Για το bullying, την μοναξιά αλλά και ένα άγνωστο συμβάν στη ζωή του που λίγο έλειψε να του στοιχίσει την όρασή του, μίλησε ο Βασίλειος Κωστέτσος.
Ο διάσημος μόδιστρος αποκάλυψε στο Down Town Κύπρου ότι ως παιδί έχει βιώσει έντονα το bullying αλλά κατάφερε να το ξεπεράσει.
«Όλη μου η ζωή ήταν των άκρων. Μου έτυχαν όμορφα πράγματα, συναρπαστικά, μοναδικά, αλλά βίωσα και αρκετό πόνο. Έζησα μεγάλες στιγμές ως Έλληνας δημιουργός αλλά και πολύ bullying, ως παιδί.
Εγώ, στα 22 μου, πετούσα με lear jets, πήγαινα σε όλον τον κόσμο, ταξίδευα, πετύχαινα τα όνειρά μου. Ταυτόχρονα, όμως, έφερα τα τραύματά μου από την παιδική μου ηλικία. Ως παιδί με πυροβόλησαν στο μάτι με όπλο. Κινδύνευσα να το χάσω» λέει ο Βασίλειος Κωστέτσος.
Συνεχίζει δε με περισσότερες λεπτομέρειες: «Ήμουν μικρός, πολύ μικρός τότε. Κάποιο άλλο παιδάκι, ίσως να μην το ξεπερνούσε. Έπαιζα με κάποιους φίλους μου κι ένας με πυροβόλησε με αεροβόλο στο μάτι.
Έφαγα bullying τότε στο σχολείο που πήγαινα με το ένα μάτι μου καλυμμένο. Πιο πριν, είχα μείνει δυο-τρεις μήνες στο νοσοκομείο κλινήρης, για να αποφύγω την αποκόλληση του ματιού μου. Όταν γύρισα στο σχολείο, τα άλλα παιδιά γελούσαν. Στα διαλείμματα έμενα μέσα, δεν μπορούσα ακόμη να παίξω, να τρέξω… Μου πήρε πολύ χρόνο.
Από την άλλη, υπήρχε διαφορά με τα άλλα παιδάκια. Ο παππούς μου ήταν ο πρώτος chef στην Ελλάδα, στην δεκαετία των 50’s. Θα μπορούσα να το καβαλήσω το καλάμι και να ψωνιστώ, αλλά δεν το έκανα.
Εμείς τότε κάναμε πολλά ταξίδια με τους δικούς μου. Πηγαίναμε δυο φορές τον χρόνο στο εξωτερικό, όταν τα άλλα παιδάκια δεν είχαν πάει ούτε μέχρι τη Θεσσαλονίκη, ενώ εγώ, μέχρι τα 12 μου, είχα πάει σε όλο τον κόσμο.
Ήμουν δακτυλοδειχτούμενος στο σχολείο μου και πολύ μόνος. Έχω ζήσει μεγάλη μοναξιά στη ζωή μου. Οπότε, όλα αυτά τα πλήρωνα με bullying. Με μείωναν, με έκαναν να αισθάνομαι άσχημα. Αλλά τα ξεπέρασα».
Αναφερόμενος στην μοναξιά του είπει χαρακτηριστικά «Εν γνώση μου γίνεται και αγαπώ τη μοναξιά μου. Έζησα τόσο πολύ τα φώτα της δημοσιότητας, και μετά ήθελα να απομονωθώ. Ακόμα και σήμερα, όταν έρχονται φίλοι στο σπίτι, μου λένε «πώς μπορείς με τόσο χαμηλό φωτισμό; Άναψε κάνα φως να δούμε!».
Με κουράζουν τα φώτα, ο πολύς κόσμος… Μου αρέσει να μένω μόνος μου, να αποστασιοποιούμαι, να τα βρίσκω με τον εαυτό μου και να είμαι ήρεμος. Δεν μπορώ τη βαβούρα. Κάποιοι κολακεύονται όταν τους ζητούν αυτόγραφα ή selfies. Εγώ δεν το μπορώ αυτό.»
8°
