Η παλιά ταβέρνα Κονάκι στου Ζωγράφου μας θυμίζει πως ήταν οι ταβέρνες στην Αθήνα του ’80
Είναι να αναρωτιέσαι… Πώς κάποια μέρη κατάφεραν να τη γλυτώσουν, πώς μια μονοκατοικία της δεκαετίας του ’30 μπορεί ακόμη να προβάλλει το μικρό της μπόι ανάμεσα στα γύρω εξαώροφα μεγαθήρια και να συνεχίζει να στεγάζει μια κοτσονάτη ταβέρνα που «κανονικά» θα έπρεπε να έχει περάσει στα κλειστά και αζήτητα, κάτω από τόνους σκόνης και ξεχασμένου χρόνου. Από σύμπτωση θα σου απαντήσω.
Ή μπορεί και από μεράκι. Από πείσμα και επιμονή κάποιων ανθρώπων, που θέλουν να συνεχίσουν τη ζωή τους όπως την ξεκίνησαν, στο ίδιο σπίτι με τα παλιά μωσαϊκά, πάνω από την ίδια ψησταριά που κάποτε έχτισε τη μοίρα τους, σε μια τυχαία γωνιά του Ζωγράφου, που ποτέ της δεν θα τραβήξει πάνω της τα φώτα μιας έστω, στιγμιαίας, δημοσιότητας. Εδώ γύρω δεν έχει τίποτα άλλο. Ούτε περίπτερο, ούτε σούπερ μάρκετ, ούτε ψιλικατζίδικο να πάρεις τσιγάρα ή ένα γάλα άμα ξεμείνεις. Πολύ κοντά, είναι η πλατεία του Αγίου Θωμά, με την άφθονη ζωή, τα μαγαζιά, τα καφέ, γύρω από το Κονάκι όμως συμβαίνει μόνο ησυχία, μπαλκόνια αντικρυστά, ζωές της διπλανής πόρτας. Φόντο που κάνει αυτή την ταβέρνα να ξεχωρίζει.
Κονάκι: μια παλιά ταβέρνα στου Ζωγράφου
Σπίτι κανονικό και ισόγειο, με την πόρτα του στον δρόμο, που όμως δεν ανοίγει, σε πάει στα μετόπισθεν. Εκεί που από την πλαϊνή είσοδο, σε περιμένει η αυλή του, κουκλίστικη και μικρούλα, με το άψογα διατηρημένο παλιό πλακάκι, τις γλάστρες με τους φίκους, τα λιγοστά φιστικί τραπεζοκαθίσματα. Στο εσωτερικό, τρεις αίθουσες σπιτίσιες κι αυτές, δυο-τρία τραπεζάκια εκάστη, με τη σόμπα, στο βάθος η ψησταριά -σήμερα θα το λέγαμε και ανοιχτή κουζίνα- που αναρωτιέσαι πώς χωράει σε ένα τέτοιο σπιτούδι, με την πόρτα της να ανοίγει στην πίσω αυλή, από κει που έρχονται τα κάρβουνα, να ανάψει η θράκα της κάθε βραδιάς. Ταμπέλα δεν υπάρχει, στον τοίχο με μπογιά γραμμένο το «Κονάκι», τοίχοι και ταβάνια ντυμένα με μια κομψή καλαμωτή, παλιές λάμπες πετρελαίου στους τοίχους, κάδρα με στιγμές της Αθήνας των βαρελοφρόνων, το παλιό ψυγείο με ωραία στολισμένα τα κρέατα, τακτικά τοποθετημένα, μοιρασμένα σε δίσκους. Με μια ματιά, αγκαλιάζεις όλο το μενού, τα σουβλάκια, τα μπιφτέκια, τις μπριζόλες.
