νύφες, εγγόνια, πώς τα καταφέρνουν δεν ξέρω σε αυτό το καθημερινό πήγαινε-έλα, όμως, θα τους βρεις πάντα εδώ, ταχύτατους και πρόθυμους, να σε υποδεχτούν και να σε εξυπηρετήσουν αυτοπροσώπως.
Τι θα φας στην Ευγενία;
Το μενού που θα πάρεις στα χέρια σου, δεν προοιωνίζει τίποτα από όσα πρόκειται να δοκιμάσεις. Πιο τουριστικό πεθαίνεις, σαν μενού της δεκαετίας του ’80, με φωτογραφίες από τζατζίκια και μουσακάδες για αδαείς γιαπωνέζους. Το προσπερνάς και ρωτάς αυτοπροσώπως. Το φοβερό είναι πως αν πας λίγο αργά, θα σου απαντήσουν πως δεν έχει μείνει τίποτα, όμως, η καλή κουζίνα και από αυτό το τίποτα, θα σε ταΐσει κάτι που θα κάνεις πολύ καιρό να βγάλεις από το μυαλό σου.
Ντολμαδάκια του ονείρου, χόρτα ζωντανά και ζεστά σε μερίδα του Γαργαντούα, όλα σερβιρισμένα σε κυανόλευκα, υπέροχα πιάτα, στο πνεύμα μιας ανανέωσης. Τέτοιο ντάκο, με μπόλικη τριμμένη, ξεφλουδισμένη, πεντακόκκινη λαχταριστή ντομάτα, μπόλικη ξινομυζήθρα, αυτό τον λίγο μαϊντανό που τόσο του ταιριάζει, δεν θα βρεις ούτε στην Κρήτη. Το ελαιόλαδο, εδώ, σε όλα τα πιάτα, κάνει τη διαφορά. Πλούσιο, εξαίρετο, αληθινό, μοσχομυριστό.
Το μπουγιουρντί, μια ολοζώντανη νοστιμιά, με ολόκληρη την ντομάτα και την πιπεριά, σωστά λιωμένο το τυρί και πάντα τον μαϊντανό του δροσερού touch. Το χταπόδι με το μακαρονάκι, ένα αριστούργημα. Εκεί, όμως, που χάνω τις λέξεις και δεν βρίσκω τις κατάλληλες, είναι σαν θέλω να σας περιγράψω τις μελιτζάνες στον φούρνο. Σκέτο μέλι και λουκούμι μαζί, με αυτή την παλιά γεύση που όλοι νομίζουμε ότι μόνον η δική μας μαμά/γιαγιά ήξερε να πετυχαίνει, ο παλιός τρόπος να μαγειρεύεις τη μελιτζάνα και να την κάνεις βασίλισσα. Έχει και το ψαράκι της ημέρας, έχει και άψογα κρεατικά στη σχάρα.
Η κυρία Ευγενία, πριν ανοίξει με τον άντρα της αυτό το μαγαζί, είχε περάσει σαν ιδιωτική μαγείρισσα από πλούσια και διάσημα σπίτια. Αρκεί να δοκιμάσεις ό,τι σε μαγειρευτό πετύχεις, γεμιστούς κολοκυθανθούς, μουσακά, λεμονάτο κοτόπουλο, για να θυμηθείς, αν είσαι παλιός, πώς μαγείρευαν κάποτε οι μερακλήδες την ελληνική νοστιμιά. Όχι εκείνη την πρόχειρη, με τα πολλά λάδια, την ατημέλητη. Εκείνη που διάλεγε μια-μια τις μπάμιες ή τις ντομάτες και ήξερε να κάνει μεγάλα φαγητά από απλά υλικά. Την αστική κουζίνα της εποχής του Τσελεμεντέ, που σχεδόν έχουμε ξεχάσει.
13°
