Κύπρος: Συνέντευξη με την Αλεξάνδρα Ατταλίδου, μέλος του Κυπριακού κοινοβουλίου - βουλεύτρια του κυπριακού Volt
Έχουμε αφήσει πίσω μας 51 συνολικά χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Μαζί, και πολλαπλές ευκαιρίες για μια δίκαιη λύση για επανένωση και ειρηνική συνύπαρξη στο νησί. Ναι… δεν βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο· κάνουμε συνειδητά βήματα πίσω. Συνειδητά· πώς αλλιώς να στοιχειοθετήσω αυτή την αδιαλλαξία που επανειλημμένα βρεθήκαμε μάρτυρες στην πορεία των διαπραγματεύσεων; Σχεδόν όλα τα παραδοσιακά κόμματα της πολιτικής σκηνής έχουν βρεθεί στο τιμόνι της μοιρασμένης χώρας μας, με τις ευθύνες για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε να βαραίνουν λιγότερο ή περισσότερο τις πλάτες όλων.
Προσωπικά, δεν επιθυμώ να ακούσω για άλλη μια φορά κανέναν πύρινο λόγο από τα ίδια στόματα. Άλλωστε, πολλά από αυτά είτε ανήκουν σε αυτούς που πρόδωσαν τον τόπο μας, είτε έθρεψαν στον κόρφο τους εκείνους που ποτέ δεν πλήρωσαν για τα εγκλήματά τους και τους βόλεψαν στις διάφορες θέσεις του δημόσιου χώρου. Ούτε άλλες δικαιολογίες θέλω να ακούσω για το γιατί βρισκόμαστε ακόμα σε δυο κομμάτια, αφού πάντα τα πυρά στρέφονται κατά της άλλης πλευράς. Έτσι, επέλεξα να αφουγκραστώ πιο φρέσκο λόγο, τη φωνή που προέρχεται από πολιτευόμενους κάτω από διαφορετικές κομματικές σημαίες, ευχόμενη πως θα μπορέσω να πιαστώ από κάποιο ελπιδοφόρο στοιχείο. Τα συμπεράσματα από τη συνέντευξη που ακολουθεί θα είναι δικά σας και δικά μου. Μιλήσαμε με τη βουλεύτρια Αλεξάνδρα Ατταλίδου, η οποία εκπροσωπεί το νεοσύστατο κόμμα Volt Κύπρου. Οι θέσεις που κατέθεσε σε πρόσφατη δήλωσή της την ημέρα της επετείου του ελληνοκυπριακού πραξικοπήματος ήταν η αφορμή να έρθω σε επαφή μαζί της. Παίρνω, λοιπόν, μια-μία τις θέσεις, όπως τις ανακοίνωσε, τις υπογραμμίζω και της απευθύνω τον λόγο.
«51 χρόνια μετά: Μνημονεύουμε - Τιμούμε - Πενθούμε»
Δεν ξέρω πόσοι Ελλαδίτες γνωρίζουν πως πρωί-πρωί, κάθε χρόνο, στις 15 και 20 Ιουλίου, σε όλη την Κύπρο, ακούγεται ο ήχος της σειρήνας. Ίσως να είναι μια από τις ελάχιστες φορές που χαίρομαι που ζω στο εξωτερικό· δεν υφίσταμαι αυτό το μαρτύριο. Κι όσο περνούν από μπροστά μας και φεύγουν τα σχέδια Ανάν και τα Κραν Μοντανά αυτή η… συνήθεια μου φαίνεται σαν μια μεγάλη κοροϊδία. Τι σημαίνουν πια για εσάς αυτές οι δυο μέρες, κυρία Ατταλίδου; Τι σκέφτεστε κάθε που ξυπνάτε με τις σειρήνες;
Κατοικώ στη Λευκωσία και το σπίτι μου βρίσκεται δίπλα από μια τέτοια σειρήνα. Κάθε 15 Ιουλίου στις 8:20 και κάθε 20 Ιουλίου στις 5.30 το πρωί ξεχύνεται ο ήχος της σαν μαινάδα πάνω από την πόλη μου, εισχωρεί από το ανοικτό παράθυρο και εγώ απλά κρύβω το κεφάλι κάτω από το σεντόνι και κλαίω. Για τη χαμένη αθωότητα. Την ελπίδα που πάει να σβήσει. Τη ζωή πριν, που δεν υπήρχαν οι σειρήνες. Όσα και όσους χάθηκαν. Τα ψέματα τα μεγάλα. Φέτος είναι ακόμη πιο μεγάλη η πίκρα και ο θυμός. Η λύση φαντάζει απόμακρη, ο εθνικισμός και η ακρότητα σήκωσαν ξανά κεφάλι και πολύ φοβάμαι ότι θα μας οδηγήσουν και πάλι στην καταστροφή. Μόνο αγωνία, πίκρα και θυμό νιώθω.