Εδώ δεν έχει σερβιτόρους και προσωπικό. Κατευθείαν εισέρχεσαι στο σπιτικό δυο αδελφών με καταγωγή από την Αμφιλοχία -που ξέρει από κρέας- οι οποίοι σε φροντίζουν ιδιωτικά και σπιτικά εδώ και 38 χρόνια. Ο Χρήστος και ο Τάσος, ένας στην κουζίνα ο άλλος στο σερβίρισμα. Λίγο «περήφανοι» πλέον στ’ αυτιά, λίγο να σέρνουν το βήμα αλλά κατά τα λοιπά βράχοι! Το μενού απαγγέλλεται προφορικά, καταγράφεται με μολύβι στο τεφτέρι, το χύμα κρασί στο κλασικό κατρούτσο, τα καρό, υφασμάτινα τραπεζομάντιλα με το εξίσου υφασμάτινο πανοστρωμένο καρέ, όλα σε έχουν γυρίσει αυτόματα πίσω, σε κάτι που είχες ξεχάσει στην πορεία. Στην παλιά ταβέρνα της γειτονιάς. Που ήταν φτηνή, που ήταν καθημερινή, που ήταν λίγο έξοδος, λίγο δεν έχω τίποτα σπίτι, ας πάω για μια χοιρινή με πατάτες και σαλάτα λάχανο-καρότο, ήταν και έξοδος του Σαββάτου, ήταν και γκομενικό ραντεβού -τότε δεν είχαμε και πολλές απαιτήσεις από τη ζωή.
Επιστρέψαμε λοιπόν, πίσω, για μια φρεσκοκομμένη σαλάτα λάχανο με καρότο, ζεστά, φρεσκοβρασμένα χορταράκια και καψαλισμένο, αφράτο ψωμί σε γενναία μερίδα. Με μια βουτυράτη φέτα στο πλάι, μπορεί να μείνεις κατευχαριστημένος και ως εδώ. Αλλά το Κονάκι, έχει και κάτι παραπάνω να σε δελεάσει: φτιάχνει μια πολύ πρωτότυπη φέτα στα κάρβουνα και εξαιρετικές πιπεριές κέρατο, καψαλισμένες ελαφρά και με το ιδανικό ψήσιμο. Ιδανικό συνοδευτικό στο κρέας, μαζί με την τυροκαυτερή και το σπέσιαλ σπιτικό τζατζίκι, το πλούσιο σε αγγουράκι και φρέσκο άνηθο. Αν αντέχεις τα τηγανητά, η τραγανή μελιτζάνα με το άφθονο κουρκούτι που στο τέλος φλερτάρει ασύστολα με λουκουμά, είναι η παλιά τηγανητή μελιτζάνα της ταβέρνας.
Και για να σας φτιάξω ακόμη περισσότερο, θα σας πω ότι υπάρχει και το μιξ του τηγανιού, μελιτζάνες, κολοκυθάκια και πιπεριές που φυσικά, τρώγονται ιδανικά, με το δροσερό τζατζίκι που προανέφερα. Παλιό, σπιτικό τυροπιτάκι και από τα ψητά της ώρας, θα σταθώ στο ωραίο, χοντρούλι, αφράτο, κρεατένιο μπιφτέκι, στο λουκάνικο και στο συκώτι, που θα ψηθεί όπως το ζητήσεις. Με νοσταλγία ξαναθυμήθηκα τη χοιρινή μπριζόλα, αυτή που τόσο αγαπούσαμε κάποτε πριν μπουν οι κοπές στη ζωή μας, αυτή που αγαπάει το λεμονάκι και στο τέλος, μαζί με το ζουμάκι της αφήνει μια μπουκιά και συχώριο σαλτσούλα στο πιάτο, ό,τι ακριβώς θέλει η αληθινή, τραγανή, κομμένη στο χέρι τηγανητή πατάτα για μια αμαρτωλή βούτα.
Υπάρχει και σουβλάκι, κοτόπουλο και μοσχαρίσια μπριζόλα. Απλή, ταπεινή ελληνικότητα, που δεν την πλησιάζεις με το σηκωμένο φρύδι του αυστηρού κριτή. Γιατί το νόημά της, είναι αλλού. Στην επιστροφή στο χρόνο, στη νοσταλγία, στην οικεία νοστιμιά. Αλλά και στη συγκίνηση και το κουράγιο των δυο αδελφών. Που μπορεί να βάρυναν από τα χρόνια, να κουράστηκαν, αλλά είναι πάντα εκεί, στην υπηρεσία του πελάτη. Σαν μια μάνα, που όσο και να γεράσει, θα σηκωθεί αγόγγυστα και με χαρά να τηγανίσει αβγά και πατάτες στο ξενυχτισμένο της παιδί, ακόμη και στη μέση της νύχτας. Τέτοια είναι η πελατεία εδώ. Παιδιά της γειτονιάς, που μεγαλώνουν μαζί με το Κονάκι, σε μια ταβέρνα-προέκταση του σπιτιού τους.
13°
