Στη δροσιά της Στοάς Σπυρομήλιου θα απολαύσεις ελληνική κουζίνα με την υπογραφή του Δημήτρη Σκαρμούτσου στο Ilios.
Χαζεύω μια ασπρόμαυρη φωτογραφία της Σταδίου. Πότε να τραβήχτηκε; Το ’60, ίσως το ’50. Δεν έχουν αλλάξει τόσα πράγματα ώστε να είναι αγνώριστη, εντοπίζω κάποια γνώριμα κτίρια, και την κλίση της Βουκουρεστίου. Είναι δύσκολο να μη προσπαθήσεις να φανταστείς πώς ήταν η αθηναϊκή ζωή κάποτε διασχίζοντας αυτόν τον δρόμο. Υπάρχουν μνήμες ακόμα, μια πόλη σαν την Αθήνα έχει τρόπους να θυμάται. Να, αυτά σκέφτομαι μέσα στη δροσερή –ακόμα και ένα καυτό βράδυ του Ιουνίου- στοά Σπυρομήλιου. Όχι τυχαία. Με έχει παρασύρει η ατμόσφαιρα του Ilios με τα μαρμάρινα τραπέζια, τις «τρυπητές» βιεννέζικες καρέκλες και τις φωτογραφίες της σύγχρονης Αθήνας. Ο χώρος είναι υπέροχος, αλλά μάλλον αυτό είναι αναμενόμενο όταν από πίσω κρύβεται ο όμιλος Πανά.
Κεφτεδάκια ζυμωμένα με chutney ντομάτας, κρέμα από πεκορίνο Αμφιλοχίας και τραγανά πατατάκια
Το Ilios έχει ένα στόχο και μια ξεκάθαρη φιλοσοφία γύρω από αυτόν: να επανασυστήσει στο αθηναϊκό κοινό την καθημερινή αστική κουζίνα της δεκαετία του ’50 και του ’60. Για τον σκοπό αυτό, κλήθηκε το Δειπνοσοφιστήριον και ο Δημήτρης Σκαρμούτσος να αναλάβουν την κουζίνα του. Και ο πολύ γνωστός σεφ έφτιαξε ένα μενού προσιτό, «παρεΐστικο», και κυρίως γεμάτο με ελληνικά προϊόντα, που στην πλειονότητά τους προέρχονται από μικρούς έλληνες παραγωγούς. Ο κατάλογος ευνοεί το μοίρασμα, καθώς μετονομάζει (εύστοχα) τα ορεκτικά σε πιάτα «για τη μέση» και εκεί μέσα κρύβει όλα όσα αγαπούν να μοιράζονται οι παρέες. Θα βρει κανείς λαχταριστές προτάσεις σαν τους ντοματοκεφτέδες με λιαστή ντομάτα Σαντορίνης, ανεβατό Κοζάνης, τραγανό κρεμμύδι και μαρμελάδα μέντας, την καπνιστή φάβα Ανάφης με τραγανό σουτζούκι, φουρνιστά ντοματίνια και καραμελωμένο κοκκάρι ή τη στάκα Χανίων με τραγανές πατάτες και βιολογικά αυγά σε ζυμωτό ψωμί. Η δικιά μου παρέα προτίμησε τα τραγανά κεφτεδάκια ζυμωμένα με chutney ντομάτας, κρέμα από πεκορίνο Αμφιλοχίας και τραγανά πατατάκια και τα κασιώτικα ντολμαδάκια με μοσχαρίσιο κιμά και ανθόγαλα με μέντα. Αυτά, τα τελευταία, ήταν στα αλήθεια υπέροχα.
Ντοματοκεφτέδες με λιαστή ντομάτα Σαντορίνης, ανεβατό Κοζάνης, τραγανό κρεμμύδι και μαρμελάδα μέντας
Στα κυρίως, δύσκολα να μείνει κανείς παραπονεμένος. Κι εδώ η εντοπιότητα είναι εμφανής (αρκεί να ανατρέξει κανείς στα σκιουφιχτά με μπρόκολο, πιπεριές, παπαρούνα, μανιτάρια και πέστο βασιλικού ή στις χυλοπίτες με προσούτο Ευρυτανίας, κουκουνάρι, λιαστή ντομάτα και κρέμα με γραβιέρα Κρήτης), το ίδιο και η αστική κουζίνα, που γίνεται αισθητή με γνώριμα πιάτα όπως ο μουσακάς ή ο λεμονάτος μαύρος χοίρος, σιγομαγειρεμένος για 24 ώρες με τραγανές πατάτες και καραμελωμένα καρότα. Δοκιμάσαμε ένα εξαιρετικό μοσχαρίσιο φιλέτο 26 ημερών ωρίμανσης, με βούτυρο πουρέ πατάτας, καλοκαιρινά λαχανικά και γλάσο από βινσάντο Σαντορίνης, που ήρθε ακριβώς στο ψήσιμο που ζητήσαμε (σημαντικό). Ειδική μνεία όμως αξίζουν και τα γλυκά με τις νοσταλγικές αναφορές (μωσαϊκό, πάστα αμυγδάλου, mousse πραλίνας κ.α.), τα οποία ήδη φημίζονται.
Βιολογικό στήθος κοτόπουλου, ψητό με σπιτικά νιόκι στιφάδο
Όλα αυτά μπορείτε να τα συνοδέψετε με κάποια από τις 60 περίπου ετικέτες ωραίων κρασιών του ελληνικού και ξένου αμπελώνα (αρκετές και σε ποτήρι). Με ονομασία εμπνευσμένη από τον ηλίανθο το Ilios είναι μάλλον λογικό να λειτουργεί από νωρίς το πρωί μέχρι και το βράδυ. Και είναι ό,τι πρέπει για μια στάση ανάμεσα στις καλοκαιρινές αθηναϊκές βόλτες.
14°