Κάθε 15 Ιουλίου στις 8:20 και κάθε 20 Ιουλίου στις 5.30 το πρωί ξεχύνεται ο ήχος της σειρήνας πάνω από την πόλη μου, εισχωρεί από το ανοικτό παράθυρο και εγώ απλά κρύβω το κεφάλι κάτω από το σεντόνι και κλαίω
Το τελευταίο σχέδιο που βρέθηκε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων –αυτό της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας– έχει, φοβάμαι, δαιμονοποιηθεί από τους αρχηγούς και των δυο κοινοτήτων, είτε το ομολογούν ευθέως είτε προκύπτει μέσα από τους χειρισμούς τους. Τι μορφή έχει η λύση στην οποία εσείς αναφέρεστε; Υπάρχει, άραγε, η δυνατότητα να συνεχίσουμε από εκεί που μείναμε στο Κραν Μοντανά; Κι αν όχι, υπάρχει τρίτη λύση κατά την άποψή σας, εκτός από την απαράδεκτη λύση των δύο κρατών;
Η επιλογή λύσης βασισμένης σε μια Δικοινοτική, Διζωνική Ομοσπονδία μέχρι και το Κρανς Μοντανά φαινόταν εφικτή, χάρη στο γεγονός ότι είμαστε μέλη της ΕΕ και εντός της θα εξομαλύνονται οι αρνητικές πτυχές της λύσης. Δυστυχώς, η ευκαιρία χάθηκε. Και, δυστυχώς, επιτρέψαμε με τους χειρισμούς μας, όχι μόνο να ξεφύγει η Τουρκία από τις ευθύνες της, αλλά να θέσει στο τραπέζι των συνομιλιών τη λύση δύο κρατών. Που και κάποιοι Ελληνοκύπριοι την προτιμούν από την επανένωση και τον συνεταιρισμό με τους Τουρκοκύπριους σε ένα κοινό κράτος εντός της ΕΕ.
Δυστυχώς για εμάς, λοιπόν, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου που μας έφερε μπροστά σε τραγικές εξελίξεις επί του εδάφους. Ο μακροχρόνιος ανένδοτος αγώνας που κήρυξε ο Μακάριος, όταν επέστρεψε στην Κύπρο τον Δεκέμβρη του 1974, μας τελείωσε. Ούτε λύση μας έφερε ούτε επιστροφή των προσφύγων, καμία επίκληση του δικαίου, και είναι αδιαμφισβήτητο πως δεν θα λύσει το Κυπριακό. Για αυτό και δεν μπορεί να τοποθετούμαστε πλέον με αναφορά το 1974, ενώ η κατεχόμενη Κύπρος ενσωματώνεται στην Τουρκία.
Αυτή τη στιγμή αργοπεθαίνει ίσως η τελευταία ευκαιρία για λύση πριν την οριστική διχοτόμηση της Κύπρου. Είναι αδήριτη ανάγκη να τοποθετηθούν πλέον όλες οι πολιτικές δυνάμεις ξεκάθαρα: λύση ομοσπονδίας ή διχοτόμηση; Αυτές πιστεύω είναι οι επιλογές που έχουμε ενώπιόν μας. Εκτός αν θεωρούμε ότι είναι πιο δίκαιο να εξαφανιστεί ο κυπριακός ελληνισμός από την Κύπρο, αντί να δεχθούμε λύση ΔΔΟ – γιατί τρίτη επιλογή δεν υπάρχει. Η διχοτόμηση μόνο τον αφανισμό θα φέρει.
