Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
Η επανεμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα αποκάλυψε τη βαθιά κρίση και το αδιέξοδο στον προοδευτικό χώρο της χώρας
Η αλήθεια είναι ότι μπροστά στο υπαρξιακό αδιέξοδο και την αδυναμία της αντιπολίτευσης να απειλήσει, έστω και δημοσκοπικά, τη συνεχιζόμενη κυβερνητική κυριαρχία δεν ήταν λίγοι όσοι στήριξαν τις ελπίδες τους στην επανεμφάνιση του Αλέξη Τσίπρα στην κεντρική πολιτική σκηνή. Τα προγραμματισμένα επικοινωνιακά βήματα του πρώην Πρωθυπουργού σε συνδυασμό με την απόγνωση των κατακερματισμένων δυνάμεων του πρώην ενιαίου ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησαν προσδοκίες για τη δημιουργία μιας δυναμικής ανασύνταξης του προοδευτικού χώρου.
Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι ο «νέος» Τσίπρας επιχειρεί ένα νέο ξεκίνημα στην πολιτική διεκδικώντας να πάρει τη ρεβάνς για τις διαδοχικές του ήττες. Και ότι φυσιολογικά θα επιδιώξει να τεθεί επικεφαλής μιας διευρυμένης κεντροαριστερής συμμαχίας που θα επανασυσπειρωθεί, με ενθουσιασμό, γύρω από τον ιστορικό της ηγέτη. Για μια ακόμα φορά οι προσδοκίες των φίλων του διαψεύσθηκαν. Η λέξη «ΣΥΡΙΖΑ» δεν βγήκε ούτε μια φορά από το στόμα του επί δεκαπενταετία προέδρου του. Αντίθετα, η απαξίωση της σημερινής του ηγεσίας και των διασπαρμένων πρώην συντρόφων του ήταν καθολική σε πολιτικό, ηθικό και συμβολικό επίπεδο.
Το τι θα κάνει ο Τσίπρας στη συνέχεια της πολιτικής του διαδρομής είναι αποκλειστικά δική του υπόθεση και το είπε πολύ καθαρά. Όπως, πολύ βροντερά, έκλεισε κατάμουτρα την πόρτα σε πολλούς επίδοξους μνηστήρες εγκατεστημένους προκαταβολικά στην Ιθάκη, αφού προηγουμένως του είχαν παραδώσει τα κλειδιά του κόμματός τους. Ασφαλώς, η δυσαρέσκεια και ο προβληματισμός ξεχείλισαν στα θεωρεία του Παλλάς. Η ίδια ανησυχία κατέλαβε και όλους εκείνους που έβλεπαν την κεντροαριστερή συσπείρωση γύρω από τον Αλέξη Τσίπρα ως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να «κουνηθεί» επιτέλους και η βελόνα του δικού τους κόμματος.
Η ιδέα του κεντροαριστερού πόλου, ως ανάχωμα στην κυριαρχία της κυβέρνησης, ήταν υπονομευμένη εξ αρχής. Όσο δυσαρεστημένοι και να είναι οι πολίτες από τη δεύτερη θητεία Μητσοτάκη δεν θα τον ανατρέψουν στο όνομα μιας αλλοπρόσαλλης συμμαχίας φιλοπουτινικών, λαϊκιστικών και αντιμεταρρυθμιστικών κομματιών του υπο διάλυση ΣΥΡΙΖΑ, έστω και με τη συνδρομή στελεχών από άλλους χώρους, όπως έγινε το ‘15. Η πολιτική αλλαγή θα έρθει όταν οι πολίτες εμπιστευτούν μια ρεαλιστική πρόταση δημοκρατικής διακυβέρνησης που θα τους πείσει ότι μπορεί «να τα βάλει» με τις παθογένειες που παραμένουν επί δεκαετίες στο απυρόβλητο του κρατικού μηχανισμού.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης. Αντί για την προώθηση συναινετικών πολιτικών στα κρίσιμα εθνικά και διεθνή ζητήματα που απειλούν να τινάξουν στον αέρα τις ισορροπίες στον πλανήτη και την περιοχή μας, τα κόμματα έχουν εμπλακεί στο κλίμα μιας τοξικής αντιπαράθεσης που οδηγεί τους πολίτες στην αποστασιοποίηση και την αποχή, σε όφελος των ακραίων του πολιτικού φάσματος. Είναι καιρός να αφήσουμε πίσω τα ψευδεπίγραφα προσωπικά διλήμματα που ακόμα κρατάνε τη χώρα δεμένη στο παρελθόν.
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
12°
