Στις συζητήσεις σε όλες τις παρέες, ακόμα και των νέων ανθρώπων, έχει επανέλθει το ζήτημα της πολιτικής. Και φυσικά, όπου υπάρχει πολιτική συζήτηση, επακολουθεί η διαφωνία, η αντιπαράθεση, η ανταλλαγή επιχειρημάτων. Σχεδόν μόνιμο θέμα αποτελεί η στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στους δανειστές και η περίφημη κωλοτούμπα, η οποία πλέον συνομολογείται ακόμα και από τους πιο φανατικούς ψηφοφόρους του. Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, όταν το φωνάζει σχεδόν το μισό κόμμα και το καταγράφουν όλοι οι ξένοι αναλυτές.
Tο ερώτημα, μάλιστα, που θέτουν πολλοί είναι «μα δεν χαίρεσαι που έκανε την τούμπα;». Η απάντηση δεν ξέρω αν είναι προφανής, σίγουρα, όμως, είναι κατά τη γνώμη μου μονολεκτική: «όχι». Και τούτο διότι ο ΣΥΡΙΖΑ με τη στάση του τα πέντε τελευταία χρόνια έχει «εγκληματίσει» κατά της χώρας και της κοινωνίας. Με ποια έννοια; Με την έννοια ότι αν αυτά που κάνει σήμερα και μάλιστα σε χρόνο που σπάει κάθε ρεκόρ προσαρμοστικότητας, τα είχε κάνει πριν από πέντε χρόνια μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, η χώρα θα ήταν σε εξαιρετικά καλύτερη κατάσταση και δεν θα αγωνιούσε κάθε τόσο για την επόμενη δόση.
Οι αναγκαίες, αλλά και επώδυνες μεταρρυθμίσεις θα είχαν προχωρήσει, οι αλλαγές σε όλους τους τομείς θα γινόντουσαν πολύ πιο εύκολα και γρήγορα, ενώ η κοινωνία δεν θα είχε δηλητηριαστεί χωριζόμενη σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, σε προδότες και πατριώτες, σε φίλους της Μέρκελ και σε φίλους του λαού. Αν είχαμε κάνει δηλαδή το αυτονόητο, όπως συνέβη στην Ιρλανδία ή την Πορτογαλία, είναι βέβαιο ότι η Ελλάδα θα είχε σταθεί στα πόδια της, θα είχε αλλάξει το παραγωγικό της μοντέλο και θα είχαμε βγει στις περίφημες αγορές για να δανειζόμαστε μόνοι μας με προνομιακό επιτόκιο. Κοινώς, δεν θα ήμασταν στο ίδιο σημείο μετά από πέντε χρόνια ακραίας λιτότητας, κατάργησης κοινωνικών παροχών και δραστικής μείωσης των εισοδημάτων.
Δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ όλη αυτήν την πενταετία έπαιξε με το λαϊκό συναίσθημα, έπαιξε με τη δυστυχία για να αποκομίσει, όπως και συνέβη, μεγάλα εκλογικά και κομματικά οφέλη.
Και σήμερα η –«πρώτη φορά αριστερά»– κυβέρνηση συνεχίζει στις ίδιες ακριβώς ράγες που πορεύτηκαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις, ενώ υιοθετεί και τις χειρότερες πρακτικές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, τοποθετώντας στο κράτος όλους τους πολιτευτές και τους κομματικοδίαιτους. Η μόνη, ίσως, διαφορά έγκειται στη ρητορική της κυβέρνησης, όπου πράγματι υπάρχουν οι κοινωνικές αναφορές, απόρροια και των πραγματικών ευαισθησιών που διακατέχουν την πλειονότητα των υπουργών. Όμως η σκληρή πραγματικότητα δυστυχώς δεν αλλάζει. Τα μνημόνια παραμένουν, η τρόικα παραμένει και αξιολογεί τα πάντα, τα ασφυκτικά περιθώρια άσκησης πολιτικής δεν αλλάζουν και κάποιες παροχές που στο παρελθόν ο ΣΥΡΙΖΑ τις χαρακτήριζε «ψίχουλα» σήμερα τις παρουσιάζει ως ειδοποιό διαφορά με τους προηγούμενους.
Το μόνο, βέβαια, που πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι να γίνει κυβέρνηση. Για να παραφράσω τον Μανόλη Αναγνωστάκη «καλά τον φέραμε τον ΣΥΡΙΖΑ ως εδώ, το θέμα είναι τώρα τι κάνουμε». Και απάντηση δεν βλέπω να έχει κανένας στον ΣΥΡΙΖΑ.
15°