51 χρόνια μετά γινόμαστε μάρτυρες της ολιστικής τουρκοποίησης της κατεχόμενης γης μας. Γέρασε ο μακροχρόνιος, γέρασαν και οι πρόσφυγες, και λύση και επιστροφή δεν είδαν. Αντίθετα πεθαίνουν με την πίκρα του γυρισμού. Περιοχές όπως η Μόρφου και η Αμμόχωστος, που τις είχαμε σίγουρες για επιστροφή, παραδίδονται για ανάπτυξη σε Τούρκους, Ιρανούς, Ισραηλίτες.
«Στην επανένωση λέμε ναι»
Επιτρέψτε μου να γυρίσουμε πίσω, μια και η λέξη «επανένωση» σηματοδοτεί την επανάληψη κάποιας κατάστασης που υπήρξε στο παρελθόν. Το νησί προφανώς υπήρξε ενωμένο πριν από τις πρώτες ενδοκοινοτικές συγκρούσεις. Ήταν, όμως, ποτέ ενωμένος ο κυπριακός λαός; Ή απλά υπήρχε μόνο κάποιου είδους ανοχή;
Υπήρχαν όμως και οι αιματοβαμμένες σελίδες του εθνοτικού μίσους και του διαχωρισμού των ανθρώπων της Κύπρου. Οι ακραίοι της κάθε πλευράς το καλλιέργησαν και, στο τέλος, μετά το προδοτικό πραξικόπημα, η Τουρκία με την εισβολή και την κατοχή επέβαλε την εθνοκάθαρση και τον πλήρη διαχωρισμό των ανθρώπων της Κύπρου.
Όταν λέμε επανένωση δεν σημαίνει ότι αυτόματα θα βρεθούμε στην προ του 1974 κατάσταση. Αυτό είναι αδύνατο. Αλλά μπορούμε να βάλουμε τις βάσεις για να επανέλθει η συμφιλίωση και η συνεργασία, που είναι απαραίτητοι πυλώνες για να κτίσουμε ένα ειρηνικό και ασφαλές μέλλον για εμάς και τα παιδιά μας.
Αλεξάνδρα Ατταλίδη, Volt Κύπρου
«Στη συνεργασία με τους Τουρκοκύπριους λέμε ναι»
Έβλεπα χθες ένα πρόσφατο ντοκιμαντέρ στην ελληνική τηλεόραση σχετικά με τη ζωή στο Μπέλφαστ της Ιρλανδίας και συνειδητοποίησα για πρώτη φορά πως, παρά τα όσα συμφωνήθηκαν μεταξύ Προτεσταντών και Καθολικών Ιρλανδών εκείνη τη Μεγάλη Παρασκευή του 1998, εξακολουθούν να υπάρχουν στην πόλη διαχωριστικά τείχη μεταξύ των δυο ομάδων και πύλες οι οποίες σφραγίζονται κάθε βράδυ για προληπτικούς λόγους. Κατά πόσο μια τόσο πικρή ιστορία όπως είναι η δική μας μπορεί να μπει στην άκρη και πόσος καιρός θα πρέπει να περάσει για να θαφτεί η μισαλλοδοξία που υπάρχει ακόμα μεταξύ των δυο κοινοτήτων; Τι θα κάνει το αύριο πιο εύκολο από το χτες για να ευδοκιμήσει η συνεργασία μεταξύ των κοινοτήτων;
Το 2023, μετά από πρόσκληση της Ιρλανδικής Πρεσβείας στην Κύπρο, μια ομάδα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων πολιτικών επισκεφτήκαμε την Ιρλανδία και ενημερωθήκαμε εις βάθος για την ειρηνική συμφωνία και τα προβλήματα που υπάρχουν ακόμη. Το ευτυχές είναι ότι, παρά τα προβλήματα, δεν υπάρχει βία. Ίσως το Brexit δημιουργεί νέες προκλήσεις, αλλά η ΕΕ τουλάχιστον προσπαθεί να μην επανέλθει η σύγκρουση.
