Liystor: το νέο εστιατόριο στο Μοναστηράκι είναι ένα εστιατόριο που δύσκολα ξεχνάς
Είναι ωραίο και παρηγορητικό να επιστρέφεις στην πόλη και εκείνη να σε περιμένει με μια καινούρια έκπληξη. Έτσι γλυκαίνει το επερχόμενο φθινόπωρο, έτσι αλλάζει και η γεωγραφία μιας συνοικίας, κάπως έτσι τα ρημαγμένα αρχοντικά του κέντρου μεταμορφώνονται σε ζωή, που αφορά τον καθένα από εμάς. Πάνω στο πιο κοσμοπλημμυρισμένο κομμάτι της Ερμού, απέναντι σχεδόν από την πλατεία του Μοναστηρακίου, το εστιατόριο Liystor με τους τρεις ορόφους του, αλλάζει ολοσχερώς το τοπίο της πιο κομβικής γωνιάς του ιστορικού κέντρου. Όνομα που δύσκολα το προφέρεις κι άλλο τόσο δύσκολα το θυμάσαι. Δεν έχει, όμως τόση σημασία να το φωνάξεις με το όνομά του. Το βαθύτερο νόημα είναι στο να το ζήσεις, και αυτό, πίστεψέ με, δύσκολα θα το ξεχάσεις.
Liystor, το νέο εστιατόριο που αξίζει να ανακαλύψεις στο Μοναστηράκι
Σ’ αυτό το παράξενο στην αρχιτεκτονική του νεοκλασικό έζησε κάποτε ο Φιλικός και αρχαιολάτρης Κυριάκος Πιττάκης, οι αρχαιολογικές ανασκαφές του οποίου, έφεραν το 1822 στο φως την περίφημη «Κλεψύδρα της Ακρόπολης». Μια παιχνιδιάρα πηγή στον Ιερό Λόφο, που σαν κλεψύδρα μια ξεχείλιζε και μια εξαφάνιζε τα νερά της. Liystor, λοιπόν, πάει να πει ο κλέφτης, ο ληστής του νερού.
Τα λημέρια αυτού του ληστή διαθέτουν μια παράδοξη διάταξη, τέσσερις όροφοι με λίγα τετραγωνικά ο καθένας, πολλές γωνιές να ανακαλύψεις, εκπλήξεις αλλά και χώρους που ακόμη δεν έχουν βρει την καθημερινή τους χρήση. Στο ισόγειο του εστιατορίου, ο χώρος του brunch, του all day. Το παλιό καρό ασπρόμαυρο πάτωμα, το μπαρ, industrial αισθητική που όμως αποτυπώνει με το δικό της στυλ την αριστοκρατική αύρα της old Athens. Έκπληξη στα μετόπισθεν μια πριβέ, κόζυ αυλή. Οι τοίχοι καλλιτεχνικά ντυμένοι με Καρυάτιδες, Ακροπόλεις που διακριτικά παίζουν πίσω από πολύχρωμες μεγάλες κουκίδες που θυμίζουν δεκαετία του ’50 αλλά και Καλντέρ. Ένα από τα πιο πρωτότυπα επιτοίχια που είδαμε τελευταία.
Στο υπόγειο, το κελάρι, με τις 130 ετικέτες κρασιού από όλο τον κόσμο, που έχει επιμεληθεί ο Κωνσταντίνος Κοσμαδάκης και δυο μεγάλα μοναστηριακά τραπέζια για γευσιγνωσίες αλλά και για την περίπτωση που θελήσεις να γιορτάσεις κάτι ιδιωτικά, πλάι στις αρχαιότητες που προβάλλουν μέσα από το τζάμι.
