H Mαρίνα μού στέλνει ένα βλέμμα από την οθόνη. Ένα θυμωμένο βλέμμα, που ουρλιάζει στα μούτρα του υπουργού «Θέλουμε δουλειά, μη μας γυρνάτε την πλάτη».
Tο βλέμμα της αλλάζει, λύπη και θυμός, στη βραδινή χάβρα των ειδήσεων. Για τη Mαρίνα, που είναι ωρομίσθια καθηγήτρια και το κράτος την καλεί να διδάξει με 300 ευρώ το μήνα, που την εκβιάζει και εκείνη δεν έχει άλλη επιλογή προκειμένου να συνεχίσει να κάνει αυτό που θέλει, κάθε όνειρο μοιάζει με πελώριο ψέμα. Eκ παραδρομής ονειρεύτηκε να γίνει καθηγήτρια, τα όνειρα δυστυχώς είναι ρευστά, μια θερμή μάζα που καταλαμβάνει το κενό, έτσι λοξοδρομούν, τα όνειρα είναι ατίθασα, δεν έχουν σκιές, τα όνειρα δεν υπάρχουν. Στον αληθινό κόσμο υπάρχει μόνον η σκιά τους. Στις σκιές αυτές διαβάζω μαζί με το θυμό, την απορία της για το ακατανόητο του κόσμου που αλλάζει συνεχώς βλέμμα. Ποιος θα της εξηγήσει, λοιπόν, ότι για εκείνη δεν περισσεύει κανένα βλέμμα, καμία έγνοια, δε θα γίνει καμία συζήτηση, τώρα που έχουμε φτάσει στο σημείο να λυπόμαστε τον καημένο διεφθαρμένο υπαλληλάκο που παίρνει τη μίζα των 50 και των 100 από το μετανάστη, τον παππού και τον μικροασφαλισμένο, όταν πιάνεται στα πράσα, μπροστά στο μεγαλομιζαδόρο των εκατομμυρίων ευρώ που κυκλοφορεί κύριος.
H Mαρίνα μού στέλνει ένα βλέμμα από την οθόνη. Mε καρφώνει στην πλάτη με το ουρλιαχτό της. Θα ’θελα να της ζητήσω να ρίξει ένα βλέμμα στο παιδί μου, να το προσέξει, αύριο, σε κάποια τάξη. Aκόμα κι αν το πω, δε θα μπορέσω ποτέ να την κοιτάξω στα μάτια.
15°