Δεν είμαι αιθεροβάμων, δεν νομίζω ότι με μια συμφωνία στην Κύπρο όλα θα είναι ρόδινα. Όμως πιστεύω ότι εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και με τη δημιουργία θεσμών που θα είναι πραγματικά ανεξάρτητοι, μπορούμε να λύσουμε πολλά προβλήματα που αντιμετωπίσαμε στο παρελθόν. Να αποφύγουμε προστριβές και αντιπαλότητα. Φωτεινό το παράδειγμα της Γαλλίας και της Γερμανίας. Για πάνω από 100 χρόνια πολεμούσαν, όμως μέσα από κοινές δομές και κοινό συμφέρον άφησαν πίσω τους το μίσος.
Αυτή τη στιγμή υπάρχει συνεργασία μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων σε διάφορους τομείς. Η οικονομία πολλές φορές ξεπερνά την πολιτική. 21 χρόνια μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων πολλοί ΕΚ και ΤΚ ανέπτυξαν σχέσεις φιλίας. Δεν ξέρω πόσο θα άντεχαν σε μια ανάφλεξη της βίας, αλλά θα πρέπει να προσπαθήσουμε.
Μόνο ένα κράτος το οποίο θα βασίζεται στη συνεργασία μεταξύ της ΕΚ και της ΤΚ κοινότητας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα μας απαλλάξει από την κατοχή και τα ξένα στρατεύματα
«Όχι λέμε στη διχοτόμηση»
Πιστεύετε πως ο κόσμος μας αντιλαμβάνεται πού οδηγεί το στάτους κβο; Έχοντας περάσει 50 χρόνια όπου πρακτικά το νησί είναι διχοτομημένο, τι έχετε να πείτε στον κόσμο μας για τη διχοτόμηση; Πόσο χειρότερη από το σήμερα μπορεί να γίνει η κατάσταση σε περίπτωση μη λύσης;
Όχι, δεν νομίζω ότι όλοι αντιλαμβάνονται ότι το στάτους κβο οδηγεί σε δεινά και κινδύνους που λόγου μεγεθών δεν θα μπορούμε να χειριστούμε προς όφελός μας – κι ότι οδηγεί στην οριστική διχοτόμηση. Μόνο τότε θα δούμε κατάφατσα την πραγματικότητα. Την απώλεια για πάντα μέρους της πατρίδας μας. Την οριστική αποξένωση από τις πόλεις και τα χωριά μας. Την πλήρη ενσωμάτωση του βορείου μέρους της Κύπρου στην Τουρκία. 180 χιλιόμετρα γραμμής στρατιωτικής αντιπαράθεσης με τον τούρκικο στρατό για πάντα. Τη συνεχή απειλή σύγκρουσης, αφού, όπως είδαμε, παγωμένες συγκρούσεις εύκολα οδηγούν σε πόλεμο. Αντί να επενδύομε στην παιδεία, στην υγεία και στην ανάπτυξη του τόπου μας θα πρέπει μια ζωή να ετοιμαζόμαστε για πόλεμο. Η ανασφάλεια θα οδηγήσει τους νέους μας να αναζητούν την αποκατάστασή τους σε άλλες χώρες, ενώ στα κατεχόμενα θα αυξάνεται συνεχώς ο πληθυσμός με ό,τι κίνδυνο αυτό θα συνεπάγεται για το μέλλον μας.