Ανηφορίζοντας στην κορυφή, η μικρή εσωτερική αίθουσα του εστιατορίου και μετά η έκπληξη της νεοκλασικής βεράντας που έχει προστεθεί προσφάτως αλλά η αισθητική της με τα χτιστά κολονάκια μπερδεύει, λες και ήταν από πάντα εκεί. Μετά, αυτό το ω! που ασυνείδητα ξεφεύγει από όποιον νεοφερμένο περνά το κατώφλι της. Μπροστά σου αβάδιστο όλο το υπερθέαμα, Ακρόπολη, Αστεροσκοπείο, Θησείο, Πνύκα, τα νεοκλασικά της Πλάκας, το Μοναστηράκι, το φεγγάρι, ο αττικός ουρανός.
Aν δεν είσαι φίλος της τάσης, παρόλο που σου στήνω τη βουτυράτη γεύση από ένα φιλεταρισμένο τονάκι που ωριμάζει για 30 ημέρες αλλά και το μαγικό, ημίπαστο γαριδάκι, μην ανησυχείς. Το μενού έχει όλα τα καλά. Ακόμη και μια ωραιότατη συλλογή τυριών από όλο τον κόσμο. Δοκιμάσαμε το εξαίρετο καρίκι, που μπορείς να συνδυάσεις με το κρασί σου και με το προζυμένιο δικό τους ψωμί, τα κρακεράκια φράουλας και τα κριτσίνια με μελάνι σουπιάς.
Για αρχή, η σαλάτα κίτρο είναι ό,τι πιο αιθέρια δροσερό: πρασινάδες, γκρανόλα μαραθόσπορου, εσπεριδοειδή. Το καρπάτσο τονάτο και το fish crudo είναι δυο πιάτα που άλλαξαν εντελώς τη γνώμη που είχα για τις πίκλες, τα κονφί και όλα αυτά που μπαίνουν πλέον σε όλα τα ωμά πιάτα χωρίς να κάνουν, τελικά, δουλίτσα. Εδώ, τα καπαρόφυλλα, το θεϊκό ραπανάκι, το κονφί λεμόνι και η σος από εσπεριδοειδή, φωνάζουν τη-δικαιολογημένη-παρουσία τους, για χάρη τους σχεδόν ξεχνάς το άψογο ψάρι.
Η τσιπούρα-πεταλούδα, φτάνει ολόκληρη με το κεφάλι της ανοιχτή σαν «γούνα», με μια νόστιμη σάλτσα, γκρεμολάτα λιαστής ντομάτας και λάδι μάραθου. Με νοστιμότατη μπισκ και το κους-κους με ψιλή γάμπαρη, ψητά ντοματίνια, εστραγκόν και βασιλικό. Ο Νίκος νοιώθεις ότι το ψάρι το ξέρει, νοιώθει τί θα το νοστιμέψει και δεν πατά πάνω σε γνωστές και πολυφορεμένες συνταγές. Το fish & chips, γίνεται με ψάρι της ημέρας-εμείς το φάγαμε με κέφαλο, ολοτράγανο σε δαντελένιο κουρκούτι μπύρας-με ωραία τηγανητή πατάτα, σάλτσα γιαουρτιού και αυτό το ασυναγώνιστο λεμονάκι κονφί. Του προσθέτει άρωμα και φρεσκάδα, χωρίς να το ακυρώνει και αξίζει να δοκιμάσεις αυτό το εντελώς δικό του θαλάσσιο σύμπαν.
Στα γλυκά, η Θάλια Χατζηγιάννη, μας ετοίμασε μπράουνις με ολόκληρα φουντούκια, γκοφρέτες «Κουκουρούκου» και παγωτό από κατσικίσιο γάλα και μασκαρπόνε με παγωτό ρούμι και μαρέγκες. Μαγειρικές γλώσσες που συνδέονται και συνεννοούνται αρμονικά, στην ίδια γευστική φιλοσοφία. Υπέροχη και η Ελευθερία Αναστασιάδου στις προτάσεις που μας έκανε για το κρασί, μια νέα Θεσσαλονικιά με πάθος, που ξενιτεύτηκε για τα μάτια και μόνο του Liystor από την πατρίδα της.
14°
