Όλα όσα έγιναν στον δωδέκατο γύρο του παγκοσμίου πρωταθλήματος ράλι στην Ουαλία.
Το σαββατοκύριακο που μας πέρασε ολοκληρώθηκε ο δωδέκατος γύρος του παγκοσμίου πρωταθλήματος ράλι στην Ουαλία. Διαδραματίστηκαν αρκετά συμβάντα, άλλα αναπάντεχα και άλλα προβλέψιμα, για να μεταφερθεί η σκυτάλη στο ράλι Καταλούνια με τρεμάμενα χέρια, καθότι στην ανατολική πλευρά της ιβηρικής χερσονήσου πιθανόν να ξεκαθαρίσουν και οι δύο τίτλοι, οδηγών και κατασκευαστών.
Ας ξεκινήσουμε όμως από το τέλος και ας πατήσουμε rewind. Πρώτη φορά νικητής του Wales Rally GB ήταν ο επικείμενος (εκτός απροόπτου) πρωταθλητής Ott Tänak με την Toyota Gazoo Racing. Στη δεύτερη θέση στο πόντιουμ χαμογελούσε ο διψασμένος για νίκη Thierry Neuville με τη Hyundai, και στο τρίτο σκαλί ο νυν πρωταθλητής μας Sebastien Ogier, φορώντας ένα χαμόγελο που έπρεπε ο ίδιος να ζωγραφίσει με κόπο πριν ανέβει στο χαμηλότερο βάθρο.
Χωρίς τη μάσκα του τζόκερ, δύο ώρες πριν, στο τέλος μιας ειδικής διαδρομής o Ogier είχε δηλώσει: «Απλά δεν μπορώ να πάω πιο γρήγορα». Ενώ δύο αγώνες πριν, με την ίδια αφοπλιστική όσο και επιτηδευμένη ειλικρίνεια είχε πει: «Απλά δεν μπορώ να οδηγήσω αυτό το αυτοκίνητο». Η αντίδραση του «συστήματος» στο τελευταίο σχόλιο φάνηκε ξεκάθαρα στο ράλι Τουρκίας, όπου τόσο ο Ogier όσο και η Citroën έκαναν ρελάνς. Σε αυτό έμμεσα «βοηθήσαμε» και εμείς, καθότι στα τέλη Αυγούστου η Citroën έκανε top-secret δοκιμές στη χώρα μας με τις «πόρτες» της προς τον τύπο ερμητικά κλειστές. Η χαρά όμως είχε μικρή διάρκεια και το άγχος στο βλέμμα του πρωταθλητή ήταν ενδεικτικό.
Το Σάββατο το πρωί ο πολλά υποσχόμενος για τη Hyundai Craig Breen «ρόλαρε» στη SS12 γλιστρώντας στη λάσπη, πέφτοντας σε ένα χαντάκι και τουμπάροντας μερικές φορές, ουκ έστιν τον αριθμό μετά βεβαιότητος. Το αυτοκίνητο ως διά μαγείας σώθηκε και ο Breen μπόρεσε να επιστρέψει στον αγώνα για να τερματίσει όγδοος. Το τι χάθηκε όμως είναι οι βαθμοί της εργοστασιακής ομάδας που τον «εμπιστεύτηκε» στην Ουαλία σκεπτόμενη ότι η οικειότητά του με τα εδάφη θα ήταν προτέρημα.
Όλο το τριήμερο αυτού του αγώνα −αλλά και διαρκές εναγωνίως ζητούμενο στους αγώνες αυτοκινήτου γενικότερα− η λέξη κλειδί υπήρξε το grip, ελληνιστί «πρόσφυση». Σε αυτό, την πιο φιλοσοφημένη αλλά και ταυτόχρονα εμπεριστατωμένη από εμπειρία απάντηση έδωσε ο Mads Ostberg, ο οποίος έμεινε εκτός αγώνα το Σάββατο λόγω κάποιου τεχνικού προβλήματος στο Citreon C3 R5 του. Εξήγησε πόσο δύσκολος είναι ο συγκεκριμένος αγώνας όσον αφορά αυτό το κομμάτι, καθότι τόσο το έδαφος όσο και τα φύλλα και οι πευκοβελόνες μπορούν εύκολα να συμβάλλουν στην έλλειψη αυτού. Ωστόσο, το κλειδί βρίσκεται στο ότι εδώ στην Ουαλία, το grip πρέπει να το δημιουργήσεις μόνος σου, και όταν οδηγείς προσεκτικά, όπως και όταν διστάζεις, το χάνεις.