Δεν νομίζω ότι όλοι αντιλαμβάνονται ότι το στάτους κβο οδηγεί σε δεινά και κινδύνους – στην οριστική διχοτόμηση
«Όχι λέμε στον εθνικισμό»
Σε μια εποχή όπου ο εθνικισμός κερδίζει έδαφος σε όλο τον πλανήτη, πιστεύετε πως ο κυπριακός εθνικισμός έχει κάποιες ιδεολογικές ρίζες, ή μήπως «σύρεται» από άλλους, τοπικούς παράγοντες;
Σήμερα, δυστυχώς, η νέα γενιά δηλητηριάζεται και πάλι από όσους χρησιμοποιούν τον εθνικισμό για να αποκτήσουν πολιτική δύναμη και εξουσία. Ένας εθνικισμός που καλλιεργείται από το ΕΛΑΜ, το αδελφό κόμμα της Χρυσής Αυγής στην Κύπρο, παρά την εναγώνια του προσπάθεια να κρύψει αυτή την ιδεολογική σύνδεση. Ένας εθνικισμός που δεν έχει καμία σχέση με τις αξίες του Ελληνισμού. Ιδιόμορφος, επιδεικτικός, οπαδικός. Που περιβάλλεται καταχρηστικά την ελληνική σημαία, οικειοποιείται τους ήρωες και τον αγώνα της ΕΟΚΑ, δίδει μαθήματα πατριωτισμού και εξαγοράζει ψήφους με «αγαθοεργίες».
Κράτος, θεσμοί και κόμματα επέτρεψαν αυτήν την έξαρση. Είναι απογοητευτική η στάση των πλείστων πολιτικών κομμάτων που, αντί να ορθώσουν αναχώματα ενάντια σε αυτούς που μας οδηγούν σε επικίνδυνους ατραπούς, σύρονται στην υιοθέτηση μιας ακροδεξιάς ατζέντας και σε μια πλειοδότηση ανέξοδου πατριωτισμού. Δυστυχώς πάθαμε, αλλά δεν μάθαμε!
«Όχι λέμε στο εθνοτικό μίσος»
Θα κλείσουν πεντέμισι αιώνες από τότε που οι Οθωμανοί άλωσαν την Κύπρο και από τότε που ένας αριθμός από τους τότε κατακτητές προστέθηκαν στους κατοίκους αυτού του νησιού. Δεν είμαστε βέβαια μοναδική περίπτωση χώρας με διαχρονικά διακοινοτικά προβλήματα. Μας ανταγωνίζονται λαοί όπως του Ισραήλ και της Παλαιστίνης, της Βοσνίας, της Σρι Λάνκα ή του Κασμίρ. Τι φταίει τελικά, κυρία Ατταλίδου, στην περίπτωσή μας· θρησκευτικό είναι το θέμα; Πολιτισμικό; Ή είναι απλά σφηνωμένο στο μυαλό μας; Γιατί δεν υπάρχει αντίστοιχη μισαλλοδοξία με άλλους κατακτητές που πέρασαν από τον τόπο μας; Πώς βλέπεται να ξεφεύγουμε από τέτοιες καταστάσεις;
Όχι ποτέ δεν ήταν θρησκευτικό το θέμα στην Κύπρο. Πολλοί από εμάς είχαμε γονιούς που ζούσαν ειρηνικά με ΤΚ γείτονες. Που δεν αισθάνονταν μίσος. Αποδέχονταν τη διαφορετικότητα ως κάτι φυσικό. Τη δεκαετία του 1960 ήμασταν ένα νέο κράτος, με θεσμούς αδύνατους και απειρία μεγάλη. Το εθνοτικό μίσος καλλιεργήθηκε από ακραίους εξτρεμιστές και από τις δύο πλευρές, που δεν στήριζαν το κυπριακό κράτος. Η εθνοτική βία οδήγησε στο φόβο και στη μισαλλοδοξία, που θέριεψαν από την ανοχή και την ατιμωρησία που επέδειξε το κράτος. Η έννοια του κράτους δικαίου ήταν τελείως ανύπαρκτη αυτή τη σκοτεινή περίοδο.
Για αυτό και στηρίζω απόλυτα την πρόταση του νομικού Αχιλλέα Δημητριάδη για τη δημιουργία μιας Επιτροπής Αλήθειας. Είναι σαφώς απαραίτητη γιατί μόνο όταν οι νέες γενιές μάθουν όλα τα γεγονότα και τους υπαίτιους της τραγωδίας μας, θα έχουμε πραγματικά ελπίδα για ένα ειρηνικό μέλλον.
Το Volt είναι μια ιδιόμορφη περίπτωση κόμματος. Μπορώ εύκολα να αντιληφθώ τη δυνατότητα ύπαρξης κοινών θέσεων με τα αντίστοιχα Volt των άλλων χωρών, όπως σε οικονομικά, περιβαλλοντολογικά θέματα, ή ακόμα σε θέματα εξωτερικής πολιτικής για την Ευρώπη. Πώς όμως καθορίζονται οι τοπικές θέσεις για την κάθε χώρα; Παρακολουθώ συχνά δηλώσεις εκπροσώπων του Volt άλλων χωρών, σχετικά με πολιτικά θέματα που αφορούν άλλη χώρα. Βοηθήστε μας να καταλάβουμε πώς ακριβώς δουλεύει το κόμμα σας σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Οι κύριες θέσεις μας ως ευρωπαϊκό κόμμα καθορίζονται από κοινού, και συμμετέχουμε ενεργά ως Κύπρος στη διαμόρφωσή τους. Όσον αφορά τοπικά θέματα, το κάθε κόμμα αποφασίζει τα δικά του, αλλά σαφώς δεν πρέπει να παραβιάζονται οι αρχές του μανιφέστο και του προγράμματός μας.
Το Volt είναι πανευρωπαϊκό κόμμα το οποίο δημιουργήθηκε από την ανάγκη υπεράσπισης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος από τον λαϊκισμό και την άνοδο της ακροδεξιάς
Επιτρέψτε μου μερικές ακόμα ερωτήσεις: Το Volt Κύπρου έχει ένα ιδιαίτερα νεανικό προφίλ. Συμβαίνει από πρόθεση; Κι αν ναι, η έλλειψη προηγούμενης πολιτικής εμπειρίας στοιχίζει ή αποτελεί κέρδος για το κόμμα;
Σαφώς έχουμε ένα πιο νεανικό προφίλ, γιατί αρκετοί νέοι απογοητευμένοι από τα παραδοσιακά κόμματα έχουν έρθει κοντά μας και μάλιστα κατέχουν τις θέσεις ηγεσίας. Έχουμε όμως άτομα από όλα τα στρώματα και όλες τις ηλικίες, και ελπίζω ότι αυτή η σύνθεση εμπειρίας και ενέργειας θα δώσει απαντήσεις στα τεράστια προβλήματα που ταλανίζουν τον τόπο μας.
Ποια είναι η συμμετοχή των γυναικών στο Volt;
Ένας από τους λόγους που είμαι περήφανη για το Volt είναι η ξεκάθαρη θέση του στο θέμα της ισότητας και της ίσης συμμετοχής των γυναικών στις δομές του. Για εμάς ισότητα δεν είναι μεγαλόστομα συνθήματα που εξανεμίζονται όταν γίνονται επιλογές για ψηφοδέλτια ή για θέσεις εξουσίας. Για εμάς η συμμετοχή και των δύο φύλων είναι πολιτική προτεραιότητα και προϋπόθεση για καλή διακυβέρνηση και σωστές αποφάσεις. Για αυτό έχουμε στις ηγετικές θέσεις και άνδρα και γυναίκα και στα πολιτικά όργανα περίπου ισοψηφία.
Ποιο είναι το προφίλ των φίλων του Volt στην Κύπρο;
Προοδευτικοί, ευρωπαϊστές, υπέρμαχοι της λύσης του Κυπριακού και της συνεργασίας με την ΤΚ κοινότητα. Άτομα που στηρίζουν μεν την ελεύθερη πράσινη οικονομία, αλλά ζητούν τα οφέλη της να διαμοιράζονται δίκαια σε όλους τους πολίτες. Είναι πολίτες που ανησυχούν πολύ για τις αδυναμίες που παρουσιάζει το κράτος δικαίου στην Κύπρο και μάχονται για την ενίσχυση και κάθαρση των Θεσμών.