Κατά τη διάρκεια του σχολιασμού του της 12ης ειδικής διαδρομής, εκεί όπου ο Breen έχασε το δικό του grip, ο Ostberg εξέφρασε με λύπη πόσο του κόστιζε να παρακολουθεί τον αγώνα αντί να συμμετέχει ενεργά σε αυτόν, θυμίζοντάς μας ότι το άθλημα αυτό, τα ράλι, δεν είναι σαν κανένα άλλο. Κοιτώντας τα χαμηλά σύννεφα, τη βροχή, την ομίχλη και τη λάσπη, ο Mads είπε ότι όσο πιο αντίξοες είναι οι συνθήκες, τόσο πιο πολύ το απολαμβάνει, τόσο μεγαλύτερη είναι η πρόκληση. Αυτό λοιπόν είναι το ράλι, αυτή και η φιλοσοφία του. Δεν πρέπει απλά να πας γρήγορα, ούτε απλά να φτάσεις στον τερματισμό, ούτε να είσαι απλά καλός στους ελιγμούς∙ πρέπει να γίνουν όλα αυτά ενώ αγαπάς το αυτοκίνητο που οδηγείς και νιώθεις ελεύθερος μέσα σε αυτό.
Τέλος, δεν γίνεται να μη σχολιάσουμε τη χειμαρρώδη και αποφασιστική επιστροφή του Elfyn Evans ο οποίος, αν και διαθέτει την πιο αγχώδη έκφραση όταν οδηγεί, μας προσέφερε την επιτομή και προσωποποίηση της επιθυμίας για ανταγωνισμό, αλλά ούτε και τη θορυβώδη έξοδο του Latvala ο οποίος είχε για άλλη μια φορά στενές επαφές με ένα δέντρο και βγήκε εκτός αγώνα.
Στο Ράλι Ουαλίας όμως δόθηκε και μια ακόμα σκυτάλη, αυτή του Νορβηγού Petter Solberg στον γιο του Oliver Solberg, ο οποίος πήρε και το οικογενειακό «δαχτυλίδι» με τρόπαια και περγαμηνές του «Mr Hollywood», όπως αποκαλείται στον αγωνιστικό πλανήτη ο Petter Solberg! Είναι αξιοσημείωτο ότι ο Petter έκανε την τελευταία του εμφάνιση στο Wales Rally GB, εκεί όπου σημείωσε και την πρώτη του νίκη το 2002∙ στα ίδια δάση όπου στέφθηκε πρωταθλητής του WRC το 2003, με τον ίδιο συνοδηγό που είχε και εκείνα τα χρόνια, τον βρετανό Phil Mills. Τον λόγο τώρα, όπως και το τιμόνι, παίρνει ο νεαρός Oliver.
Όμως οι πρώτοι τίτλοι της χρονιάς απονεμήθηκαν στην Ουαλία! Στην κατηγορία WRC 2 Pro, οι Φινλανδοί Kalle Rovanpera-Jonne Halttunen με Skoda Fabia R5 evo στέφθηκαν πρωταθλητές, και ο 19χρονος πλέον Kalle έγινε ο πιο μικρός σε ηλικία αγωνιζόμενος που κατακτά έναν τίτλο στην ιστορία του WRC! Παράλληλα, στην κατηγορία FIA Junior WRC οι Ισπανοί Jan Solans-Mauro Barreiro κέρδισαν τον τίτλο, εξασφαλίζοντας ένα εντυπωσιακό πακέτο παροχών για τον επόμενο χρόνο μια και θα οδηγούν ένα εργοστασιακό Ford Fiesta R5 στον θεσμό WRC2, ενώ μία επιταγή με τέσσερα μηδενικά στο τέλος θα αποτελέσει μια καλή μαγιά για να δοκιμάσει τις ικανότητές του σε μεγαλύτερη κατηγορία.
What’s next?
Παίρνουμε λοιπόν μια μεγάλη ανάσα για λίγες ημέρες, γνωρίζοντας ότι θα την ξαναχάσουμε με τον καλύτερο και πιο εντυπωσιακό τρόπο σε δύο εβδομάδες στο Catalunya Rally όπου θα κριθεί ενδεχομένως όχι μόνο η πρώτη θέση στους οδηγούς και κατασκευαστές, αλλά και τα καινούργια «σχήματα» για το πρωτάθλημα του 2020.
Σ’ έναν ολοένα και περισσότερο ηλεκτρικό κόσμο, είναι μια ανακούφιση και μια τζούρα καθαρόαιμης ευδαιμονίας να μπορείς ακόμα να ακούς έναν κινητήρα να αφυπνίζεται
15°