Διάβασα τα αποτελέσματα πρόσφατης δημοσκόπησης, στην οποία το κόμμα σας παρουσιάζεται να παίρνει ποσοστό πολύ κοντά σε αυτό που χρειάζεται για να σας οδηγήσει στη βουλή. Πώς βλέπετε να διαμορφώνεται η δύναμη του Volt στις επόμενες βουλευτικές εκλογές;
Είναι ακόμη νωρίς για να έχουμε καθαρή εικόνα, αλλά σίγουρα έχουμε πολύ θετικές ενδείξεις ότι το Volt θα συμμετέχει δυναμικά στο κοινοβούλιο μετά τις εκλογές. Ένας χρόνος όμως μπορεί να φέρει ανατροπές, για αυτό και εργαζόμαστε όλοι συστηματικά και σθεναρά για την πραγμάτωση του στόχου αυτού. Να σημειωθεί ότι αγωνιζόμαστε χωρίς οικονομική ενίσχυση από το κράτος, όπως τα υπόλοιπα κόμματα. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε όλοι εθελοντές. Μας καθοδηγεί και μας εμψυχώνει όμως το όραμά μας για μια ενωμένη πατρίδα εντός της ενωμένης Ευρώπης, όπου όλοι οι πολίτες θα έχουν ίσα δικαιώματα και ευκαιρίες. Μια πατρίδα με ειρηνικό μέλλον και ευημερία για τους πολίτες της.
***
Η Αλεξάνδρα Ατταλίδου είναι Βουλεύτρια της εκλογικής περιφέρειας Λευκωσίας. Εκλέχθηκε ως υποψήφια του Κινήματος Οικολόγων Συνεργασία Πολιτών τον Ιούνιο 2021 και από τον Οκτώβριο του 2023 έχει ανεξαρτητοποιηθεί. Από τον Ιανουάριο του 2024 ανήκει στο νεοσύστατο κόμμα Volt Κύπρος του οποίου υπήρξε η πρώτη συμπρόεδρος. Συμμετέχει στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Παρακολουθήσεως Σχεδίων Αναπτύξεων και Ελέγχου Δημόσιων Δαπανών, στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Ίσων Ευκαιριών μεταξύ Ανδρών και Γυναικών, και στην Κοινοβουλευτική Επιτροπή Θεσμών, Αξιών και Επιτρόπου Διοικήσεως.
Είναι μέλος της Αντιπροσωπίας της Βουλής στη Διακοινοβουλευτική Ένωση (IPU), μέλος στη Διακοινοβουλευτική Διάσκεψη για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας και την Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Άμυνας, στην Διακοινοβουλευτική Σύνοδο της Γαλλοφωνίας. Εκπροσώπησε επίσης τη Βουλή των Αντιπροσώπων στις εργασίες της Διάσκεψης για το Μέλλον της Ευρώπης. Έχει σπουδάσει επικοινωνιολογία και διοίκηση και κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο (MBA, Hons) στη Διοίκηση Επιχειρήσεων με εξειδίκευση στην Ευρωπαϊκή Διοίκηση από τη Σχολή Διοίκησης Επιχειρήσεων Solvay του Ελεύθερου Πανεπιστημίου Βρυξελλών. Είναι μέλος του Chartered Institute of Marketing UK (MCIM UK) και του International Federation of Technical Analysts (IFTA) και του Society of Technical Analysts UK (STA UK). Υπηρέτησε ως Διευθύντρια Επικοινωνιών του Πανεπιστημίου Λευκωσίας και ως Εκπρόσωπος Τύπου του Γραφείου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Κύπρο.
Έχει διαχρονική εμπλοκή ως ιδρυτικό ή απλό μέλος σε πολλές οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών στους τομείς των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της προστασίας του περιβάλλοντος και της επανένωσης της Κύπρου. Σημειώνεται ειδικά η συμμετοχή της ως Μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής της Κίνησης «Οι Γυναίκες Επιστρέφουν» που οργάνωσε τις πορείες των γυναικών σπάζοντας τη γραμμή κατάπαυσης του πυρός σε μια προσπάθεια επιστροφής στην κατεχόμενη περιοχή του νησιού και ως ιδρυτικό μέλος της οργάνωσης «Φίλοι του Ακάμα»]
Δυστυχώς, η χώρα οδεύει σε ένα ακόμα εφιαλτικό αδιέξοδο. Το πολιτικό προσωπικό έχει διαγράψει από τη μνήμη του τα χρόνια και τις σκληρές συνέπειες της κρίσης.
14°
